Πρώτη Αυγούστου. Ο Παπάζογλου στο απόσπασμα, οι καλομηνάκηδες του φουμπού βγήκαν παγανιά, ν’ αρχίσουν σπαστά οι άδειες, να γεμίσει το ίνστα παραλίες και ηλιοβασιλέματα.

Απ’ το παράθυρο ψες κοίταζα τον κόσμο να πηγαινοέρχεται στους δρόμους. Οι ταβέρνες τίγκα, οι καφετέριες ξέχειλες. “Μα τι συμβαίνει; Δεν παίζει Χαλκιδική φέτος;”, “Πού ‘ναι τα λεφτά για να βάλουν βενζίνη. Καλά είναι κι εδώ”, απαντά κοφτά με την χαρακτηριστική σαλονικιώτικη ο ταξιτζής.

Στην τηλεόραση συνεχίζουν τα ρεπορτάζ για τις πυρκαγιές. Ποιος φταίει, ποιος την πλήρωσε, ποιος θα πληρώσει. Τα ονόματα των ταυτοποιημένων νεκρών δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα. Η διάρκεια των σχετικών ρεπορτάζ στην ημερήσια ατζέντα έχει συρρικνωθεί ελαφρώς για να καταλήξει, σε καμιά δυο βδομάδες, εκεί όπου είναι η μιντιακή της μοίρα. Φωτιές στην Καλιφόρνια, συντριβή αεροσκάφους στο Μεξικό, το Ιράν πετάει χυλόπιτες στον Τραμπ.

Φυσάει κι ο Θερμαϊκός βγάζει εκείνη την χαρακτηριστική μπόχα που σμίγει με τα φουγάρα των ζαχαροπλαστείων και μυρωδιές από τυρόπιτες.

Μπαίνω στο νετ να ενημερωθώ για το χωριό μας. Τα παζάρια για την Αφροδίτη, τις “σκληρές” απαντήσεις σε Navtex και τις πενήντα αποχρώσεις του πένθους.

Κρατάω το τελευταίο. Σκέφτομαι πως θα το ήθελα πιο μονόχρωμο. Χωρίς ανούσιες συγκρίσεις, χωρίς καιροσκοπικά μικροπολιτικά, χωρίς μακιαβελισμούς που αγιάζουν τα μέσα, χωρίς αναφορές σε “δόγματα”. Σκέτο πένθος. Να το χωνέψει το στομάχι. Να του δώσει τον χρόνο να κάνει κύκλο, να ανασυνταχθεί ο άνθρωπος και η φύση.

Πρώτη Αυγούστου εδώ στο καφενεδάκι της Παπάφη. Στο απέναντι πεζοδρόμιο μια κυρία με το καροτσάκι της ανοίγει τον πράσινο κάδο σκουπιδιών, αρπάζει κάτι από μέσα και συνεχίζει τον δρόμο της. Ένας φίλος μού στέλνει φωτογραφία το στρώμα άστεγου στη Λεμεσό και μου γράφει πως προσπαθεί ακόμα να βγάλει άκρη με τις αρχές. Μεταφέρω τα λόγια φίλης σε άλλη: “Εδώ και επτά χρόνια το υπόγειό μου έχει εγκριθεί ως καταφύγιο της πολιτικής άμυνας και χθες ήρθαν για να βάλουν την σχετική πινακίδα”. Διαβάζω τις ανησυχίες των Λεμεσιανών για τα πολυόροφα και την δυνατότητα της πυροσβεστικής να ανταπεξέλθει σε περίπτωση που συμβεί το κακό. Οι σκαλιώτες εγείρουν και πάλι το θέμα των διυλιστηρίων. Στο Μακεδόνια είχαν προσγειωθεί μπουλούκι αυτοί που συναντάς καθημερινά στα φανάρια του KCineplex στο Στρόβολο. Πήραν άδεια κι αυτοί.

Πρώτη Αυγούστου και όλα όσα έχει κανείς να πει μπορεί και να χωράνε σ’ ένα συννεφάκι σε σκίτσο του Αρκά. Το πένθος, για όλα όσα συμβαίνουν, μπορεί να συνεχίσει ακάθεκτο τον δρόμο του γιατί δεν έχει ανάγκη τα λεφτά για να βάλει βενζίνη. Πόσο πιο εύμορφη, ουσιαστική και σπουδαία θα ήταν η ζωή αν το αφήναμε να κάνει τον κύκλο του.

Μια καφετζού με πλησιάζει και θέλει να μου πει την τύχη μου για ένα δεκάευρω. Της λέω πως είναι ωραία τα σκουλαρίκια της. Ξαναρωτά για το δεκαεύρω και φεύγει σχεδόν θυμωμένη.

Το ηλιοβασίλεμα στα Λουτρά ήταν ανέκαθεν υπέροχο. Πριν και μετά την ύπαρξη του Ίνστα. Και το πένθος ήταν ανέκαθεν νευραλγικό. Πριν και μετά την ύπαρξη των μίντια.