Γράφει ο Αντρέας Ψάλτης

Παρακολούθησα φέτος για πρώτη φορά το Μάστερ Σεφ και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν το έβλεπα τακτικά τα προηγούμενα χρόνια. Όχι ότι θα γινόμουν καλύτερος μάγειρας, και τότε τραγικός ήμουν και τώρα ανεκδιήγητος είμαι …

Γενικά όμως ανήκω στην τάξη των τηλεθεατών που από τους τρεις κριτές μαθαίνουν νέες λέξεις. Οι υφές, οι οξύτητες, οι γλυκοπατάτες κλπ. Κατά γενική ομολογία είναι ένας διαγωνισμός που παρουσιάζει ενδιαφέρον, όχι μόνο για τους μάστερ της μαγειρικής αλλά και για μας που παίρνουμε απροβίβαστο στο βράσιμο του αυγού και αποτελούμε τη ντροπή τόσο του Κοντιζά και του Ιωαννίδη όσο και του ροκ εν ρολ Κουτσόπουλου.

Υπάρχουν όμως λέξεις στο συγκεκριμένο παιχνίδι που καταλαβαίνω πολύ καλά και είναι dirty. Όχι… ντέρτι όπως το ντέρτι που χω στην καρδιά, οι dirty, τα μπινελίκια. Είναι σαν οι παίκτες που λαμβάνουν μέρος να πήραν μια οδηγία να κατεβάζουν χριστοπαναγίες σε κάθε επεισόδιο. Πραγματικά είναι πολύ εντυπωσιακό, συνεχώς ακούμε μπιπ και καραμπίπ.

Αν αυτό δεν συμβαίνει επίτηδες, ίσως να γίνεται αφενός για να μας δείξει τους φτωχούς πλην τίμιους τηλεθεατές ότι η όλη κατάσταση δεν είναι στημένη και αφετέρου (που μάλλον αυτό είναι) για να προσελκύσει περισσότερο κόσμο και να βρεθεί ένας τύπος σαν αυτόν που διαβάζεις τώρα, να γράψει και να κάνει διαφήμιση την ουσία του παιχνιδιού.

Στο Μάστερ Σεφ το καίμε το μυαλό μας αλλά μετά επανέρχεται. Στο άλλο, το Πάουερ, ο εγκέφαλος γίνεται σαν το τζέλι μοναμί και επιστροφή δεν υπάρχει

Πάντως οι διαφορές με άλλα παιχνίδια του στυλ Σερβάιβορ δεν είναι μεγάλες. Υπάρχουν για παράδειγμα κι εδώ ομαδικές δοκιμασίες και συνεντεύξεις των παιδιών. Ντάξει μπορεί να μην πηδάει ο συμπαθής Ζαχίρ εμπόδια μισόγυμνος και φορώντας μπαντάνα στον λαιμό αλλά οκ… Μαγειρεύουν οι μπλε εναντίον των κόκκινων, ακούς την λέξη ασυλία (έστω και χωρίς τοτέμ) ενώ είναι και κάποιες συγκινητικές στιγμές με δάκρυα κλπ...

Το σπίτι του Μάστερ Σεφ μπορεί να σου φέρνει στο μυαλό το σπίτι του Πάουερ του Λοβ αλλά καμία σχέση. Δόξα τω Θεό. Στο Μάστερ Σεφ το καίμε το μυαλό μας αλλά μετά μπορεί να επανέλθει στην κανονική του μορφή πολύ πιο εύκολα. Στο άλλο, το Πάουερ, ο εγκέφαλος γίνεται σαν το τζέλι μοναμί που είχαμε στα γενέθλια του δημοτικού. Και σαν γίνει έτσι πολύ φοβάμαι πως επιστροφή δεν υπάρχει. Τέλος πάντων.

Το Μάστερ Σεφ είναι ένα πολύ ευχάριστο πρόγραμμα. Και είναι σημαντικό που το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο και άλλοι τύποι σαν εμένα που πραγματικά δεν ξέρουν την τύφλα τους από λάδια, ψαρονέφρι και σούπες. Είναι σημαντικό επίσης πως μπορείς να μάθεις κάποια πράγματα… Δεν σου λέω να γίνεις ο επόμενος Κοντιζάς αλλά οκ, να την παλέψεις.

Μπορείς επίσης να μάθεις νέα μπινελίκια τα οποία σίγουρα θα σε βοηθήσουν σαν άνθρωπο. Όχι μόνο στο γήπεδο ή στο αυτοκίνητο να κατεβάζεις καντήλια αδερφέ...