«Αυτό που οι ελληνοκύπριοι ονομάζουν εισβολή ήταν στην πραγματικότητα μια ειρηνική επέμβαση από τη μητέρα Τουρκία που έσωσε τους γονείς και τους παππούδες μας από τη γενοκτονία».

«Μέχρι σήμερα όλοι οι ελληνοκύπριοι γίνονται μαζί μας βίαιοι και ρατσιστές, δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους ασφαλείς. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στη νότια Λευκωσία, έξω από το οίκημα του ΑΠΟΕΛ, όποτε περάσει αυτοκίνητο με τουρκοκυπριακές πινακίδες».

«Μετά την ένταξή τους στην ΕΕ το 2004, οι ελληνοκύπριοι δεν ενδιαφέρονται ειλικρινά για λύση. Το απέδειξαν και με το δημοψήφισμα στο Σχέδιο Ανάν. Είναι ψεύτες και υποκριτές, δεν τους εμπιστευόμαστε».

«Ζουν ακόμα στην αρχαία Ελλάδα ».

Τα παραπάνω θα αποτελούσαν ενδεχομένως αντικείμενο σχολιασμού ανάμεσα σε τουρκοκύπριους μαθητές οι οποίοι, με την απαραίτητη δακρύβρεχτη γαρνιτούρα, θα αντιμετώπιζαν τη σύγχρονη Ιστορία και πραγματικότητα στην Κύπρο εξίσου «πολυδιάστατα», «ρεαλιστικά» και «πατριωτικά» με τους ελληνοκύπριους μαθητές στο Λύκειο Πολεμιδιών, που δημοσίευσαν μικρού μήκους ταινία για τους πρόσφυγες, που βραβεύτηκε κιόλας.

Με τίτλο «Δάκρυα προσφύγων...» η δεκάλεπτη ταινία έλαβε (φέτος, 2017, πρόσφατα, πριν λίγες μέρες λέμε) μέρος στον μαθητικό διαγωνισμό «Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια: εκπαιδευτικές γέφυρες», o οποίος συνδιοργανώθηκε από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, την Πρεσβεία της Κύπρου στην Ελλάδα – Μορφωτικό Γραφείο – Σπίτι της Κύπρου, το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης (Μακεδονίας-Θράκης) και το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας.

Η ταινία κέρδισε μάλιστα το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό.

Δες την εδώ

Έφηβοι ελληνοκύπριοι, που πέρα απ' τ' ότι ασχολούνται με την παραγωγή ταινιών που βασίζονται σε χριστοπαναγίες κι άλλα τέτοια φολκλορικά (χωρίς το χιπστεροrevival τουίστ) συνεχίζουν με επίκληση στο συναίσθημα, τη διαχρονικά πιο ασφαλή και δοκιμασμένη μέθοδο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, ν’ ανακυκλώνουν απόψεις και προσεγγίσεις του κυρίαρχου μονοδιάστατου και προπαγανδιστικού εθνικιστικού μας αφηγήματος, που μισό σχεδόν αιώνα μετά το τραυματικό πολεμικό σοκ θα έπρεπε να είχαν, αν όχι ξεπεραστεί εντελώς, τουλάχιστον αμφισβητηθεί ρε αδελφός. Άκου τώρα ευσεβοποθισμούς.

Όχι μόνο το κάνουν αλλά βραβεύονται γι’ αυτό.

Αυτά είναι τα «νέα» μυαλά που ως πολιτεία και κοινωνία δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να εκκολάπτουμε; Τσας προβληματιζόμαστε.

via GIPHY