Το ξένο χρήμα ρέει άφθονο, η Ντουμπαϊτοποίηση μας προχωράει απρόσκοπτα βάσει σχεδίου και τα γυμναστήρια/pilates/yoga studios κάνουν χρυσές δουλειές, καλοκαίρι γαρ. Τώρα που βγήκαν και τα πρώτα καρπούζια στις βεράντες, ξεχαστήκαμε πάλι και μας περάσαμε για εκσυγχρονισμένη χώρα. Δεν γκρινιάζω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις καλό καρπούζι στις μέρες μας;

Τις προάλλες χρειάστηκε να εγκαταλείψω τη ξαπλώστρα και το aperol μου βιαστικά, για να επισκεφτώ αγαπημένο πρόσωπο με πρόβλημα υγείας στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Δεν ήταν και το καλύτερο μου. Τα σύνορα μου είναι στο Guaba και στη Μαρίνα, τί γυρεύω εγώ εδώ;

Από την είσοδο του νοσοκομείου, η πραγματικότητα αρχίζει να με χαστουκίζει με λύσσα. Κανένα φίλτρο του instagram δεν μπορεί να εξωραϊσει αυτά που βλέπεις - ούτε καν το Ludwig. Aκόμα και με όρους νοσοκομείου, αισθάνομαι ότι αυτό που βλέπω γύρω μου δεν μπορεί να είναι το σύστημα υγείας μας. Πώς γίνεται να προσγειώθηκα από το Miami σ'ένα παράλληλο μίζερο σύμπαν;

Απαράδεκτα βρώμικοι κοινοί χώροι, εξαντλημένοι ασθενείς που αγωνίζονται να κερδίσουν λίγη σημασία από γιατρούς και νοησηλευτικό προσωπικό, εξετάσεις που δεν γίνονται ποτέ, αναλύσεις που χάνονται, αξιοπρέπεια που αναζητείται, ατέρμονες ουρές, ταλαιπωρημένες φωνές που δεν απαντιούνται - γιατί και οι γιατροί άνθρωποι είναι όχι οχταπόδια- πρώτες βοήθειες που χρειάζονται πρώτες βοήθειες για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Είναι μια εικόνα σήψης που σε εξοργίζει για την κατάντια της και σου ξυπνάει ένα τρομακτικό άγχος για το μέλλον.

Ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθήσεις, δεν θα αξιωθείς ποτέ να γίνεις η urban μητρόπολη που τόσο καμώνεσαι, όταν ...

Φτάνοντας στη μονάδα του Παθολογικού, το αγαπημένο πρόσωπο μου υποδεικνύει έναν ηλικιωμένο ασθενή στο διπλανό κρεβάτι του θαλάμου. Τον είχαν φέρει πριν μια ώρα και δυστυχώς δεν άντεξε να μείνει στη ζωή. Έμεινα να χαζεύω το πτώμα ενός άγνωστου άντρα που είδε το τέλος της ζωής του να τον βρίσκει μέσα σ’ένα βρώμικο δωμάτιο χωρίς συγγενείς ή οικείους δίπλα του. Το άψυχο σώμα του παρέμεινε σ’εκείνο το κρεβάτι για τις επόμενες 5 ώρες μέχρι να θυμηθούν να τον μεταφέρουν στο νεκροτομείο το βράδυ. Το αγαπημένο μου πρόσωπο δεν έκλεισε μάτι για μέρες, ούτε κι εγώ.

Κρυφακούγοντας ένα πηγαδάκι έμπειρων νοσηλευτών ν’αναπολεί τις χρυσές εκείνες ‘καλύτερες μέρες’ του νοσοκομείου, είμαι πια βέβαιη. Το σύστημα Υγείας ζει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Τίποτε βέβαια δεν έχει τελεσίδικα ανακηρυχθεί τελειωμένο ώστε να το θρηνήσουν όσοι το έζησαν αλλά έξω από το μεγάλο τσιμεντένιο κτίσμα του Νοσοκομείου Λεμεσού, εκεί στη μέση του πουθενά και αφου έχει σταματήσει να σε χαστουκίζει με λύσσα, η πραγματικότητα στέκεται απέναντι σου και γνέφει καταφατικά. Ό,τι και να κάνεις, όσο και να το προσπαθήσεις, δεν θα αξιωθείς ποτέ να γίνεις η urban μητρόπολη που τόσο καμώνεσαι, όταν το σύστημα υγείας σου υπάρχει ακόμα για να προδίδει ότι κατα βάθος, ήσουν και είσαι το Τιμπουκτού.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα ψηλά κτήρια πλήττουν χαμηλόμισθους και δημιουργούν θέματα ασφάλειας