Δώσε στον Κυπραίο ντιμπέιτ και πάρε του τη ψυχή. Ντιμπέιτ για το οτιδήποτε.

Γράφει ο Μάριος Κωνσταντινίδης

Για να είμαστε ξηγημένοι, τις τελευταίες ημέρες την τσιτ-τσατ επικαιρότητα θα έπρεπε να απασχολεί περισσότερο ο, ομολογουμένως, “πολύς γάμος” της Έλιας Ιωαννίδου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Στιγμούλες που ξεχωρίσαμε από τον brilliant γάμο της Έλιας Ιωαννίδου

Και να όμως, που μας ξεπετάχτηκε, όπως τον λαγό της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, καινούριο ντιμπέιτ και αποπροσανατολιστήκαμε.

Η κυκλοφορία της ταινίας Smuggling Hendrix φαίνεται να μεταφέρθηκε από τους κινηματογράφους στα φέισμπουκς, εκεί όπου επιλύονται όλα τα σοβαρά προβλήματα της χώρας.

Σε περίπτωση που δεν την έχεις δει ή δεν την έχεις δει αλλά είδες φως στο ντιμπέιτ και μπήκες, πάτα play πρώτα για να ‘χουμε να μιλάμε.

Μιλάμε για μια καλογυρισμένη mainstream ταινία που για κάποιον που μεγάλωσε στη μεταπολεμική Κύπρο, πόσο μάλλον στη Λευκωσία, προσωπικά δεν βλέπω τα μίξτ μέσετζες που κάποιοι υποστηρίζουν ότι στέλνει.

Η ταινία μεταφέρθηκε από τους κινηματογράφους στα φέισμπουκς. Εκεί όπου επιλύονται όλα τα σοβαρά προβλήματα της Κύπρου

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ: Μιξτ μέσετζες, η ζωή μας όλη (άδειο πορτοφόλι)

Λήδρας στα mid 80s: Όφκερη γιατί εν οι Τούρτζοι ποτζεί τζαι εν ξέρεις πότε εννά σου ξανακάνουν ντου. Λήδρας late 80ς: Άτε ως το Hurricane να σου πιάσει ο παππούς σου κανένα πετιφούρ τζαι πίσω. Λήδρας στα 90s: Επλουσιέψαμε τζαι άνοιξε ο προάγγελος των μολ στην Μακαρίου, ποιος την χέζει την Λήδρας. Λήδρας στα 00s: Λαλείς να την σάσουμε λίον; Λήδρας στα mid 00ς: Να ανοίξουμε κάνα cafe περίτου τζαμέ πέρκει πιάμε τζαι το coffee culture των κατεχομένων; Λήδρας στα 10s: Εν θωρώ που πάω, εν αναπνέω που τον κόσμο Λήδρας late-10s: Θκιακόσια χρόνια μετά που ανοίξε το οδόφραγμα, ενοχλεί με μια ταινία με έναν σιύλο που εν τον αφήνουν να περάσει να έρτει που τα κατεχόμενα ποδά. Τζείνον και κάτι αγρέλια.

Πίσω στην ταινία, έχουμε ένα πρωταγωνιστή που χρωστά λίρες σε κάτι περίεργους και έχει κι έναν σκύλο τον Hendrix, κουκλί ο Hendrix. Ο σκύλος του ξεφεύγει και περνάει στα κατεχόμενα (επειδή είναι σκύλος τα γέριμα και ο δικός σου, όπως βολτάρεις στην παλιά Λευκωσία και μυριστεί κρέας, μπορεί να σου ξεφύγει).

Ο πρωταγωνιστής περνά να πιάσει τον σκύλο (και οι δύο δικαιούνται να περάσουν στα κατεχόμενα) αλλά ο σκύλος δεν επιτρέπεται να έρθει πίσω (σημ: Άμα τον κουβαλά άνθρωπος, γιατί γάτοι-σκύλοι άμα είναι ασυνόδευτοι γίνεται / το ίδιο συμβαίνει και με τους σπόρους των φυτών. Δεν δικαιούσαι να τους φέρεις αλλά δικαιούται να τους φυσήσει ο αέρας και να βλαστήσουν και στην ελεύθερη Λευκωσία).

Τελοσπάντων, μην τα μιξάρουμε περαιτέρω τα μέσετζες, ο τύπος στην προσπάθεια του να… επαναπατρίσει τον σκύλο συναντά έναν έποικο και έναν τούρκο (OMG!) κι επειδή τα πλάσματα τα τρία εκτός που τους εγωισμούς και την καθημερινότητά τους δεν έχουν κάτι άλλο να χωρίσουν στην ταινία, το νέο ντιμπέιτ έχει να πραγματευτεί το ξέπλυμα της Ιστορίας και άλλα κουλά.

Η ταινία δεν κατηγορεί και δεν απορρίπτει ευθύνες. Εστιάζει, με χιούμορ μάλιστα, στα οξύμωρα που έχουν να διαχειριστούν οι άνθρωποι που αποκαλούμε “καθημερινοί”. Αυτό την κάνει απολιτίκ;

Έχει, πάντως, πλάκα να μπαίνουμε σε ντιμπέιτ για μια ταινία που δεν απέχει πολύ απ΄τα οξύμωρα που ζούμε μες την χώρα. Για μια ταινία που είναι ξεκάθαρο ότι συνειδητά επιλέγει να διαχειριστεί με ελαφρότητα το οξύμωρο που ζούμε και δεν επιδιώκει κάτι περισσότερο (πήραμε στρατευμένα ντοκιμαντέρ, πήραμε). Μια ταινία που δεν κατηγορεί, δεν απορρίπτει ευθύνες αλλά εστιάζει στα οξύμωρα που έχουν να διαχειριστούν οι άνθρωποι που αποκαλούμε “καθημερινοί”.

Αν αυτό που έχει ενοχλήσει και έχει προκαλέσει ενδεχομένως το ντιμπέιτ είναι, ξερωγώ, η βιτρίνα εσωρούχων “No Borders”, τι να πει κι αυτός που αντιλήφθηκε την ειρωνεία και τον σαρκασμό που το σενάριο επιχειρεί να περάσει (αλλά στάλωσε στους κυπραίους που αγαπούν το ντιμπέιτ).

Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε χιούμορ οι κυπραίοι. Αλλά, έχουμε πάντα όλα τα λάθος επιχειρήματα για να βάλουμε φωτιά σε ένα άσκοπο ντιμπέιτ.

Τι να το κάνεις, όμως, το χιούμορ άμα σε πλημμυρίζει η σοβαροφάνεια εντός και εκτός Facebook;