Γνώριμη εικόνα, να χτυπά το παιδί στο τραπέζι και μια μάνα να τρέχει ξοπίσω απ’ το κλαμένο να κάνουν μαζί "ντα" το τραπέζι. Χαριτωμένη εικόνα, δεν λέω, αλλά έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν καταλάβουν πως δεν είναι το τραπέζι που φταίει, εκεί ήταν εξ αρχής.

Ο υπερπροστατευτισμός κι οι παιδοψυχολογικές μανούβρες καλά κρατούν αλλά ώριμη κοινωνία κομματάκι δύσκολο να αναγιώσεις χτυπώντας τα τραπέζια, ανταλλάζοντας το χρυσόψαρο που τα κακάρωσε με άλλο (μη μιλήσεις στο παιδί για τον θάνατο) και αποφεύγοντας κάθε συνομιλία (δεν θα το καταλάβει, δεν θα το αντέξει) που εσύ πιστεύεις πως θα πληγώσει ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχούλα.

Παρακολουθώ το σήριαλ της παιδείας, το οποίο εξελίσσεται κλιμακωτά σε νέο Survivor (#διπλής) και προσπαθώ να μπω στα στενά παπούτσια όλων των πλευρών χωρίς να τα καταφέρνω.

Όταν όμως μια βδομάδα πριν η ξύστρα μπει στη τσάντα έρχονται οι οργανωμένοι γονείς και θέλουν να αλλάξουν το νεκρό χρυσόψαρο στο βάζο (για να μην πληγώσουμε την παιδική ψυχούλα και να μιλήσουμε για το πως δουλεύει το πράμα στη ζωή), το βάζο αρχίζει να ξεχειλίζει επικίνδυνα.

Βγαίνουν σήμερα και ζητούν παράταση στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς για να μην βρεθούν τα παιδιά εντός της διαμάχης. Κατανοητό πως "η παρατεταμένη κρίση που ξέσπασε στην Παιδεία, έχει προκαλέσει αρνητικές συνέπειες στην ομαλή έναρξη λειτουργία των σχολικών μονάδων", δεν λέω, αλλά ρωτώ: Και τι θα γίνει αν βρεθούν εντός της διαμάχης τα παιδιά;

Η παρούσα κρίση στην παιδεία, εκτός απ’ το να παιδεύει (γενικότερα) μπορεί να εκπαιδεύσει (ειδικότερα). Μετά από ένα τρίμηνο στο σπίτι και ερωτήσεις του τύπου "Τι έχει κάνει ο Υπουργός;", "Γιατί βγήκε τόσος κόσμος στους δρόμους;", "Η δασκάλα μου βαριέται να μας κάνει μάθημα;", καλό είναι να βάλουμε την ξύστρα στην τσάντα και όλο αυτό το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί να αναλάβουν όλες οι πλευρές να το εξηγήσουν κι αυτές στα παιδιά που μας νοιάζει (όλους ανεξαιρέτως αλλά κομματάκι διαφορετικά) το μέλλον τους.

Όχι κύριοι, δεν θέλω "να αλλάξει η ημερομηνία έναρξης των μαθημάτων, ούτως ώστε τα παιδιά να μην βρεθούν στη μέση της διαμάχης". Να πιάσουν την τσαντούλα τους, να πάνε στο σχολείο τους και την πρώτη βδομάδα μην κάνεις μάθημα για την στρογγυλοποίηση φυσικών και δεκαδικών αριθμών, είναι εντάξει.

Μίλησέ τους για την πολιτική οικονομία, τον συνδικαλισμό, τον φιλελευθερισμό, τι σημαίνει δημόσια παιδεία και πως κατακτήθηκε. Κι ο εκπαιδευτικός στη τάξη κι ο Υπουργός με την εγκύκλιο του κι η καντινιέρισα αν γουστάρει, μιας και το πληρώνουμε πλέον το νερό στα σχολεία. Είμαι σίγουρη πως όλες οι πλευρές που πολεμούν για εκείνο το περιβόητο καλύτερο μέλλον των παιδιών μου, μπορούν να το κάνουν αυτό εντάσσοντάς το δημιουργικά "στη μέση της διαμάχης".

Κι αφού την πιπιλάμε την καραμέλα της κριτικής σκέψης (σάμπως και είναι μάθημα αυτόνομο) ας αρχίσουμε από εδώ να σας δω. Ίσως αυτό έπρεπε να ήταν το αίτημα των οργανωμένων γονέων και όχι, για ακόμα μία φορά, να μην μιλήσουμε για τον κύκλο της ζωής και το ψαράκι που ήρθε η ώρα του.