Γράφει ο Χρίστος Ρ. Τσιαήλης, συγγραφέας, εκπαιδευτικός

Όταν σύσσωμη μια κοινωνία διχάζεται μπροστά στον βίαιο θάνατο ενός νεαρού μέλους της, που η ίδια απέτυχε να προστατεύσει, τότε το κάθε μέλος της ξεχωριστά αδυνατεί να συντονιστεί με ένα κοινό αίσθημα συμπόνιας. Το κάθε μέλος της κλείνεται στην ευκολόβατη ατομικότητα και αναλώνεται στην αποδομητική κοινολεκτούρα.

Τα κοπάδια λύκων κλαίνε γύρω από ένα νεκρό μέλος και το σκουντάνε να ξυπνήσει. Το γλείφουν σε όλο το σώμα για να το εξαγνίσουν. Το ίδιο και οι ελέφαντες με τις προβοσκίδες τους χαϊδεύουν καλύτερα κι από δάκτυλα, τα δελφίνια το κουβαλούν σαν ένα σώμα, τα λιοντάρια δεν τρώνε για μέρες. Οι άνθρωποι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, το παίρνουν πολλά βήματα παραπέρα - αυνανίζονται εγκεφαλικά μπροστά στη θέα του αέναα επαναλαμβανόμενου μονταρισμένου βίντεο ενός ασυγχώρητου λιντσαρίσματος και ψάχνουν την προσωπική, εσωτερική τους τοποθέτηση "επάνω στο θέμα", ψάχνουν το χάπι που θα δικαιολογήσει τη χαρά τους για τη δική τους "καθαρότητα" από όλα τα "κακά σύμβολα" που θα μπορούσε να "φέρει" ένας Ζακ της τρομακτικής διπλανής πόρτας. Η κάθε επίθεση σε κάθε άνθρωπο είναι καταδικαστέα. Το έχουμε όμως ξεχάσει.

Τα εμετικά διπολικά πολ, που δήθεν εκφράζουν το ερώτημα "αν ο Ζακ", ένα θύμα της αρρωστημένης ανάγκης του Νεοέλληνα για εξωραϊσμό και ψευδαπλούστευση του θεσμού της οικογένειας, "πρέπει να ηρωοποιηθεί ή να εμπαιχθεί", στην ουσία αποτελούν εργαλεία "εκπαίδευσης" και "χαϊδέματος" της κρυμμένης ολιστικό-φασιστικής πτυχής του υπερκαπιταλιστικού κτήνους (όχι, για να σε προλάβω, όχι, δεν είμαι κομμουνιστής), που χρόνια θρέφει μέσα μας η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Είναι εργαλεία δολοφονίας της συλλογικής συμπόνιας που τόσο έχει λείψει, που έχει σχεδόν εκλείψει, κάτι που δεν συμβαίνει με τα ζώα της φύσης, που ευτυχώς εξελίσσονται πιο αργά, πολύ πιο αργά από τον άνθρωπο, αυτόν τον άνθρωπο. Είναι εργαλεία δημιουργίας σμιγμάτων στο δέρμα της κοινωνίας, είναι προετοιμασία για πολύ χειρότερες πολώσεις, είναι προετοιμασία για μανιώδες ξύσιμο στο δέρμα μας, που θα φθείρει το -τουλάχιστον "ασφαλές", κατά το 'μη χείρον βέλτιστον'- προσωπείο μας και θα αποκαλύψει το υποδόριο κιτρινισμένο λίπος της αναισθησίας μας, ή χειρότερα, της αμοντάριστής μας επιθετικότητας.

Αυτό είμαστε τελικά; Ένα νέο είδος ζώου, μετά την εξάλειψη του γονιδίου της συλλογικής συμπόνιας; Ο σκύλος μου θα καταλάβαινε περισσότερα, είμαι σίγουρος

Τα μίντια δεν σωπαίνουν, μιλάνε συνέχεια, ψάχνουν το αντίδοτο στην κατάθλιψη ενός έθνους που παραπαίει, μα δεν καταλαβαίνουν πως με την έξαρση δημιουργούν χειρότερα εξανθήματα, πολώνουν και δημιουργούν συγκρούσεις που δεν θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα, και ολοένα θα στρώνουν πλατύτερο το μονοπάτι για το επόμενο θύμα, που δυστυχώς -λόγω συλλογικής αναισθησίας- δύναται να είναι και ομάδα, ή πλήθος ανθρώπων. Ή, εν τέλει, μιας ολόκληρης γενιάς ή κοινωνικής τάξης. Οι προεκτάσεις αγγίζουν τα όρια του απείρου στο πολύπλοκο κοινωνικό-πολιτικό δίκτυο.

Ένα νεαρό παιδί "διαφορετικό" πέθανε, οκ, το λιντσάρισε μανιασμένος ένας άξεστος (αλήθεια, αυτός τίνος "πράγματος" σύμβολο αποτελεί; Ποιο εσωτερικό κίνητρο τον έσπρωξε; Η οργή του καταπιεσμένου υπερφορολογούμενου; Ο φόβος του απειλούμενου εμποράκου; Η υπερβολική αγάπη για το εμπόρευμα; Ομοφοβία αν πρόλαβε στα δευτερόλεπτα εκείνα να "σκανάρει" τον νεαρό "εισβολέα"; Ή τον πέρασε για μετανάστη; Τίποτα, μα τίποτα δεν δικαιολογεί το λιντσάρισμα ενός παραπαίοντος σώματος.) Οκ, ένας και άλλος ένας, γιατί ήταν δύο οι θύτες, σαν τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια, οκτώ πλοκάμια του αμφίβιου φτερωτού τέρατος που όλοι δημιουργήσαμε.

Οκ, υπερβολές επί υπερβολών, μα ξεχνάμε ότι ο Ζακ δεν πέθανε από δική του επιλογή, ξεχνάμε ότι δεν κατέληξε στα ναρκωτικά ή και σε πιθανή ληστεία από δική του επιλογή, αλλά λόγω της εγκατάλειψής του από τον βασικό κορμό που έπρεπε να τον θρέφει και να τον φροντίζει και όχι να προσπαθεί να τον "εξορθολογήσει". Ξεχνάμε ότι ο καθαρισμός του πεδίου του Άρεως, επιλογή της Πολιτείας, απαιτεί από αυτήν όχι να "σκουπίζει" παραπέρα μα να αγκαλιάσει τα άτομα που δυσκολεύονται και να βρει λύσεις για αυτά, ξεχνάμε ότι κι εμείς οι ίδιοι είμαστε δυνατότεροι κι από την Πολιτεία την ίδια στο να αγκαλιάσουμε τα παιδιά αυτά. Ξεχνάμε το βασικό ερώτημα: "θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτή η τραγωδία; Η προηγούμενη; Η επόμενη, μήπως, ίσως;" Ξεχνάμε, ή μήπως παραγνωρίζουμε;

Κλωτσιές. Πραγματικές ή/και φιλοσοφικές κλωτσιές στα πλευρά και στο κεφάλι του ανθρώπου του οποίου τη μνήμη έπρεπε να αγκαλιάζουμε. Αυτό είμαστε τελικά; Ένα νέο είδος ζώου, μετά την εξάλειψη του γονιδίου της συλλογικής συμπόνιας;

Ο σκύλος μου θα καταλάβαινε περισσότερα, είμαι σίγουρος.