Στην εποχή της παντοκρατορίας του messenger, του Facebook For business και των Google Hangouts, αν και αρκετά 90’s πράγμα, το παραδοσιακό ηλεκτρονικό ταχυδρομείο παραμένει all-time classic για επαγγελματική αλληλογραφία.

Τη δεκαετία του 90’ ωστόσο θα την αντίκριζα πραγματικά μπροστά μου όταν διενεργώντας ένα πρωινό του Μαΐου το τυπικό εντός του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου σκρολάρισμα, θα άνοιγα επισυναπτόμενη πρόσκληση για κρουαζιέρα στο Αιγαίο, μ' ένα από τα πρόσφατα ανακαινισμένα πλοία του στόλου της νέας .

Κρουαζιέρα ρε manmu;! Φάση ερωτευμένοι πιγκουίνοι και lounge spaces με αρχαιοελληνικά shows και πίνα κολάτα; Υπάρχει;

Yπάρχει! Συνέβαινε, το ζούσα σε πραγματικό χρόνο, θα έφευγα σε λίγες μέρες από το λιμάνι του Πειραιά και πέρα από τις παγκόσμιες Μύκονο και Σαντορίνη του αθάνατου άσματος, η διαδρομή θα περιλάμβανε ακόμη Κουσάντασι (Έφεσο), Πάτμο της Αποκάλυψης και Ηράκλειο της Κρήτης. Και όλα αυτά σε τρεις μέρες μοναχά.

Αν δεν γεννήθηκες μετά το 2000 σίγουρα θα θυμάσαι πως αυτή η θεσπέσια εν πλω μορφή διακοπών ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο νησί μας την εποχή που θραύση έκαναν πράγματα όπως τα φωσφοριζέ air max της Νike και το ενσύρματο buzzer της Ειρήνης Χαραλαμπίδου στο Ευχάριστο Σαββατόβραδο. Mid 90’s και χιλιάδες Κυπρίων ταξίδευαν μαζικά με κρουαζιερόπλοια στα ελληνικά νησιά, για «προσκύνημα στους Αγίους Τόπους» και για κουρτίνες, χαλιά, οδοντιάτρους, εμφυτεύματα και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο στην πάλαι ποτέ ελκυστική και πάμφθηνη αγορά της προπολεμικής Συρίας. Η θυελλώδης πολιτική κατάσταση στην ταραχώδη μεσανατολική μας γειτονιά έχει να κάνει με το ότι οι χαρούμενες κόρνες όταν φθάνει ή όταν φεύγει κρουαζιερόπλοιο στη Λεμεσό, δεν είναι πια τόσο συχνές.

Η σαν κι αυτή να είχε κι άλλες δημοσιογραφική αποστολή, θα αναχωρούσε για την Αθήνα από το αεροδρόμιο της Λάρνακας στις 4 τα ξημερώματα της Παρασκευής, με σκοπό να βρεθούμε έγκαιρα στο λιμάνι του Πειραιά από όπου το πλοίο θα σάλπαρε γύρω στις 9 με 10 το πρωί.

Η πολυπληθής παρουσία Ασιατών επιβατών καθώς και η πλούσια πολιτισμική σύνθεση του προσωπικού θα μας προϊδέαζε ήδη από τη διαδικασία του check in πως τα ελληνικά όχι μόνο δεν θα ήταν η κυρίαρχη γλώσσα on board αλλά όπως θα βιώναμε ένα δίωρο αργότερα, θα ήταν μία από τις καμιά δεκαριά μπορεί και παραπάνω γλώσσες στις οποίες εκφωνούνταν οι ντιν-ντάγκ-ντόνγκ ανακοινώσεις εντός του πλοίου.

Με παντού διάχυτα τα αξεπέραστης αισθητικής ρετρό και με αρχαιοελληνική τσαχπινιά στοιχεία, ήταν οφθαλμοφανές πως το ανακαινισμένο μόλις πέρσι Celestyal Olympia είχε ιστορία βαρύτερη του ονόματός του, αφού η νέα Celestyal Cruises που ανέλαβε τη fabulous πρωτοβουλία να φέρει τις κρουαζιέρες πίσω στις ζωές μας είναι brand κάτω υπό τον όμιλο Louis.

Φροντίστε να εκμεταλλευτείτε το all-inclusive της υπόθεσης όσο περισσότερο μπορείτε, μας τόνισε στο καλωσόρισμα του εκ μέρους της εταιρείας ο Μάριος που είχε αποβιβαστεί στο πλοίο από την Κρήτη δύο βράδια πριν.

Πράγμα που με την πλαστική του προσωπική καρτούλα ο ταξιδιώτης μπορούσε να κάνει χρήση τόσο στα πλούσια μπουφέ με ελληνική και μεσογειακή κουζίνα που προσφέρονται στα τρία εστιατόρια πρωί, μεσημέρι και βράδι όσο και για όλα τα αλκοολούχα και μη ποτά στα διάφορα μπαρ, σαλόνια και lounge spaces του πλωτού ξενοδοχείου, που για τρεις μέρες θα μας τριγύριζε μες του Αιγαίου τα καταγάλανα και ήρεμα τον Μάιο νερά.

Αφού έριξα τη σιέστα μου στην ανετότατη ενσουίτ καμπίνα και ήπια το καφεδάκι μου καθήμενος στα παρακάτω έκτακτα stools που απέκτησαν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γύρω στις 5 το απόγευμα φτάσαμε στη Μύκονο.

Στο λατρεμένο νησί των 96 Κυπρίων και άλλων κοσμικών κάναμε μια ανέμελη βόλτα στη Χώρα, βγάλαμε τις καρτποσταλικές μας φωτογραφίες και ανασκαλίσαμε, απολαμβάνοντας το φρέσκο μας λαυράκι, τη χρησιμότητα, if any, του άσπρου χρώματος των σπιτιών στις Κυκλάδες. Κάτι που ενδιαφερόντως έχει να κάνει με φασιστικό παρελθόν, αφού το περίφημο λευκό χρώμα δεν ίσχυε ανέκαθεν, όπως ρομαντικά θα μας άρεσε ίσως να πιστεύουμε αλλά είναι κάτι που διατάχτηκε επί Μεταξά, για τους προφανείς OCD λόγους που είθισται οι περισσότεροι δικτάτορες να αγαπούν. Το ασβέστωμα όμως, όπως μου διευκρινίστηκε από τόπακες, συμβάλει επίσης σημαντικά στο να διατηρείται το σπίτι δροσερό και καθαρό.

Σ’ ένα από τα κεντρικότερα και τουριστικότερα σημεία του τουριστικότερου ελληνικού νησιού συζητήσαμε ακόμη πως, η κακογουστιά και η ευτέλεια που στις τουριστικές περιοχές της Κύπρου παντού αντικρίζονται εδώ πουθενά δεν εντοπίζονται, όλα είναι πολύ πιο κομψά και γνήσια.

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε στο λιμάνι του Κοσάντασι, μιας παραθαλάσσιας τουρκικής πόλης κτισμένης κατά μήκος της μικρασιατικής ακτής. Αφού απολαύσαμε ξενάγηση στην αρχαία Έφεσο -που να σημειωθεί πως περιλαμβάνεται στη συνολική τιμή των λιγότερων από 300 ευρώ το άτομο για την τριήμερη κρουαζιέρα- σ' ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας και καμάρι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όπως συχνά περιγράφεται το επιβλητικό αρχαίο μνημείο, βολτάραμε στο σκεπαστό παζάρι του Κουσάντασι, όπου παρατηρώντας τους περαστικούς συλλογιέται για ακόμη μια φορά κανείς πόσο διαφορετικοί και ταυτόχρονα πόσο ίδιοι είναι οι δύο γείτονες αυτοι λαοί με τα εκατοντάδες χρόνια κοινής ιστορίας.

Αναχωρώντας ανεβήκαμε στο κατάστρωμα για να δούμε ιδίοις όμμασι, όπως πληροφορηθήκαμε από τις ντιγκ-ντογκ ανακοινώσεις, το κοντινότερο γεωγραφικά σημείο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Εδώ όπου το νησί της Σάμου είναι σχεδόν ενωμένο με τη μικρασιατική ακτή, και όπου ένας όχι απαραίτητα ολυμπιονίκης κολυμβητής θα μπορούσε ενδεχομένως να ξεπετάξει σε λιγότερο από μισή ώρα.

Επόμενος προορισμός η Πάτμος, το ζεν νησί που μυρίζει παντού λιβάνι και που πέρα από αρχαίες εκκλησιές και μοναστήρια θα επισκεπτόμασταν ασφαλώς με τη συνοδεία ντόπιας ξεναγού την κοσμοξάκουστη σπηλιά της Αποκάλυψης, όπου ο Απόστολος Ιωάννης είδε το φως το αληθινό, προέβλεψε τα μελλούμενα και άλλα τέτοια.

Η πραγματικότητα είναι πως η εικόνα ενός μεγαλόσωμου Πάτερ που δυσανασχέτησε φωναχτά με τα ομολογουμένως αρκετά θορυβώδη πλήθη Κινέζων τουριστών το χάλασε λίγο το μυστικιστικό κλίμα αλλά φευ, δεν τίθεται θέμα πως αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος το νησί αυτό θα το λατρέψεις.

Στο Ηράκλειο της Κρήτης φτάσαμε Κυριακή πρωί πρωί. Αν και είναι μια πόλη που συχνά την κακολογούν, προσωπικά με μια πρώτη και βιαστική ματιά μου άρεσε, αφού γενικώς εκτιμώ τα γνήσια μέρη που δεν σου επιβάλλονται. Στην ολιγόωρη επίσκεψή μας εδώ ήπιαμε το καφεδάκι μας στην κεντρική πλατεία της πόλης, -που btw σύμφωνα με τους ντόπιους λιοντάρια είναι που λέγονται και όχι λιονταράκια- και ανοιχτήκαμε στο πέλαγος με τελικό προορισμό την ηφαιστειακή Σαντορίνη.

Στο νησί του ενεργού ηφαιστείου τύχαμε μιας πολύ εμπεριστατωμένης ξενάγησης για τη Θήρα, τη Θηρασιά και τη Στρογγύλη και ενημερωθήκαμε για πολύ ενδιαφέρονται μικροπράγματα όπως για παράδειγμα για το χρώμα της θάλασσας που κοκκινίζει εάν πλησιάσει ηφαιστειακή έκρηξη και για τις διαχρονικές διαφορές μεταξύ βόρειας και νότιας πλευράς του νησιού.

Αφού απολαύσαμε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της Ελλάδας στα στενά της Οίας και βγάλαμε τις σέλφις μας στην ίσως εντυπωσιακότερη καλδέρα στον πλανήτη, μπήκαμε στο τελεφερίκ, κατεβήκαμε στο λιμανάκι και επιστρέψαμε στο πλοίο.

Χωρίς ωστόσο καμιά απολύτως αμφιβολία οι πιο φάμπιουλους στιγμές από την τριήμερη αυτή εξόρμηση υπήρξαν τα σόου, η ζωντανή μουσική και τα χρωματιστά κοκτέιλ στους lounge χώρους του πλοίου. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Λυγαριάς από μια υπέροχη κοπέλα με καταγωγή τις Φιλιππίνες είναι μια εμπειρία ζωής που θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου παντοτινά.

Δευτέρα πρωί ήμασταν πίσω Πειραιά και προσπαθούσα ακόμη να επεξεργαστώ τις τόσες πολλές και διαφορετικές εικόνες που είχα απορροφήσει σ΄ένα τόσο γουστόζικο τριήμερο flashback, που κάνει comeback #flashback #comeback