Πεθαίνοντας για έναν psofo

Πεθαίνοντας για έναν psofo

Πεθαίνοντας για έναν psofo
Πως η τραγωδία με το νεκρό βρέφος ανέδειξε την αντίστοιχη μιας κοινωνίας που δεν ξέρει πότε να σωπάσει

Στην Κύπρο κάθε τραγωδία είναι διπλή. Δεν μας φτάνει το αρχικό τραγικό γεγονός, ένας φόνος, μία αυτοκτονία, μία πολύνεκρη καταστροφή, πρέπει να συνοδεύεται κι από την κινούμενη τραγωδία περισσότερο γνωστή ως Μ.Α.Π.Α. (Μέση Άποψη Παντογνώστη Άσχετου) και την οποία μπορεί ο καθένας να εξαπολύσει στην ανθρωπότητα με μια στοιχειώδη σύνδεση wifi.

H M.A.Π.Α. είναι η πρώτη μαλακία σκέψη που έρχεται στο μυαλό του καθενός μόλις διαβάζει για μια ανείπωτη/πρωτοφανή/συγκλονιστική/προσθέστε-εδώ-τη-δική-σας-γαρνιτούρα τραγωδία. Κι αν μερικά χρόνια πριν οι μόνοι που είχαν την ατυχία να τη μοιραστεί μαζί τους ήταν οι οικείοι του στο κυριακάτικο τραπέζι, σήμερα η μαλακία σκέψη αυτή ποστάρεται ώστε να μπορέσει να θαυμάσει η μάζα το βαθυστόχαστο μεγαλείο του “karkino na vgaleis mori”.

Άσε που όσο κι αν την αποφεύγεις, κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω της, είτε ως share από φίλο σου υπεράνω υποψίας, είτε σαν σχόλιο κάτω από την είδηση, όσο κι αν πασχίζεις καθημερινά να φιλτράρεις τα σόσιαλ σου, αυτή θα βρει τρόπο να τρυπώσει στον κόσμο σου. Γιατί η γνώμη δεν είναι σαν την κωλοτρυπίδα μόνο και μόνο επειδή ο καθένας μας έχει από μία, αλλά και γιατί ενίοτε αφοδεύει στον τοίχο σου. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.

Διανύουμε την τρίτη μέρα από τότε που βρέθηκε το νεκρό βρέφος και οι αρχές δεν είναι σοφότερες απ’ τη στιγμή που εντοπίστηκε το άψυχο κορμάκι του στον ιμάντα του εργοστασίου ανακύκλωσης. Ποιοι είναι οι γονείς του; Τι οδήγησε μια μάνα στο να πετάξει το ίδιο της το σπλάχνο στα σκουπίδια; Ή μήπως δεν το έπραξε εκείνη κι έγινε από άλλους χωρίς τη συγκατάθεσή της; Μήπως είναι κι αυτή θύμα ενός αγνώστου ακόμα εγκλήματος; Η υπόθεση όσο προχωράει τόσο περισσότερα ερωτήματα προκαλεί κι ως γνωστόν ο Μέσος Κυπριακός Εγκέφαλος δεν αντέχει τα αινίγματα, χρειάζεται απαντήσεις άμεσα αλλιώς θα εκραγεί. Κι αν δεν είναι σε θέση οι αρμόδιοι να του παρέχουν κάποιες, τις επινοεί. Τόσο απλά. Κι αν τις κρατούσε για τον εαυτό του πάει στα διάλα - δυστυχώς πρέπει να τις μοιραστεί όπως τα κόλλυβα.

Πρώτη αντίδραση: Η οργή. Η βρεφοκτονία είναι ένα ιδιαίτερα ειδεχθές έγκλημα. Ένα νεκρό μωρό ενώνει τους πάντες εναντίον του δράστη, δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο τελευταίος είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας που του αξίζει ένας αργός, βασανιστικός θάνατος, από παλούκωμα μέχρι καρκίνος στα κόκkαλα - και τον εύχονται απλόχερα. Βέβαια το γεγονός ότι το ίδιο ακριβώς εύχονται σε κάποιον που χτύπησε έναν σκύλο, έκλεψε το κράτος ή απλά έβρισε την ομάδα τους, δεν έχει την παραμικρή σημασία - μιλάμε άλλωστε για ένα νεκρό μωρό συνεπώς, ψόφα μωρή. Σωστά;

Δεύτερη αντίδραση: Η εκλογίκευση. Κάθε έγκλημα είναι παράλογο. Και τα παράλογα μας φοβίζουν. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε καν ότι ήταν αναίτιο, τυχαίο ή δι’ ασήμαντο αφορμή, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί σε μας ή στους οικείους μας. Κι αρχίζουν οι (τραβηγμένες) εκλογικεύσεις. Στην αρχή, όπου είναι εφικτό, ρίχνουμε το φταίξιμο στο θύμα. Φταίει το πουτανάκι που φορούσε μίνι φούστα. Τι γύρευε κι αυτή γυναίκα πράγμα μόνη της μέσα στη νύχτα; Έμπλεξε με ναρκωτικά γι αυτό τον σκότωσαν. Κάτι θα έκανε κι αυτή για να τη σκοτώσει, ήταν ήσυχο παιδί ο άντρας της. Κι αν δεν κολλάει τίποτα απ’ όλα αυτά, πάμε στα πιο “επιστημονικά”. Ήταν τρελός. Είχε ψυχολογικά προβλήματα. Δεν ξεπέρασε ποτέ τον χωρισμό. Θόλωσε.

Στην περίπτωση του νεκρού βρέφους από τη στιγμή που δεν μπορείς να τα ρίξεις στο θύμα, ο όχλος ορμάει κατευθείαν στην πρώτη επιλογή για δράστη: τη μάνα. Κι αρχίζει ο οχετός από κατάρες, βρισίδια, απειλές θανάτου και φυσικά το αναπόφευκτο σεξιστικό παραλήρημα που ξεσπά με εκπληκτική συνέπεια κάθε φορά που ο δράστης είναι γυναίκα (γιατί όπως και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής, πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι είναι ικανή να γίνει δολοφόνος και μετά να κριθεί για την πράξη της). Βλέπετε οι άντρες σκοτώνουν τυφλωμένοι από το πάθος ή για λόγους τιμής. Οι γυναίκες γιατί είναι ύαινες, μαύρες χήρες ή σύγχρονες Μήδειες. Το “γιατί” φυσικά δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να το αναζητήσει. Αυτό, εκτός του ότι προϋποθέτει εξτρά δουλειά, εγκυμονεί και τον κίνδυνο να αποκαλύψει καμιά ακόμα χειρότερη τραγωδία από πίσω ή ευθύνες τρίτων (κράτος, κοινωνία) και σου λέει, τι στο διάολο, θα βγω και συνυπεύθυνος; Γάμα το. Ποστάρω ένα λιτό, ξεκάθαρο και γενικώς αποδεκτό “δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί το σκότωσε, να το έδινε για υιοθεσία, κρεμάλα στη σκρόφα”, μαζεύω φορτηγά με likes και “ν΄αγιάσει το στόμα σου μεγάλε” και κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ που έπραξα το καθήκον μου ως φιλεύσπλαχνος άνθρωπος.

Τρίτη αντίδραση: Οι θεωρίες. Συγγενική με τη δεύτερη, συνήθως την ακολουθεί ή συμβαίνει ταυτόχρονα γιατί είναι κομμάτι της εκλογίκευσης. Κάποιες “πρώτες πληροφορίες” που δημοσιεύτηκαν σε συνήθη κίτρινα sites μιλούσαν για “πιθανόν αλλοδαπό μωρό” χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ένδειξη γι’ αυτό. Αυτή ήταν κι απ’ τις πρώτες ερωτήσεις που έκαναν δαιμόνιοι ρεπόρτερ σε αστυνομία και ιατροδικαστή: Τι χρώμα έχει το μωρό; Σε ποια φυλή ανήκει; Είναι πιθανό η μητέρα του να είναι αλλοδαπή; Βλέπετε, υπάρχει πάντα η κρυφή ελπίδα ο δράστης ή/και το θύμα να είναι αλλοδαπός, γιατί αυτομάτως σκεφτόμαστε “αυτά συμβαίνουν στους φτωχούς, απολίτιστους και αλλόθρησκους βάρβαρους, όχι σε θεοσεβούμενους, ευυπόληπτους, ντόπιους νοικοκυραίους”. Άρα οι πιθανότητες να συμβεί σε μας μειώνονται στο επίπεδο εκλογής Λιλλήκα στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Εννοείται πως η ανακοίνωση της αστυνομίας για "καυκάσιο μωρό" δεν εντάσσεται σ' αυτή την κατηγορία, η φυλετική διευκρίνηση έγινε καθαρά για πληροφόρηση του κοινού έτσι ώστε να διευκολυνθεί η έρευνα για την ανεύρεση των γονέων. Αυτό βέβαια δεν θα εμποδίσει να αναπτυχθεί η άλλη προσφιλής θεωρία/Μ.Α.Π.Α., εκείνη της "Ρωσίδας τσούλας που δεν μπορεί να κρατήσει κλειστά τα πόδια της" .

Το συγκεκριμένο έγκλημα είναι απ’ τη φύση του φρικτό, αποτρόπαιο, ασυγχώρητο. Είναι όμως και απίστευτα τραγικό απ’ όπου κι αν το πιάσεις και πιθανότατα πίσω του κρύβεται ακόμα μία, αν όχι περισσότερες τραγωδίες. Ναι, θέλουμε οι ρόλοι θυμάτων και τεράτων να είναι ξεκάθαροι (πώς αλλιώς θα ευχηθούμε έναν ξεγυρισμένο ψόφο πριν πάμε για ύπνο;) όμως δεν είναι πάντα έτσι. Και δεν προσφέρονται όλα τα γεγονότα για self-righteous ξεκαβλώματα στο Facebook.

Κάποιες φορές πρέπει απλά να το βουλώνουμε.

Loader