«Λέω να σκηνοθετήσω τον θάνατό μου για να ξεπουλήσουμε» είπε το 1966. Δεν χρειάστηκε να τον σκηνοθετήσει, όμως οι πωλήσεις των Doors ξεπούλησαν μετά την 3η Ιουλίου του 1971.

Το 1970, λίγο μετά τους θανάτους των Τζάνις Τζόπλιν και Τζίμι Χέντριξ, έδειξε τον εαυτό του στους φίλους του στο μπαρ όπου τα έπιναν, λέγοντας: «Κύριοι αυτή τη στιγμή, πίνετε με τον επόμενο μακαρίτη...». Πριν καν κλείσει χρόνος, η πρόβλεψη γινόταν πράξη.

Ίσως η εικόνα που οι σημερινές γενιές έχουν για τον Τζιμ Μόρισον είναι αυτή του εκκεντρικού, του θρυλικού ροκ σταρ, που κατανάλωνε σε μεγάλες ποσότητες διάφορα ναρκωτικά, έπεφτε κάτω, πέταγε τα ρούχα του κι έκανε εξαλλοσύνες στη σκηνή προκαλώντας μέχρι και τη σύλληψή του -είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης στην ιστορία της ροκ, που συνελήφθη επί σκηνής τον Δεκέμβριο του 1967. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και πολύ πιο περίπλοκη.

Ηταν ένας άνθρωπος με υψηλότατο IQ, μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια, με επιρροές από σκοτεινούς ποιητές και συγγραφείς, από Γουίλιαμ Μπλέικ, Μποντλέρ και Ρεμπό, από τον Αμερικανό Τζακ Κέρουακ αλλά και από τον Γάλλο Λουί Φερντινάν Σελίν. Κι ήταν κι ο ίδιος ένας από αυτούς, ένας ποιητής ο οποίος έγραφε στίχους και τραγούδια για κορίτσια αδύνατα με θλιμμένα πρόσωπα και για άγριους έρωτες που ταξιδεύουν πάνω σε ξέφρενα άλογα. Ηταν ο ροκ σταρ που διασκεύασε την Οπερα της Πεντάρας των Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ (στο μυθικό Alabama song, ήταν ένας άνθρωπος που έζησε και πέθανε όπως γράφει και η επιγραφή που υπάρχει στον τάφο του στα ελληνικά: «Κατά τον δαίμονα εαυτού». Ο τάφος του στο Παρίσι θεωρείται ως ένα από τα πλέον δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της πόλης -έχει καταγραφεί ως το τέταρτο στη σειρά, μετά τον πύργο του Αϊφελ, την Παναγία των Παρισίων και το Λούβρο. Η ιστορία γύρω από το θάνατό του παραμένει σκοτεινή και μυστηριώδης και γύρω της υπάρχουν πολλαπλές θεωρίες συνωμοσίας.

Η τελευταία του συνέντευξη τον Φεβρουάριο του 1971, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Rolling Stone#77:

Αποσπάσματα από το THETOC