Γράφει η Μαριάννα Νικολάου

«Έχουμε τόσες εκτρώσεις και μαραζώνουμε για δύο παιδιά που σκότωσε ο Μεταξάς» είπε και ξαναχτύπησε ο γλυκούλης Μητροκωλίτης Μόρφου.

Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι η Κύπρος δεν ζει συχνά στιγμές δόξας ή αναγνωρισιμότητας. Γίναμε γνωστοί όταν η Φουρέιρα πήρε δεύτερη θέση στη Eurovision (θα έχω να το λέω στα εγγόνια μου, Fuegooo) και όταν ο Μητροκωλίτης Μόρφου μας εξήγησε πως γίνονται οι ομοφυλόφιλοι (ευλόγησον). Με αφορμή τις δηλωσούλες αυτές, ας δούμε διάφορες κατηγορίες παιδιών.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού και μετά θάνατον

Τα παιδιά που σκότωσε ο Μεταξάς, δεν ήταν Χριστιανοί ορθόδοξοι. Οπότε χεστήκαμε. Οι μανάδες τους δεν ήταν Κύπριες, δεν τις ψάξαμε, είπαμε ότι έφυγαν στα κατεχόμενα και ότι άλλο ανεκδιήγητο φανταστείς. Ανάψανε κεριά όταν βρέθηκαν τα πτώματά τους. Για τη ζωή τους όμως ήμασταν όλοι αδιάφοροι. Αυτά λοιπόν είναι τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού και μετά θάνατον.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού στην κρεβατοκάμαρά τους Αυτά τα παιδιά είναι αυτά που αμαρταίνουν και βρωμάνε τη μπόχα της ομοφυλοφιλίας όπως είπε ο Μητροκωλίτης Μόρφου. Δεν μπορώ να σπαταλήσω άλλη ενέργεια γι’αυτό, αλήθεια. Απλά να πω ότι θα έπρεπε να μας πει τι πρέπει να κάνουν οι έγκυοι για να μη βγαίνουν τα παιδιά τους μαλάκες όπως αυτόν. Και όπως είπε και ένας άνθρωπος που θαυμάζω, αν ο Μικελάντζελο δεν ήταν γκέι, η Καπέλα Σιξτίνα θα ήταν βαμμένη άσπρη και με ρολό. Αυτά λοιπόν είναι τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού στην κρεβατοκάμαρά τους.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού σε αποστειρωμένα δωμάτια Αυτά τα παιδιά για τους οποιουσδήποτε λόγους, αποφασίζουν να κάνουν έκτρωση. Δική τους υπόθεση, δικό τους το σώμα. Μπορεί να έχουν πέσει θύματα βιασμού, μπορεί να μην έχουν την οικονομική άνεση, μπορεί να έχουν κάποια ψυχική ασθένεια, να είναι πολύ νέα ή απλά δεν θέλουν να κρατήσουν και να αναλάβουν ένα παιδί (ναι ναι, σοκινγκ, ηρεμήστε όμως λίγο ε). Δεν μας νοιάζει, τα σταυρώνουμε και τους βάζουμε ταμπέλες. Γιατί ας μη ξεχνιόμαστε, αυτός είναι ο σκοπός της γυναίκας. Αυτά που λέτε, είναι τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού σε αποστειρωμένα δωμάτια.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού που ουρλιάζουν Αυτά τα παιδιά τα συναντάς κάθε μέρα. Μισούν και κρίνουν, βάζουν ταμπέλες, φοβούνται και δαιμονοποιούν ότι δεν καταλαβαίνουν. Τους φταίνε πάντα οι άλλοι, οι μετανάστες που τους παίρνουν τις δουλειές, οι «πουτάνες» που τους λένε όχι, οι άθεοι, οι ξένοι, όποιος έχει αντίθετη άποψη, ο Ερμής που είναι ανάδρομος και πάει λέγοντας. Αυτά λοιπόν είναι τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού που ουρλιάζουν και θέλουν να επιβάλλονται.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού σε αδράνεια Αυτά λοιπόν τα παιδιά είναι ίσως τα πιο επικίνδυνα. Δεν τους νοιάζει τι γίνεται γύρω τους, σωπαίνουν γιατί δεν τους αφορά, μακριά από το σπίτι τους να’ναι και δεν τους νοιάζει. Αυτά τα παιδιά έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα αλλά δεν το κάνουν, Χάρη σ’ αυτά τα παιδιά η σιωπή σε κάποια στιγμή μετατρέπεται σε προδοσία. Όλοι είμαστε ένοχοι για το καλό που δεν κάναμε, και το κακό που δεν καταδικάσαμε.

Παιδιά ενός κατώτερου θεού σε αδράνεια λοιπόν.

Στον καλό Μητροκωλίτη Μόρφου λοιπόν, αφιερώνω τους ακόλουθους στίχους:

Ο δικός μου Θεός δε μυρίζει λιβάνι, δεν φοράει στεφάνι κι έχει μαύρα μαλλιά.

Στέκει φάρος λευκός στο μικρό μου λιμάνι λούζει φως το κορμί μου και με παίρνει αγκαλιά.

Ο δικός μου Θεός δεν χωράει σε εικόνες, δεν χωράει σε κανόνες, δεν φοράει χρυσά.

Είν' το φέγγος του μόνο που ζεσταίνει χειμώνες η ζεστή του ανάσα όταν έξω φυσά.

Ο δικός μου Θεός έχει κάρβουνα μάτια και δυο ολόλευκα άτια με αγγέλων φτερά.

Αν τη νύχτα κοιτάξεις του ουρανού τα σημάδια θα μας δεις να πετάμε με τα χέρια ανοιχτά.

Ο δικός μου Θεός αγαπάει το γέλιο, αγαπάει το χρώμα, αγαπάει τη βροχή.