Η τρίωρη καθυστέρηση μας είχε ορθώς γνωστοποιηθεί από την προηγούμενη μέρα. Η πτήση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ θα αναχωρούσε από Ζυρίχη για Νέα Υόρκη γύρω στις 9 το βράδυ τοπική ώρα Ελβετίας. Αφού ολοκληρώθηκαν οι διπλοί και τριπλοί έλεγχοι διαβατηρίων και χειραποσκευών, μια τυπική όταν ταξιδεύεις προς τις ΗΠΑ διαδικασία, επιβιβαστήκαμε σ’ ένα αεροπλάνο γεμάτο. Όλα έμοιαζαν κανονικά.

Μέχρι που, δεκαπέντε μόνο λεπτά την απογείωση, κι αφού οι απίθανοι ερμηνευτές στο αριστουργηματικό La La Land είχαν ήδη αρχίσει να τραγουδούν στην προσωπική μου οθόνη, έφτασε η πρώτη ανακοίνωση από τον πιλότο. «I am afraid ....» αιφνιδιαστικά θα μας ενημέρωνε ο κάπτεν ... πρέπει να επιστρέψουμε Ζυρίχη. «Έχουμε ένα θέμα με τη μηχανή (issue with the engine, ήταν οι ακριβείς λέξεις που χρησιμοποίησε) και καλό είναι να αποφύγουμε να διασχίσουμε τον Βόρειο Ατλαντικό. Υπολογίζουμε σε μία ώρα να έχουμε προσγειωθεί Ζυρίχη».

Ο πρώτος κρύος ιδρώτας κυλά από το μέτωπο. Το La La Land μπαίνει σε παύση, το μόνο πράγμα που επιθυμείς πια είναι ένα σκέτο land. Τι να σημαίνει αυτό το issue with the engine. Και γιατί να θέλουμε μία ώρα για να καλύψουμε μια απόσταση δεκαπέντε λεπτών.

Μία ώρα μετά ωστόσο, αντί της προσγείωσης ήρθε η δεύτερη ανακοίνωση από τον κάπτεν. «I am afraid» , θα μας έλεγε ξανά και ενόσω αναταράξεις, που θέλω ακόμη να πιστεύω πως οφείλονταν στις καιρικές συνθήκες, βρίσκονταν σε εξέλιξη, «το αεροσκάφος είναι πολύ βαρύ και δεν ενδείκνυται για προσγείωση. Θα χρειαστεί να πετάξουμε για λίγη ακόμη ώρα μέχρι να κάψουμε αρκετά καύσιμα και να είμαστε σε θέση να προσγειωθούμε με ασφάλεια. Απολογούμαστε για την ταλαιπωρία, το προσωπικό εδάφους έχει ενημερωθεί και θα σας περιμένει στο αεροδρόμιο, όπου θα γίνουν οι απαραίτητες διευθετήσεις για διανυκτέρευσή σας στη Ζυρίχη και επαναπρογραμματισμό των πτήσεών σας».

Φανταστικά, σκέφτηκα. Ας εξασκήσουμε λίγο την τάδε που δεν θυμάμαι το σανσκριτικό της όνομα βαθιά αναπνοή που μάθαμε στη γιόγκα.

Σε αντίθεση πάντως με τον πιλότο που είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θες να νιώσεις αγχωμένος σ’ ένα αεροσκάφος και που στην τρίτη ανακοίνωση τον ένιωσα αφού κάτι για ... intense conversations μας έλεγε, οι αεροσυνοδίνες ήταν όλες ανεξαιρέτως άψογες. Φουλ επαγγελματισμός. Χαμόγελο, νηφαλιότητα, καθησυχασμός. Όσες φορές ζήτησα να μάθω απ’ αυτές τι συμβαίνει, και στις έξι σχεδόν δύσκολες αυτές ώρες που διήρκησε η άτιμη πτήση, κατάφερναν να με κάνουν να νιώσουν καλύτερα και μπράβο τους.

I am afraid, θα μας έλεγε για τρίτη μαμημένη φορά ο κάπτεν, και αφού μας μίλησε για τα intense conversations με το προσωπικό εδάφους -το οποίο στο μεταξύ θα άνοιγε το αεροδρόμιο που είχε κλείσει ειδικά για εμάς- «το αεροσκάφος δεν έχει ακόμη ελαφρύνει αρκετά και θα πρέπει να συνεχίσουμε να πετάμε για … τρεις ακόμα ώρες»!

Τι κάνεις αυτές τις ώρες είναι όπως θα διαπίστωνα στη συνέχεια πολύ προσωπική υπόθεση

Τρεις ακόμα ώρες να κάνεις βόλτες πάνω από τη Ζυρίχη με μια μηχανή προβληματική και μέχρι και εάν το αεροσκάφος να είναι σε θέση για προσγείωση. Με τις αναταράξεις non-stop. Τι κάνεις αυτές τις ώρες είναι όπως θα διαπίστωνα στη συνέχεια πολύ προσωπική υπόθεση. Αυτό που θα μου προκαλούσε σίγουρα μεγάλη εντύπωση και από μία άποψη πάλι καλά, αφού αρχικά με βοήθησε στο να μην πανικοβληθώ [πολύ], στην πορεία όμως θα μου έβγαζε θυμό και απορία, ήταν η συμπεριφορά των βορειοευρωπαίων στην πλειοψηφία συνεπιβατών μου. Πόσος πολιτισμός!

Τι πολιτισμός βασικά! Γαϊδούρια!

Καθ’ όλη τη διάρκεια των έξι αδιάφορων δεν τις λες ωρών στον αέρα, η αντίδραση των περισσοτέρων, μηδαμινή. Αμέριμνοι έβλεπαν τις ταινιούλες τους, αμέριμνοι έπιναν τα ποτάκια τους, έτρωγαν το φαγητό τους (που μας σέρβιραν δυο και τρεις φορές οι κακόμοιρες αεροσυνοδοί), διάβαζαν το βιβλίο τους, ζωή κοτούλα. Ούτε μια κρίση πανικού, λίγος φόβος, μια αντίδραση, κάτι. Μια κρίση πανικού μόνο πέρασε μια κοπέλα δυό θέσεις μπροστά μου. Τα υπόλοιπα ζώα, τίποτα απολύτως, σαν να μην υπήρχε αύριο, όχι όμως με την πολύ κυριολεκτική έννοια που, τουλάχιστον εγώ, έτσι ένιωθα.

Κι αφού το λίγο μετιτέισιον και η γιόγκα που έκανα στη ζωή μου αποδείχθηκαν τελικά αρκετά χρήσιμα πράγματα, βοηθώντας με βέβαια όχι να ζήσω τη στιγμή αλλά ... ακριβώς το αντίθετο, σκεπτόμενος βασικά πως δεν ζούσα αυτό που ζούσα, οι έξι σχεδόν ώρες που κάναμε βόλτες πάνω απ' την πανέμορφη εικάζω Ζυρίχη ευτυχώς πέρασαν και το αεροσκάφος κατάφερε να προσγειωθεί επιτυχώς. Χωρίς να πάρει φωτιά, που, όπως θα ενημερωνόμουν λίγο αργότερα, ήταν ένα απεχθές και όμως υπαρκτό σενάριο. Με τα πυροσβεστικά να βρίσκονται standby στο ενδεχόμενο που η φωτιά ξεσπούσε.

Τότε ήταν που ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πόσο αν μη τι άλλο νορμάλ πράγμα μπορεί να αποδειχθεί το... μεσογειακό ταμπεραμέντο. Κι αυτό αφού, όσο κι αν για τους χίλιους δυό γνωστούς λόγους, αγαπώ θερμά τον (δυτικό) βορειοευρωπαικό πολιτισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι μερικές φορές όπως αυτή, όπου η απορία μου είναι ειλικρινής και την επαναδιατυπώνω: Πόσος πολιτισμός!

Εξηγούμαι: Μετά από όλη αυτήν την ταλαιπώρια, όπου, ας μην απατώμεθα, τσίτσιδο τον είδαμε τον Χάρο, ούτε και μία στοιχειώδης αναστατωμένη αντίδραση δεν έλαβε χώρα από τους πολιτισμένους συνεπιβάτες μου. Λίγη διαμαρτυρία, ένα ερώτημα, μια μερική εκδήλωση συναισθημάτων. Κάτι που να επιβεβαιώνει πως άνθρωποι είμαστε! Αντιθέτως, με νηφαλιότητα, πραότητα και χαμόγελο, περίμεναν όλοι μαζί στωικά στην ουρά για ακόμη ένα φάκιν έλεγχο διαβατηρίων. Λες και δεν είχαν προηγηθεί πεντακόσιοι. Στη συνέχεια ακόμη μια ουρά όπου με νηφαλιότητα, πραότητα και χαμόγελο, περιμέναμε μέχρι να μας εξηγήσουν οι του αεροδρομίου τα καθέκαστα.

Το κορυφαίο, μια τρίτη ατελείωτη ουρά, μέσα στη βροχή αυτή τη φορά, έξω από το ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε. Μετά από όλη αυτή τη σωματική και ψυχική περιπέτεια, ακόμη μια μεγάλη ουρά μέσα στη βροχή, χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς. Νηφαλιότητα, πραότητα, χαμόγελο! Ευτυχώς υπήρξαν δυο-τρεις μεσογειακοί που αντέδρασαν ζητώντας να περιμένουμε τουλάχιστον στο εσωτερικό του κτηρίου και όχι μέσα στη βροχή.

Πώς ενίοτε σ' αυτή τη ζωή διάφορες συνθήκες και καταστάσεις μπορούν να σου παγώσουν τα συναισθήματα και τη ψυχή, από εκείνη τη μέρα συνεχώς σκέφτομαι. Τετραπλής ανάγνωσης.