Επιπλέον φωτιές άναψαν το τελευταίο 24άωρο στο κυπριακό διαδίκτυο [βλέπε δηλώσεις Χαμπιαούρη] που ήρθαν να προστεθούν στις φλόγες του τραγικού -μιντιακού- επικήδειου που ακολούθησε τον θάνατο της Έλενας Φραντζή.

Η επίσκεψη του Υπουργού Παιδείας στα γραφεία του ΕΛΑΜ ήταν το σπίρτο που με ευκολία άναψε φωτιές μετά από τις δηλώσεις που αφορούσαν τις “ίδιες αρχές και αξίες” που το Yπουργείο -η Kυβέρνηση δηλαδή- και το ΕΛΑΜ μοιράζονται, σύμφωνα πάντοτε με τον Υπουργό.

Δεν θα σταθώ στις “πάντα καλοδεχούμενες” προτάσεις, ούτε τον “ανοικτό διάλογο”, ούτε την “εποικοδομητική κριτική”. Νομίζω ότι σχολιάστηκαν καταλλήλως. Θα σταθώ όμως στο τι είναι “καλύτερο” για τα “παιδιά μας που είναι το μέλλον αυτού του τόπου” και στα “εθνικά ιδεώδη και τις χριστιανικές αξίες του κυπριακού ελληνισμού” στα οποία ο κ. Χαμπιαούρης έκανε αναφορά με συμπληρωματική δήλωση.

Το “συμπληρωματική” ας το κρατήσουμε και ο καθένας ας το αξιοποιήσει όπως θέλει.

Προσπερνώντας ημερολογιακά τις δηλώσεις Χαμπιαούρη, θα μεταφερθώ λίγες ημέρες πιο πίσω όταν, στις 23 Μαρτίου ημέρα Παρασκευή, παρευρέθηκα στην καθιερωμένη fusional γιορτή στο δημοτικό σχολείο της κόρης μου.

Έτσι στα εγγλέζικα και τα λαιφσταλάδικα, “fusional”, γιατί ο ήχος, η εικόνα και το συναίσθημα του δίωρου που καλούμαστε να απολαύσουμε οι γονείς τα βλαστάρια μας μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί: “Fusional”. Κάτι που προσωπικά μου θυμίζει μπουφέ ξενοδοχείου σε γάμο, όπου φιλοξενούνται σούσι, σούβλα και ρώσικη σαλάτα γραμμή, στο ίδιο τραπέζι. Μία εικόνα, βεβαίως, που σε πολλούς καλεσμένους μπορεί να προκαλεί γαστριμαργική ευφορία, όπως ευφορία και εθνική ανάταση μπορεί να προκαλούν οι σχολικές γιορτές σε αρκετούς παρευρισκόμενους.

Σε μένα απ’ την άλλη προκαλούν ένα έντονο κοιλόπονο και ένα γενικότερο ανακάτεμα που ξερνάει έγνοιες για το μέλλον. Εκείνο το περιβόητο των παιδιών μας “που είναι το μέλλον αυτού του τόπου”.

Σε μία αίθουσα σημαιοστολισμένη καταλλήλως για την 25η Μαρτίου αλλά και την 1η Απριλίου, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, τα παιδιά ντυμένα με φοκλόρ στολές, συμπεριλαμβανομένων και των κυπριακών, έδωσαν μετά από δυο βδομάδες τίγκα στις πρόβες την παράστασή τους για την ελληνική επανάσταση.

Αφού υψώθηκε η ελληνική σημαία στο κλειστό γήπεδο, οι συγκινημένοι γονείς χειροκρότησαν και ανέμεναν την καθιερωμένη παράσταση.

Στις γύρω πινακίδες ένας εξίσου αρτιστίκ διάκοσμος από επαναστάτες, τον Ρήγα Φεραίο [τον οποίο άμα ρωτήσεις μαθητή του δημοτικού στανταράκι θα σου πει ότι έλαβε μέρος στην επανάσταση / είπαμε προέχουν οι πρόβες για την γιορτή και όχι η κατανόηση της Ιστορίας] και επιπλέον στο παραδίπλα σελοτέξ η 1η Απριλίου. Μακάριος και Γρίβας, με τους ήρωες της ΕΟΚΑ να τους χωρίζουν τόσο όσο έτσι ώστε να ξεχνιέται η διακοπή της μεταξύ τους ιστορίας, άμεσα συνδεδεμένης με την ιστορία του τόπου και να μην διδάσκεται μέχρι τέλους.

Τα φώτα χαμηλώνουν και στην σκηνή τα “εθνικά ιδεώδη” και οι “χριστιανικές αξίες” δίνουν παράσταση.

Ένα τρίο από κορίτσια αγκαλιάζουν μία κούκλα λίγο πριν μπουκάρουν στο σπίτι τους οι Τούρκοι να τους την αρπάξουν. Σημειώστε πως στο εν λόγω σχολείο φοιτά τουρκοκύπριος μαθητής, “τούρκος” για αρκετούς μαθητές - “Ψιθυριστά” λένε οι γονείς τους να το σχολιάζουν. Ένα να μαθαίνουμε Ιστορία κι άλλο να την δραματοποιούμε επί σκηνής σε ένα απαίδευτο κοινό ηλικίας δέκα ετών.

Πίσω στην Ιστορία, μία άλλη παρέα επί σκηνής υποδύεται πως οδεύει προς το Κρυφό Σχολειό, κι αυτό γιατί οι δεκάχρονοι ηθοποιοί είναι ακόμα μαθητές δημοτικού και θα τους πάρει χρόνια ολόκληρα για να φτάσουν στο Πανεπιστήμιο και -εάν και εφόσον εμπίπτει στα μαθήματα που θα διδάσκονται- να ενημερωθούν πως Κρυφό Σχολειό δεν υπήρξε ποτέ. Είχε προηγηθεί ένα πέρασμα από τον Γερμανό, μητροπολίτη Παλαιών Πατρών, να υψώνει το λάβαρο της μονής της Αγίας Λαύρας. Ευτύχημα που στο κοινό, εξ όσων φάνηκε, δεν καθόταν κανένας γονέας-ιστορικός που να μελέτησε την ελληνική επανάσταση ή τα απομνημονεύματα του ανθρώπου για να φέρει ένσταση για το περιεχόμενο του θεατρικού.

Χασμουριέμαι να εξιστορήσω τα λοιπά ενσταντανέ που κόσμησαν το εθνικό φρόνημα της ημέρας και, δεκαετίες τώρα, βάζουν τρικλοποδιές στην Ιστορία, διακόπτοντας την αφήγησή της όταν και όποτε μας συμφέρει.

Εξάλλου, στο άκουσμα της πληροφορίας πως σε άλλο σχολείο της Λευκωσίας τα παιδιά βγήκαν στην σκηνή για να υποδυθούν τους απαγχονισθέντες από τους Άγγλους [βάζοντας την αγχόνη στο λαιμό], στην δική τους fusional εορταστική ημέρα, κάνει την αφήγησή μου για την περασμένη Παρασκευή, 23 Μαρτίου, λιγότερο ενδιαφέρουσα.

Αυτά για τα “εθνικά ιδεώδη” του Υπουργού για να σιμώσουμε σε μία άλλη Παρασκευή, αύριο 30 Μαρτίου, στις “χριστιανικές αξίες” [“χριστιανικές αρχές” θα έλεγα] αφού με σχετικό sms ενημερώθηκα πως το παιδί μου θα εκκλησιαστεί. Μαζί και ο τουρκοκύπριος συμμαθητής της, ο “Τούρκος” του θεατρικού της περασμένης εβδομάδας για τα παιδιά του διαλείμματος.

Κλείνοντας, ελπίζω να είναι “καλοδεχούμενη” και η δική μου πρόταση για ένα σχολείο κοσμικό και ανεξίθρησκο και η πιο πάνω φωτογράφιση των γεγονότων να εμπίπτει στον “ανοικτό διάλογο”.

Και εάν η “εποικοδομητική κριτική” είναι όντως θεμιτή, ίσως να ήταν καλό να φυλλομετρήσουμε και πάλι τα αναλυτικά προγράμματα και τις συστάσεις του Υπουργείου προς τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Κι αυτό επειδή όλοι στην τελική θέλουμε το “καλύτερο για τα παιδιά μας”. Όμως για να καταλήξουμε εκεί, πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι θεωρούμε -και παρουσιάζεται- ως “καλό” για να επιτύχουμε το πολυπόθητο “καλύτερο”.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Καταναλώνεις την πληροφορία που σου αξίζει; Ας μιλήσουμε για το news literacy