Μικρή μου Sierra...

Στις 21 Απριλίου απευθύνθηκα με αυτό το κείμενο στη μαμά σου τη Marie Rose και τη σοβαρή ευθύνη που φέρει για όλα αυτά που ζούμε το τελευταίο δίμηνο. Βλέπεις η μητέρα σου είχε το θράσος να αψηφήσει τη δημοφιλή αφήγηση των Αρχών κι αντί στα κατεχόμενα να καταλήξει στο φρεάτιο του λατομ.. -συγγνώμη Κλέλια-.. μεταλλείου ξετυλίγοντας με τον θάνατό της το κουβάρι της φρίκης. Γιατί όσο ζούσε ήταν πρακτικά αόρατη.

Βλέπεις, ένα ολόκληρο νησί έκανε το τελευταίο δίμηνο αυτό που δεν έπραξε ένα χρόνο που ήσουν εξαφανισμένη: Σε έψαχναν

Αναφέρθηκα και σε σένα μικρούλα, εμμέσως όμως, αφού εσύ δεν είχες ακόμα βρεθεί. Βλέπεις ένα ολόκληρο νησί έκανε το τελευταίο δίμηνο αυτό που δεν έπραξε ένα χρόνο που ήσουν εξαφανισμένη. Σε έψαχναν. Το πτώμα σου βέβαια, γιατί, για τα λίγα χρόνια της ζωής σου, υπήρξες η “κόρη της μαυρούς”, ενώ για τον ένα χρόνο που βρισκόσουν στον πάτο της λίμνης, ήσουν μέρος της αυτοσχέδιας στατιστικής “επήε κατεχόμενα σιορ, έτσι κάμνουν τούτες”.

Για δύο μήνες όμως ήσουν στο επίκεντρο της προσοχής, αν και τη μοιράστηκες με ακόμα έξι αγνοημένες. Mιας προσοχής που έστω το 1/10 της να είχες όταν έπρεπε μπορεί και να ήσουν ζωντανή σήμερα. Ή να είχες βρεθεί νωρίτερα. Πριν “σαπουνοποιηθείς” όπως λένε και τα media που δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στις φρικιαστικές λεπτομέρειες που γεννούν κλικς και shares (η επίσημη εκδοχή είναι “ο κόσμος έχει δικαίωμα να μάθει”, μην το ξεχνάς).

Τώρα που βρέθηκες μικρή μου Sierra λένε πως έκλεισε ο μακάβριος κύκλος (ακόμα ένα δημοσιογραφικό κλισέ που αρνείται να πεθάνει - συγχώρεσέ με για το μαύρο) που ξεκίνησε με την ανεύρεση της μητέρας σου πριν από δύο μήνες. Έγιναν πολλά αυτές τις 59 μέρες που εσύ ήσουν απασχολημένη με το να μουλιάζεις στον πάτο της λίμνης Μεμί όπου σε πέταξε ο δολοφόνος σου, γι’ αυτό επίτρεψέ μου να σου καλύψω τα κενά. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε - μαζί βέβαια με μια κηδεία δημοσία δαπάνη, μια ευγενική προσφορά του ίδιου του κράτους που έκανε πως δεν υπήρχες αλλά δεν έχει καμία σημασία. Ξέρεις πόσο αλτρουιστικό και large ακούγεται η “δημοσία δαπάνη”; Σημαίνει ότι θα ξοδευτούν για σένα μικρή μου, ανεξάρτητα εάν είσαι αλλοδαπή όπως είπε και ο πρώτος πολίτης της χώρας που πρόλαβε να γίνει ο τάφος σου πριν γίνει πατρίδα σου.

Σ’ αυτούς τους δυο μήνες λοιπόν μικρή μου Sierra να ξέρεις πώς κλάψαμε πολύ. Στο Facebook, στα καφέ, στα κανάλια, στα σπίτια μας, τα γραφεία, τα γυμναστήρια, τα μαμαδογκρουπ μέχρι και στο 'Που πήγαμε και δεν μας άρεσε'. Βγήκαμε στους δρόμους, απαιτήσαμε παραιτήσεις, ευχηθήκαμε ευφάνταστους τρόπους αργής και βασανιστικής θανάτωσης του δράστη, γίναμε ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, εγκληματολόγοι και ξεσκονίσαμε ότι θυμόμασταν από 14 κύκλους Criminal Minds και τα true crime ντοκιμαντέρ του Netflix για διαβόητους serial killers. Κάποιοι αυτομαστιγωθήκαμε, άλλοι έπεσαν απ’ τα σύννεφα (δεν ήξεραν βλέπεις ότι ζουν σε μια κοινωνία με σοβαρό πρόβλημα ρατσισμού) και οι γνωστοί μαλάκες έσπευσαν να κατηγορήσουν τα θύματα (μεταξύ αυτών και τη μαμά σου) που έβγαιναν μητέρες πράμα ραντεβού με άντρες μέσω dating apps.

Ήταν μεγάλο το σοκ για τη μικρή μας κοινωνία αλλά μη νομίζεις πως κράτησε για πολύ. Βλέπεις είχαμε εισέλθει ήδη σε προεκλογική περίοδο όταν το πτώμα της μητέρας σου βγήκε στην επιφάνεια του βρώμικου φρεατίου και είχαμε με σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε όπως... την Ένωση, το ‘63, η ΕΟΚΑ Β’, το πραξικόπημα, η εισβολή, η ΔΔΟ, το Σχέδιο Ανάν, το Κραν Μοντανά και άλλα καθ’ όλα επίκαιρα και αμιγώς... ευρωπαϊκά θέματα που άπτονται της ατζέντας των ευρωεκλογών. Βλέπεις όλοι ήταν απασχολημένοι με το μάντρωμα των προβάτων τους και δεν υπήρχε χώρος στην επικαιρότητα για επτά νεκρές αλλοδαπές με μηδαμινό ψηφοθηρικό ενδιαφέρον.

Βέβαια για να μην είμαι άδικος μικρή μου Sierra, δεν πήγε κι εντελώς στράφι όλη αυτή η διαδικτυακή οργή. Κάτι καταφέραμε. Γι’ αρχή, ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου υπέβαλε την παραίτησή του δύο εβδομάδες μετά που διαφάνηκαν οι βαρύτατες ευθύνες της Αστυνομίας και μέχρι να ξεκολλήσει απ΄την καρέκλα πέρασε κι ενάμιση μήνας. Δεν θα το πιστέψεις αλλά ο Πρόεδρος εμφανίστηκε τόσο χτικιασμένος που αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον πολυτιμότερο όπως είπε, συνεργάτη του, επειδή μου πήγατε και δολοφονηθήκατε στη βάρδια του που έδινε την εντύπωση πως θα σε πετούσε ο ίδιος στη λίμνη αν δεν τον προλάβαινε ο Μεταξάς.

Αλήθεια μικρή μου, τόση λύπη και αγανάκτηση που έχασε τον Ιωνά δεν εξέφρασε ούτε όταν οι κυπριακές λίμνες άρχισαν να ξεβράζουν πτώματα. Και φρόντισε να μας το τρίψει στη μούρη όταν λίγο αργότερα σε κομματική προεκλογική βροντοφώναξε, το ίδιο χτικιασμένος, “εμείς τολμήσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη ανεξάρτητα αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές, κάποιοι δεν ήθελαν και δεν ζήτησαν ακόμα συγγνώμη από τους 13 ήρωες που οδήγησαν στο θάνατο”. Ναι μικρό μου κοριτσάκι, μην ακούς αυτές τις μαλακίες ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο, πού να συγκριθεί η ασήμαντη, παρασιτική ύπαρξή σου με 13 ντόπιους ήρωες θύματα ενός αριστερού μπαμπούλα που εξασφάλισαν εκφοβιστική προεκλογική ρητορική για τα επόμενα 40 χρόνια; Αφεντικά και δούλοι ίσοι γινήκαμε ούλοι;

Ναι μικρή μου Sierra, βλέπεις μια χούφτα ρατσιστόμουτρα μπάτσοι, που όχι μόνο βαριόταν να κουνήσουν τον κώλο τους απ’ το γραφείο και να ερευνήσουν κραυγαλέες εξαφανίσεις γυναικών, αλλά αποθάρρυναν ακόμα κι εκείνες τις λίγες ψυχές που τις έψαχναν, μπορούν να προκαλέσουν πλήγμα στην εικόνα της Αστυνομίας

Ο Πρόεδρος επίσης έπαυσε τον Αρχηγό της Αστυνομίας για τα λάθη που διέπραξαν οι κατώτεροί του αλλά παραδόξως όχι τους ίδιους τους κατώτερους. Η νέα ηγεσία, αν δεν το έμαθες, αφού ψέλλισε μια νερόβραστη συγγνώμη και κάτι αοριστίες για έρευνες και απόδοση “τυχόν ευθυνών” έσπευσε να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά την καίει: κονδύλι για την πρόσληψη επικοινωνιολόγου γιατί εκτιμά ότι η εικόνα της έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.Ναι μικρή μου Sierra, βλέπεις μια χούφτα ρατσιστόμουτρα μπάτσοι που όχι μόνο βαριόταν να κουνήσουν τον κώλο τους απ’ το γραφείο και να ερευνήσουν κραυγαλέες εξαφανίσεις γυναικών, αλλά αποθάρρυναν ακόμα κι εκείνες τις λίγες ψυχές που τις έψαχναν (για τη Λίβια μάλιστα, το πρώτο θύμα του Μεταξά, οι Σέρλοκ είχαν ανακαλύψει ότι... ζούσε ζωή χαρισάμενη στα κατεχόμενα με την κόρη της και τον νέο της γκόμενο) μπορούν να προκαλέσουν πλήγμα στην εικόνα της Αστυνομίας. Κι αντί να είναι η πρώτη τους έγνοια να αφαιρέσουν τα σάπια μήλα ή να ζητήσουν κονδύλια για ενίσχυση, εκπαίδευση ή έστω αντιρατσιστικά σεμινάρια αποφάνθηκαν ότι το πρόβλημα είναι... επικοινωνιακό κι ότι χρειάζονται καλύτερο PR. Αχ μωρό μου, είχες δεν είχες τούς έβαλες και σε έξοδα.

Όσο για τον δολοφόνο σου, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σε πληροφορήσω πως είναι ο νέος ντόπιος σταρ των τοπικών media. Γιατί καλά και άγια τα αθώα θύματα, προσφέρονται για μερικά δακρύβρεχτα viral κείμενα αλλά ξέρουμε πολύ καλά πως ο “αρχικακός” είναι η κινητήριος δύναμη μιας πιασάρικης αφήγησης. Τι θα ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα χωρίς τον κακό λύκο, το “Dallas” χωρίς τον JR και οποιεσδήποτε εκλογές χωρίς τον Χριστόφια; Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που σου στέρησε το δικαίωμα να ζεις λανσαρίστηκε από Αρχές και media κάτι σαν τζεϊμσμποντικός σούπερ villain, ένας πανούργος, ραδιούργος, ευφυέστατος και χειριστικός μηχανορράφος που μας έπαιζε όλους στα δάχτυλα, δυσκόλεψε το έργο της Αστυνομίας, άργησε να σπάσει γιατί είναι ένας άρτια εκπαιδευμένος στρατιωτικός που αντέχει στις ανακρίσεις και έστειλε έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό να κυνηγάει χίμαιρες.

Δεν μπορείς να πεις, ακούγεται εντυπωσιακότερο και βολικότερο απ’ το να παραδεχτείς ότι ο μέσος κομπλεξικός, μισογύνης, θρασύδειλος, μεσαίας νοημοσύνης μαλάκας σκότωνε κάτω απ’ τη μύτη του Στρατού και της Αστυνομίας ανυπεράσπιστες γυναίκες και παιδιά που ήξερε πως δεν θα αναζητούσε κανείς λόγω θεσμικού ρατσισμού. Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι ο Goldfinger ή ο Blofeld, αρκεί να γνωρίζεις καλά την κοινωνία όπου ζεις και τους ανθρώπους της. Όμως μικρή μου σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το όνομά σου (ή των άλλων θυμάτων), αντίθετα όλοι θα μνημονεύουν τον “Ορέστη”, τον “Νίκο Μεταξά”, τον “πρώτο serial killer της Κύπρου”, το όνομά του θα προκαλεί δέος, ανατριχίλες και ατέλειωτες τρομακτικές ιστορίες γύρω απ’ τη φωτιά στις κατασκηνώσεις για γενιές και γενιές στο μέλλον.

Δεν ξέρω γιατί σου τα λέω αυτά ή αν σε ενδιαφέρουν καν εκεί στον παγωμένο πάγκο του ιατροδικαστή όπου βρίσκεσαι σε κατάσταση που δεν θα μπορούσε να σε αναγνωρίσει ούτε η μαμά σου (που ήταν ξαπλωμένη εκεί πριν από σένα). Ίσως από έναν συνδυασμό λύπης, τύψεων και οργής γι’ αυτό που σου συνέβη και περισσότερο για το ότι κάποιοι το επέτρεψαν να σου συμβεί. Ίσως πάλι με την ελπίδα ότι κάτι θ’ αλλάξει μετά απ’ αυτό, ότι ο θάνατός σου δεν ήταν ανούσιος, ότι θα συμβάλλει στην αλλαγή της νοοτροπίας, στο άνοιγμα μυαλών, την υπερπήδηση φόβων και προκαταλήψεων, την εκπαίδευση και ανατροφή των παιδιών με γνώμονα την ανεκτικότητα, την κατάργηση των διακρίσεων και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα.

Αλλά τι σου λέω κι εσένα μικρή Sierra. Αόριστα, γενικόλογα, μη χειροπιαστά πράγματα, σαφώς δυσκολότερα στην αποδοχή και κατανόηση από το, ας πούμε, δημόσιο γδάρσιμο/ακρωτηριασμό/ευνουχισμό του δολοφόνου στην πλατεία Ελευθερίας. Αυτό μάλιστα, το καταλαβαίνει ο καθένας ενώ ο ρατσισμός βρίσκεται στο μυαλό των νεοταξικών φιλελέδων πολιτικορθάκηδων, σωστά;

Ξεκουράσου τώρα μικρή, αρκετά σε ταλαιπωρήσαμε. Ίσως σε ενοχλήσω ξανά σε έναν χρόνο. Να σε ενημερώσω για όλα αυτά που θα συζητάμε μέχρι τότε. Ξέρεις, την Ένωση, το ‘63, την ΕΟΚΑ Β’, το πραξικόπημα, την εισβολή, τη ΔΔΟ, το Σχέδιο Ανάν, το Κραν Μοντανά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Φταις κι εσύ Mary Rose