Εκδήλωση διαμαρτυρίας τύπου δεν είμαστε ρατσιστές αλλά προετοιμάζουν χωριανοί στο Κολόσσι, με αφορμή πληροφόρησή τους για φιλοξενία λαθρομεταναστών, όπως τους ονομάζουν, στο χωριό τους.

*Δείτε το ποστ της κυρίας που εμπνεέυστηκε την ιδέα και παρατηρήστε το engagement συμπαράστασης

Δεν θα κάμετε το χωριό μου Ζύγι

Σχολιάζει η Ανθή Ερμογένους:

Δεν ειναι θέμα ρατσισμού λεει. Παράνομη φιλοξενία, λεει. Λαθρομετανάστες λεει. Λες κι υπάρχει ζωη λαθραία. Ναι οι λαθρομετάνστες θα ειναι το εγκληματικό προφίλ του Κολοσσιού.. Ήβρε η κάθε κατίνα νόημα ζωής να παει σε διαμαρτυρία. Που δεν κατέβηκε να πάει σε διαμαρτυρία να στηρίξει συνάνθρωπο της κι ανθρώπινα δικαιώματα ποτέ της.

Δεν θα κάμετε το χωριό μου Ζύγι Α σημειώνω οτι ο συγκεκριμένος χώρος είναι διπλα απο το πατρικό μου. Στον Συνοικισμό Κολοσσιου. Τον Συνοικισμό. Που εχτισαν κι εζησαν οι προσφυγες μετα την εισβολη. Με γη που τους παραχωρηθηκε ως πρόσφυγες. Οι προσφυγες διοργανώνουν διαμαρτυρια οτι οι πρόσφυγες δεν ειναι ασφαλεις.

Πάμε ξανά. Οι πρόσφυγες. Διαμαρτυρια. Οτι οι πρόσφυγες είναι επικίνδυνοι. Στον συνοικισμό των προσφυγων. Στον συνοικισμό. Του Κολοσσιού. Οι πρόσφυγες οι επικίνδυνοι.

Σε παλαιότερη (όχι και πολύ παλιά) συνέντευξή του στην εφημερίδα Λεμεσός, ο κοινοτάρχης Λούκας Δημητρίου, έλεγε:

Τίποτα δεν είναι όπως πριν στο Κολόσσι από την ημέρα που ήρθαν οι πρόσφυγες. Οι κάτοικοι του χωριού δεν γκρίνιαξαν ούτε αντιστάθηκαν στον ερχομό των προσφύγων, αντίθετα έπιασαν δουλειά για την προετοιμασία της υποδοχής τους.

Με τις εικόνες έντονα χαραγμένες στη μνήμη του ο κοινοτάρχης Κολοσσίου αναφέρει χαρακτηριστικά. «Θυμάμαι την εποχή εκείνη, ήμουν αρκετά μεγάλος. Τα σχολεία άδειασαν αμέσως για να μπορέσουν να τους φιλοξενήσουν. Έμειναν για αρκετό καιρό μαζί μας στα σπίτια μας. Τα τ/κ σπίτια επιδιορθώθηκαν αμέσως και κατοικήθηκαν. Αργότερα δημιουργήθηκαν και οι συνοικισμοί. Στις εκκλησίες, στις γειτονιές, στα σχολεία λειτουργούσαν πάντα σα να ήταν κάτοικοι Κολοσσίου».

Ο κος Λουκάς Δημητρίου συνεχίζει και λέει, «Όταν ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο Κολόσσι το δάκρυ και η στεναχώρια ήταν πάνω απ’ όλα. Ήταν μια κατάσταση την οποία δεν μπορούσε να περιγράψει κανένας. Έψαχνε ο καθένας να βρει τον δικό του συγγενή, το παιδί του. Ήταν η στιγμή τότε που η κοινότητά μας έδειξε τη φιλοπατρία και την αγάπη για τον συνάνθρωπο του. Ήταν πραγματικά δύσκολες στιγμές. Δεν είναι εύκολο να φύγεις από τον τόπο σου και δεν είναι εύκολο να ξαναδημιουργηθείς», κατέληξε.

Οι πρόσφυγες που είχαν φτάσει τότε στην περιοχή, είχαν μεγάλη ανάγκη τη στήριξη των συνανθρώπων τους κάτι που ο αυθορμητισμός και η έμπρακτη αλληλεγγύη των κατοίκων του Κολοσσίου πρόσφεραν σ’ αυτούς τους ανθρώπους πραγματική ανάσα ζωής. Όπως περήφανα δήλωσε ο κος Δημητρίου, είμαστε, λέει, η κοινότητα που φιλοξενεί τους περισσότερους πρόσφυγες. Κοινότητες που γειτνιάζουν μαζί μας δεν έχουν καθόλου πρόσφυγες. Είμαστε περήφανοι που φιλοξενήσαμε πρόσφυγες», τόνισε.

Για να μην στερεοτυπήσουμε πάντως μια ολόκληρη περιοχή ως ρατσιστική, να υπενθυμίσουμε πως το έργο «Immigrants» που είχε κερδίσει το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη είχε φιλοτεχνηθεί από μαθητές του Λυκείου Αποστόλου Λουκά Κολοσσίου.