Οι σειρήνες και η τρίχα κάγκελο

Οι σειρήνες και η τρίχα κάγκελο

Οι σειρήνες και η τρίχα κάγκελο
Της αναγνώστριάς μας Μαρίας Κωνσταντίνου

8 και 18 λεπτα ήμουν κιόλας έξω, στο παγκάκι της βεράντας.

Φραπεδάκι με καμπόσα παγάκια και πλαστικό καλαμάκι, γιατί δεν έκατσε ακόμα να πάρω το άλλο που θα συμβάλλει στην ελάχιστη προστασία του περιβάλλοντος.

Άναψα ένα τσιγάρο, γιατί δεν έκατσε ακόμα να πάρω εκείνο που το φορτίζεις και το οποίο θα συμβάλει στην ελάχιστη προστασία των πνευμόνων.

Υπολόγισα ότι σε δύο λεπτά, μέχρι να ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος, θα προλάβω να κάνω τρεις τζούρες και να ρουφήξω λίγο καφέ.

Συντόνισα το βλέμμα στα σύρματα της ηλεκτρικής, γιατί δεν έκατσε να ζω σε περιοχή που είναι εκμοντερνισμένα και υπόγεια και κοίταζα, όπως πάντα, τα πουλιά που στρογγυλοκάθονται εκεί τα πρωινά. Το ξεσήκωμα και το άναρχο πέταγμά τους αφότου κτυπήσουν οι σειρήνες, παρόλο που τα λυπάμαι, με συγκλονίζει ως εικόνα.

Σκέφτομαι την πολυτέλεια που έχω, απ’ το παγκάκι, με το φραπεδάκι και το τσιγαράκι, να κάθομαι εκεί στη βεράντα, απλά να σιωπώ και να καρτερώ έναν ήχο. Να έχω την πολυτέλεια να μην φοβάμαι, να μην πρέπει να τρέξω να αρπάξω τους πολύτιμους ανθρώπους της ζωής μου, να έχω έγνοια τη ζωή μας.

Σκέφτομαι όλα όσα μπορεί να μην βίωσα αλλά ένιωσα χωρίς να είμαι εκεί. Τον παππού που εργαζόταν κοντά στο προεδρικό εκείνη τη μέρα, τη μάνα μου που δεν την ξεπερνά την εικόνα που είχε δει, τον δικό μου φόβο που με ξεπέταγε απ’ το κρεβάτι κάθε που άκουγα τον ήχο μικρή, όπως και την κόρη μου σήμερα.

Εν μέρει καταλαβαίνω αυτούς που θέλουν να σταματήσει αυτή η συμβολική ήχηση που τρομάζει, λένε, γέρους και παιδιά.

Απ’ την άλλη η μόνη μου μνήμη απ’ την κατάλυση της δημοκρατίας αυτής της χώρας είναι ότι άκουσα από αφηγήσεις, ότι διάβασα από εφημερίδες και βιβλία κι αυτός ο ήχος, ο φοβερός, ο ξεσηκωτικός, που μου υπενθυμίζει ότι κάποια συγκεκριμένη ώρα, κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, με μία συγκεκριμένη προδοσία, κατέλυσαν την δημοκρατία και έδωσαν, μεταξύ άλλων, μία συγκεκριμένη αφορμή στην αιτία που κάποιοι συγκεκριμένοι έψαχναν για να μην βλέπουμε εμείς σήμερα τίποτε άλλο παρά ένα αόριστο μέλλον.

“Κάτσε βλέπε τον φωτισμένο Πενταδάκτυλο αν καίγεσαι να τσιγκλάς τη μνήμη”, θα έλεγε κάποιος. Λυπάμαι, αλλά προσωπικά δεν μου αρκεί. Τα χρειάζομαι εκείνα τα δευτερόλεπτα του ηχητικού, του φοβιτσιάρικου κι έντονου αυτού ηχητικού, γιατί όταν δεν έχεις θέα τον Πενταδάκτυλο, ο έντονος κι εκνευριστικός για κάποιους ήχος της 15ης Ιουλίου, σε ξεσηκώνει για να θυμήθεις τον λόγο που φωταγωγήθηκε ο γέριμος ο Πενταδάκτυλος.

Κατά τα άλλα κάποια στιγμή θα πάρω απ’ το άλλο το καλαμάκι που θα σώσει το περιβάλλον, ίσως να σταματήσω και το αναθεματισμένο κάπνισμα κάποια στιγμή. Ίσως κι η κόρη μου, να ανοίξει όταν έρθει η ώρα,τα βιβλία της ιστορίας και να σταματήσει να φοβάται τις σειρήνες ή τουλάχιστον να μπορεί να αντιληφθεί και να διαχειριστεί το συναίσθημα που νιώθει όταν τις ακούει.

Για μένα ήταν, και έχω την εντύπωση ότι θα παραμείνει, ο ήχος της πρόσφατης ιστορίας του νησιού και της ευρύτερης περιοχής που έλαχε να με γεννήσει και να με φιλοξενεί.

Όμορφα τα πολιτικά ορθά, οι ψυχολογικές μας έγνοιες, μη πειραχτούμε, μη ξυπνήσουμε απότομα, μη ξεφύγουμε απ’ τον γενικότερο ύπνο αλλά ένα συγκεκριμένο ήχο κάθε χρόνο στις 15 Ιουλίου που έχουμε να μας θυμίζει ότι η διάρρηξη της ιστορίας του τόπου έγινε συγκεκριμένη ώρα από συγκεκριμένους ανθρώπους και είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα δεν θα μας βγάλει κι απ’ την συγκεκριμένη ζωή, με το αόριστο παρόν που ζούμε.

Loader