The big fucking 45. Κι επίσημα έξω από τα νεανικά κοινά της Nielsen, ας είναι καλά η περσινή διεύρυνση μέχρι τα 54, για μια δεκαετία ακόμα θα θεωρούμαι αν όχι “νέος” τουλάχιστον “δυναμικός”. Μαλακίες των διαφημιστών. Τα 45 είναι η γαμημένη τελευταία στροφή πριν τη μικρή τελική ευθεία προς τα 50 όπου κακά τα ψέματα θεωρείσαι “νέος’ μόνο αν τα τινάξεις και δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα το παρήγορο σ’ αυτό, οπότε σας παρακαλώ κρατήστε αυτά τα “κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της” και “η ηλικία δεν είναι παρά ένα νούμερο” γι’ αυτούς που συγκινούνται ακόμα με τσιτάτα απ’ το Παρεάκι.

*Αυτό ακριβώς*

Όπως και να’ χει, δείξτε λίγη κατανόηση τη δύσκολη αυτή μέρα και υποστείτε με σε ένα άκρως προσωπικό κείμενο (συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου Avant Garde) γύρω από τα όσα έπαθα έμαθα πατώντας τα 45.

Η κρίση των 40 μπορεί να εξελιχθεί σε ό,τι πιο γαμάτο σου έχει συμβεί

Πέντε χρόνια μετά μπορώ να πω με σιγουριά ότι η κρίση μέσης ηλικίας (όπως κανονικά αποκαλείται αλλά εμείς επιμένουμε να τη λέμε “των 40” διαφορετικά μας πιάνουν υπαρξιακά τύπου “τι στον πούτσο, έζησα ήδη το πρώτο μισό;;;”) ήταν ό,τι καλύτερο μου συνέβη μετά την πατρότητα, την εγκατάσταση στην Κύπρο (τι; δεν το περιμένατε αυτό, έτσι δεν είναι;) και το ότι σχεδόν άγγιξα τον Jon Bon Jovi στην Αθήνα το ΄11. Πριν πατήσω τα 40 πέρασα μια πενταετία όπου έδειχνα 45 κι ένιωθα 55. Υπέρβαρος, νωχελικός, εσωστρεφής, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, μειωμένες αντοχές και με μόνιμες καούρες από τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση - απότοκο μιας χρόνιας διατροφής πλούσιας σε τρίπατα burgers με ονομασίες όπως Heart Attack και Cholesterol Galore. Μέχρι εκείνο το πρωινό που ξύπνησα 40 και καθ’ οδόν για έμφραγμα που είπα “όχι μαλάκα μου, δεν θέλω να πέσω νεκρός από φραγμένες αρτηρίες πριν προλάβω να δω το Deadpool” κι έτσι τα έκανα πουτάνα όλα: γυμναστήριο εφτά φορές την εβδομάδα, διατροφή, κόψιμο όλων των καταχρήσεων και μέσα σε 8 μήνες μείον 40 κιλά και από το ΧΧL στο στενό S (ω ναι, ο Ryan Reynolds με spandex μπορεί να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο). Πέντε χρόνια μετά, η κρίση έχει κι επίσημα λήξει, συμμαζεύτηκα κάπως (ξέχασα να σας πω ότι ναι μεν είχα κόψει τις καταχρήσεις αλλά άρχισα τις μαλακίες), διατήρησα το υγιεινό lifestyle, επέζησα ώστε να δω και το Deadpool 2 ενώ τώρα βάζω στόχο να τον δω ενταγμένο πλέον στο Marvel Cinematic Universe. Πρακτικά ο Ryan Reyonds μού έσωσε τη ζωή.

Όσο μεγαλώνεις τόσο διαπιστώνεις ότι δεν έχεις χρόνο για μαλακίες

Και κυρίως γι’ αυτούς που τις παράγουν, δηλαδή τους μαλάκες, τους ψεκασμένους, τους πυροβολημένους και κάθε λογής τοξικά φασιστόμουτρα. Όταν συνειδητοποιείς ότι σήμερα απέχεις περισσότερο από τη μέρα που γεννήθηκες απ’ ότι εκείνη η μέρα απέχει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (κάντε τα μαθηματικά και κλάψτε) και ο χρόνος σου πάνω στη Γη λιγοστεύει επικίνδυνα κι υπάρχουν ακόμα τουλάχιστον 562 σειρές που θέλεις να δεις αλλά δεν έχεις καν ξεκινήσει, η επιφοίτηση σε χτυπάει κατακέφαλα σαν 500άρικο στο κούτελο του Ζαμπέτα σε σκηνή μπουζουκιών παλιάς ελληνικής ταινίας: Δεν. Εχω. Χρόνο. Για. Μαλακίες. Κι αρχίζεις να κόβεις απ’ όπου μπορείς. Βαρετούς γνωστούς. Μίζερους συγγενείς. Τοξικούς φίλους. Ανούσιες υποχρεώσεις. Ανώφελες συζητήσεις με ψεκασμένους του Facebook (όχι πως είχα επιδοθεί και ποτέ σ’ αυτό το σπορ αλλά το έκοψα τελείως). Πλέον το “η ζωή είναι μικρή” παύει να είναι κάποιο γλυκανάλατο ιντερνετικό τσιτάτο αλλά μετατρέπεται σε μια ύπουλη και ζοφερή πραγματικότητα. Ποιος ο λόγος να την χαραμίζεις προσπαθώντας να εξηγήσεις σε κάποιον ηλίθιο πως αυτό που ακολουθεί τη φράση “εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά...” απλά επιβεβαιώνει ότι είναι; Ξεσκαρτάρισμα λοιπόν, γιατί όπως λέει και η φίλη μου η Marie Kondo...

Μη μεγαλώνεις τα παιδιά σου με γνώμονα τι θα πει ο γαμημένος ο κόσμος

Τις προάλλες σ’ ένα καφέ μια νεαρή κοπέλα με πλησίασε για να μου σχολιάσει το Γράμμα στη μελλοντικά ενήλικη κόρη μου (ένα πολύ προσωπικό κείμενο που έγραψα με αφορμή τον βιασμό και άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο) λέγοντας πως ο δικός της πατέρας ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι θα πει ο κόσμος παρά για τα δικά της θέλω. Άλλο ένα κόμπλεξ των παλαιότερων γενιών που στιγμάτισε τη δική μου και που -δυστυχώς- βλέπουμε να αναπαράγεται κι από νεότερους γονείς: Τι θα πει ο κόσμος. Οι πέντε ίσως πιο βλακώδεις, ανούσιες, κούφιες, επικίνδυνες και καταστροφικές λέξεις που θα κάνεις το θανάσιμο λάθος ν’ ακολουθήσεις στη ζωή σου. Πώς θα ντυθείς, πώς θα μιλήσεις, πού θα πας, με ποιον θα σε δουν, αν συμπεριφέρεσαι σεμνά - κάθε γαμημένη πτυχή της ζωής σου να ελέγχεται από τους γονείς, τον συγγενή, τον γείτονα, τη συγχωριανή, τον παπά, τον εκπαιδευτικό, τον περίγυρο και γενικά τον αόριστο “κόσμο” που προφανώς δεν έχει άλλη δουλειά από το να ελέγχει τη συμπεριφορά σου. Η μόνη ανατροφή που δίνω στην κόρη μου; Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι “αριστούχα μαθήτρια”, “σεμνή κοπέλα”, “πιστή χριστιανή”, “καθωσπρέπει κορίτσι”, “ενάρετη παρθένα”, “πανέμορφη και λαμπερή γκόμενα κάποιου”, “υπάκουη και πιστή σύζυγος” ή οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα επιβάλλουν η πατριαρχία κι ο κοινωνικός αυταρχισμός, αλλά να είναι πάνω απ’ όλα Άνθρωπος (ναι, με άλφα κεφαλαίο), με δημοκρατικές αξίες, προοδευτική, ανεκτική, συμπονετική, να προστατεύει και να υπερασπίζεται τον πιο αδύναμο από αυτή (“πάντα θα υπάρχει κάποιος σε δεινότερη θέση από σένα” αυτό που της λέω συχνά) ακόμα και με κίνδυνο για τη σωματική της ακεραιότητα. Γιατί μια μέρα φτάνεις 45, κοιτάς πίσω και σκέφτεσαι πόσο πολύτιμο χρόνο έχασες προσέχοντας πάντα “τι θα πει ο κόσμος”.

Ο αγώνας να παραμείνεις relevant είναι άνισος, αδυσώπητος και ψυχοφθόρος

Σε έναν διαρκώς εξελισσόμενο χώρο όπως η δημοσιογραφία το να προσπαθείς να παραμείνεις στην εποχή σου ενώ αυτή αλλάζει με την ταχύτητα του ΔΗΚΟ σε προεκλογική περίοδο, πιστέψτε με, είναι πιο ψυχοφθόρο κι από διαλογική συζήτηση με οπαδό της Επίπεδης Γης. Στα 45 ειδικά δεν θεωρείσαι ακριβώς και δεινόσαυρος (ή τουλάχιστον όχι κάποιος που χρησιμοποιεί εκφράσεις τύπου “τα ιντερνέτια κι αυτά τα σμαρτφόουνς”) αλλά στα σίγουρα δεν είσαι κι ο καυλωμένος πιτσιρικάς που ανεβάζει 25 ποστ την ώρα ή σου πετάει στο chat ένα σχετικό meme λίγα δευτερόλεπτα αφότου σκάσει κάποιο viral θέμα. Είσαι κάπου στη μέση, βασικά το ανθρώπινο αντίστοιχο του The Empire Strikes Back, το μεσαίο τμήμα της τριλογίας της ζωής σου. Ούτε φρέσκος κι ενθουσιώδης αλλά ούτε ολοκληρωμένος ή μεστωμένος. Στη μέση. Όπου διαπιστώνεις ότι το κοινό σου μεγαλώνει μαζί σου κι αναρωτιέσαι καθημερινά αν υπάρχει ακόμα κάποια ψυχή εκεί έξω χωρίς πρεσβυωπία που δίνει έστω ένα ποντικοκούραδο γι’ αυτά που γράφεις. Αν παραμένεις relevant σε μια εποχή που τρέχει σφαίρα ή οδεύεις χωρίς να το καταλάβεις προς το Jurassic Park της δημοσιογραφίας, ένας μοναχικός στεγόσαυρος που αναπολεί τον Μακάριο από το απολιθωμένο μονόστηλό του σε κάποια (πιθανότατα ετοιμοθάνατη) εφημερίδα. Κράτα τους δικούς σου ανθρώπους γερά, υπάρχει κάποιος καλός λόγος που παρέμειναν τριγύρω μέχρι τώρα!

Όπως διαπιστώνει πολύ εύκολα κάποιος που έχει δει έστω και μια εκπομπή της Θέκλας Πετρίδου, κανένα είδος ανθρώπινης σχέσης δεν είναι εύκολο, είτε ερωτική, είτε οικογενειακή, γάμος, φιλία ή επαγγελματική - όλες απαιτούν καθημερινό αγώνα με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να δουλέψουν. Στα 45 λίγο πολύ έχεις κατασταλάξει σε κάποιες απ’ αυτές αν και η γαμημένη η ζωή δεν παύει ποτέ να σε τρολάρει, από την κούνια μέχρι τον τάφο. Αν επιζήσεις μέχρι αυτή την ηλικία σίγουρα δεν το έκανες χωρίς βοήθεια, όλο και κάποιος θα στάθηκε δίπλα σου την κατάλληλη στιγμή να σε στηρίξει, να σε συμβουλεύσει, να σου φωνάξει “σύνελθε παλιομαλάκα”, να σου κάνει μια χειραψία, μια αγκαλιά, μια πίπα, κάτι τέλος πάντων που θα σε επαναφέρει στις ράγες. Και σίγουρα στην πορεία ίσως να ψυχραθείς, να απομακρυνθείς, να παρεξηγηθείς, να μαλώσεις άγρια, να χωρίσεις, να χαθείς τελείως, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι η πιο fucked up κατάσταση του είδους μας, βλέπετε το λιοντάρι χέστηκε αν η αντιλόπη που ετοιμάζεται να καταβροχθίσει έχει αισθήματα. Στα 45 φροντίζεις να κρατάς αυτούς που έμειναν τριγύρω μέχρι τώρα. Με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα. Γιατί για να μείνουν σημαίνει ότι σ’ αγαπούν (ο καθένας με τον τρόπο του) και σ’ ανέχονται και ξέρουμε πολύ καλά πως όσο μεγαλώνεις, τόσο στενεύουν τα περιθώρια να δημιουργήσεις νέες -δυνατές- σχέσεις. Συνεπώς μετά το ξεσκαρτάρισμα και την απομάκρυνση της τοξικότητας (βλέπε Νο2), αυτοί που θα μείνουν, κράτα τους γερά, σφιχτά, σαν να εξαρτάται τη ζωή σου απ’ αυτό. Και μάντεψε: Εξαρτάται.

ΥΓ Στην κεντρική φώτο μια σκηνή από το υποτιμημένο slasher του 1981 "Happy Birthday to Me". Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη διάθεση του γράφοντoς στα 45α γενέθλιά του είναι τελείως συμπτωματική.