Υπάρχει μια κοινή διαπίστωση που ανακυκλώνεται συχνά στα κυπριακά πολιτιστικά πηγαδάκια (όπου πηγαδάκια βλέπε τους μετρημένους στα δάχτυλα χομπίστες/καλλιτέχνες/trust fund kids που από επαγγελματική διαστροφή κατοικοεδρεύουν στην Κύπρο): «Mα που να ταράξει μάνα μου τον κώλο του ο Κυπραίος να πάει … insert εικαστικό ή άλλο πολιτιστικό δρώμενο». Νομίζοντας πως γνωρίζουν καλά τη σύσταση και το DNA του κυπριακού κοινού, αποδίδουν την έλλειψη ενδιαφέροντος στη γενική νωθρότητα με την οποία το είδος μας επιλέγει να ζει και να πορεύεται.

Κι όμως πλανώνται οικτρά οι άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού. Ο Homo Cyprius, αυτό το σπάνιο, μυστηριώδες είδος έχει τις τελευταίες βδομάδες κατακλύσει τις κινηματογραφικές αίθουσες. Η κινηματογραφική εκδοχή του Βουράτε Γειτόνοι τα κατάφερε: σπάει ταμεία και τα σινεμά έχουν να δουν τόσο κόσμο από τον Τιτανικό.

Δεν έχω τίποτα κακό να πω για το Βουράτε Γειτόνοι - εκτός από τη δική μου και προφανώς εντελώς υποκειμενική άποψη: έχω δει μόνο το trailer, δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να δω την ταινία γιατί δεν μ’ ενδιαφέρει και η αλήθεια είναι ότι μου φαίνεται τρομερά κακή #sorrynotsorry. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι υποτιμώ τη σκληρή δουλειά των δημιουργών, ούτε και των ηθοποιών που καλούνται να υπηρετήσουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και φαίνεται να το κάνουν άρτια.

Αυτή η πρωτοφανής επιτυχία δεν μπορεί παρα να είναι ένα μεγάλο χαστούκι στα μούτρα μας

Δεν μιλάω ως αυθεντία της high κουλτούρας και διανόησης αλλά δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς: το πρόβλημα δεν είναι ότι το Βουράτε Γειτόνοι σπάει ταμεία αλλά το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει παρόμοιο ενδιαφέρον για τίποτα άλλο. Όσο το προϊόν σου σερβίρεται στην τηλεόραση, είναι λογικό να έχει την επιτυχία που έχει - καταρχάς σου παρέχεται δωρεάν και κατα δεύτερον, η ποιότητα ποτέ δεν ήταν mainstream, ας μη γελιόμαστε. Το να πας όμως στο σινεμά και να πληρώσεις εισιτήριο για να δεις μια ταινία, είναι μια απόφαση. Κι όσο υπάρχει μια τόσο μεγάλη και πλήρης αδιαφορία -στα όρια της απαξίωσης- για τον πολιτισμό και τις τέχνες στην Κύπρο, αυτή η πρωτοφανής επιτυχία δεν μπορεί παρά να είναι ένα μεγάλο χαστούκι στα μούτρα μας. Όσο το χρήμα ρέει άφθονο, το πνεύμα και η διανόηση ας πλεύσουν στα τάρταρα.

«Τουλάχιστον γέμισαν τα σινεμά» θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι όμως ιδίως υπό αυτό το πρίσμα που η επιτυχία του Βουράτε Γειτόνοι με καταθλίβει. Και είναι στ’ αλήθεια αποκαρδιωτικό και συνάμα δύσκολο να αγγίξεις αυτό το θέμα χωρίς ν’ ακουστείς ελιτιστής και αντιπαθητικός. Πόσο τακτ χρειάζεται να επιστρατεύσεις άραγε για να παραδεχτείς το προφανές: το επίπεδο μας είναι τόσο χαμηλό που ο Αδύναμος Κρίκος δεν είναι ανεκδοτικό τρολάρισμα αλλά ανθρωπολογικό case study. Η επιτυχία του Βουράτε Γειτόνοι το επικυρώνει περίτρανα.