Τα επίθετα λειτουργούν ως μπόνους, εκεί όπου υπάρχει πρόβλημα. Έχουν την ιδιότητα να το ωραιοποιούν ή να το κάνουν να φαίνεται πιο δυσάρεστο. Το χαρακτηρίζουν και το προσδιορίζουν.

«Ο τάδε είναι ανθρώπινος». Σώπα ρε, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν;

Όσο εντείνεται η χρήση των επιθέτων, κι ενίοτε ξεχειλώνεται, γίνεται ξεκάθαρο πως το πρόβλημα είναι μεγάλο και χρειάζεται δεκανίκια.

Στις μέρες μας η έξαρση της χρήσης των επιθέτων αυτών, δεν αφορά σε τίποτα άλλο παρά σε μία ένεση εξευγενισμού της αθλιότητας στην οποία βρισκόμαστε. Οι αρχιτέκτονες, αν δεν λανθάνομαι, ντιλάρουν με το αντίστοιχο "gentrification", ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο που χρήζει συζήτησης και αφορά στον τρόπο που κινούμαστε μες τις γειτονιές, την πόλη, την χώρα μας. Τον χώρο μας. Δεκανίκια πολεοδομικής συνάντησης.

Στην -καθόλου λογοτεχνική- εποχή που ζούμε, τα επίθετα είναι τρέντι γιατί ακριβώς πρόκειται για μία εποχή που χρειάζεται δεκανίκια.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον «Α» που δηλώνει, ή θέλει διακαώς να προσδιοριστεί, ως «φιλάνθρωπος» . Πρόκειται για μία συνθήκη όπου τα δεκανίκια -κι όχι τα ευρώ και τα τρία πακέτα μακαρόνια- αλλάζουν χέρια.

Το δεκανίκι της συνείδησης-ξεπέτας, περνάει στα χέρια του «Β» για να του προσφέρει μία, μικρής σε διάρκεια, ανακούφιση-ξεπέτα. Η φιλανθρωπία λειτουργεί ως μέσο επίλυσης προβλημάτων... επιδερμικά. Στις μπίζνες το ρεζουμέ θα ήταν win-lose situation. Κι αυτό γιατί ο μόνος που κερδίζει είναι ο «Α» Η συνθήκη όμως αυτή, της περιστασιακής βοήθειας προς τον συνάνθρωπο, δεν είναι μπίζνα.

Όσα ευρά και να βγάλεις απ’ τον κουμπαρά σου, ή απ’ το ταμείο κοινωνικής ευθύνης της εταιρίας σου, το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι εκεί. Κι η πράξη, ανακουφιστική μεν, λειτουργεί στην τελική όπως και μία ξεπέτα.

Η φιλανθρωπία δεν μπόρεσε, ούτε θα μπορέσει ποτέ, να λειτουργήσει ως υποκατάστατο της δικαιοσύνης που δεν απονεμήθηκε. Τα τρία πακέτα μακαρόνια αρκούν για δυο βδομάδες το πολύ.