Τον περασμένο Μάη σκόρπισε με τις μουσικές του συνθέσεις ενθουσιασμό μέσω της μουσικοθεατρικής περφόρμανς The Sounding Museum, που είχε γίνει στον χώρο του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Κύπρου. Οι επισκέπτες είχαν, λένε, την ευκαιρία να ταξιδέψουν ηχητικά στην Ιστορία και μυθολογία του νησιού μας.

Τρεις μήνες μετά, στο πλαίσιο του Faneromeni17 επιστρέφει με την καλλιτεχνική επιμέλεια και τη σύνθεση της μουσικής για μια νέα παράσταση. Οι Desmōtēs θα παρουσιαστούν στη μεγάλη αυλή της παλιάς Λευκωσίας στις 7 Σεπτεμβρίου και περιγράφονται ως μια παράσταση που θα μας συναρπάσει και θα μας καθηλώσει. Για να δούμε!

Με αφορμή αυτά κι άλλα πολλά γνωρίζουμε Αντρέα Παπαπέτρου!

Γεια σου Αντρέα! Μίλησέ μας λίγο για σένα, συστήσου μας σε μια παράγραφο, ποιος είσαι;

Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να μαθαίνει για τη μουσική και να φτιάχνει μουσική. Με ενδιαφέρουν οι κοινωνικές συμπεριφορές που πλαισιώνουν τη μουσική πράξη κι έτσι, φτιάχνοντας μουσική, μαθαίνω για τους ανθρώπους. Πιο συγκεκριμένα, είμαι συνθέτης και μου αρέσει να γράφω μουσική διαφόρων ειδών. Είμαι πιανίστας αλλά παίζω και ακορντεόν (κυρίως στις παρέες) και τραγουδώ λιγάκι (κυρίως στο μπάνιο). Κατά καιρούς, και ανάλογα με το πρότζεκτ, συμμετέχω σε διάφορα μουσικά σύνολα, ομάδες αυτοσχεδιαστών και συγκροτήματα. Ζω στο Λονδίνο τα τελευταία οκτώ χρόνια και πηγαινοέρχομαι στο όμορφο μας νησί όσο μπορώ γιατί μου λείπει ο ήλιος του. Περισσότερες πληροφορίες για εμένα, αλλά και δείγματα της δουλειάς μου, μπορείτε να βρείτε στην προσωπική μου ιστοσελίδα: www.andreaspapapetrou.com

Μαθαίνουμε πως μόλις πέρσι ολοκλήρωσες το διδακτορικό σου, μπορείς να μας μιλήσεις λίγο και γι’ αυτό; Ολοκλήρωσα το διδακτορικό μου τον Ιανουάριο του 2016. Το θέμα του ήταν η σύνθεση νέων έργων με βάση τις μη ηχητικές συνιστώσες της μουσικής πράξης, δηλαδή το πώς φτιάχνουμε μουσική χωρίς να δίνουμε προτεραιότητα στον ήχο – αυτός υφίσταται ούτως ή άλλως – αλλά στην αλληλεπίδραση μεταξύ μουσικών και ακροατών, στις ιδιομορφίες του χώρου που τους φιλοξενεί, και στις θεατρικές και κοινωνικές παραμέτρους της παράστασης. Το αποτέλεσμα είναι μια μουσική που δύσκολα ηχογραφείται αλλά βιώνεται έντονα σε συναυλιακό πλαίσιο, καθώς ο ακροατής «βυθίζεται» στον κόσμο της παράστασης.

το πιάνο μου είναι άψυχο, αλλά όσο πατάω τα πλήκτρα του γίνεται επέκτασή μου

Στις 7 του Σεπτέμβρη τι θα δούμε; Πώς προέκυψε η ιδέα της παράστασης και κατ’ επέκταση η συνεργασία σου με το Faneromeni17; Θα παρακολουθήσετε μια πολυμεσική (multimedia) παράσταση που συνδυάζει μουσική, χορό και βιντεοπροβολή και είναι αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών δημιουργικών συντελεστών. Η ιδέα για την παράσταση προέκυψε μετά από επίσκεψη στις συλλογές του Πολιτιστικού Ιδρύματος Τράπεζας Κύπρου. Θελήσαμε να φτιάξουμε κάτι που έχει ως αναφορά στοιχεία που βρίσκονται σε αυτές, ούτως ώστε η δημιουργία μας να είναι ένας γόνιμος διάλογος με το παρελθόν.

Το οπτικό μέρος της παράστασης δομείται επί του τεράστιου φορέματος της χορεύτριας, που απλώνεται πάνω στις κατασκευές του προαυλίου και γίνεται μέρος του σκηνικού. Αυτό περιβάλλει τη χορεύτρια και τρείς μουσικούς. Πάνω στα πέπλα του προβάλλονται διάφορα διαρκώς μεταβαλλόμενα σχήματα, βασισμένα σε γεωμετρικά μοτίβα από τη Συλλογή Γεωργίου και Νεφέλης Τζιάπρα Πιερίδη.

Το σύνολο θα μοιάζει με γιγαντιαίο υφασμάτινο πλάσμα που αναπνέει αργά και μεταμορφώνεται, χάνοντας σαν έντομο το δέρμα ή το κουκούλι του – χάνοντας δηλαδή τα δεσμά του, μέχρι που δημιουργείται κάτι καινούργιο. Αντίστοιχα, η μουσική αντικατοπτρίζει τις διάφορες φάσεις της μεταμόρφωσης, τονίζοντας τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που αρμόζει στο τελετουργικό της μετάβασης από τα δεσμά στην ελευθερία.

Συντελεστές της παράστασης είναι οι εξής:

Σύνθεση μουσικής / καλλιτεχνική επιμέλεια: Ανδρέας Παπαπέτρου Χορογραφία / χορός: Elisabeth Schilling Σκηνογραφία / κουστούμια: Ρέα Ολυμπίου Video Art: Χρίστος Συμεωνίδης Μουσικοί: Παυλίνα Κωνσταντοπούλου (φωνή), Μαρία Γεροσίμου (άρπα), Μαρία Κραμβή (κρουστά), Ανδρέας Παπαπέτρου (ηλεκτρονικά)

ΔΙΑΒΑΣΕ εδώ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ

Γιατί «Desmōtēs»;

Επειδή έμπνευση για την παράσταση αποτέλεσαν διάφορες ιστορίες για μυθικούς ή λογοτεχνικούς «δεσμώτες», αρχετυπικούς ημίθεους και ανθρώπους που βίωσαν τα δεσμά τους ως θυσία, ως τιμωρία, ως μέσο λύτρωσης και γενεσιουργό πράξη. Μερικά παραδείγματα αυτών των μύθων είναι η θυσία του Προμηθέα, η τιμωρία της Αντιγόνης και η αιχμαλωσία της Περσεφόνης. Η χορογράφος μας, Elisabeth Schilling, αρχίζει την παράσταση ακίνητη και φυλακισμένη μέσα στο τεράστιο φόρεμά της το οποίο «καταστρέφει», καθώς κινείται ολοένα και πιο έντονα, μέσα από το χορό της.

**Πώς και πότε ήρθες σε επαφή με τις συλλογές του Πολιτιστικού και ποια η άποψή σου γι’ αυτές;

Με τις συλλογές του Πολιτιστικού Ιδρύματος Τράπεζας Κύπρου ήρθα πρώτη φορά σε επαφή πριν από ένα χρόνο μετά από επίσκεψη στους μουσειακούς του χώρους. Θεωρώ πως προσφέρουν αντιπροσωπευτικά δείγματα διαφόρων ειδών τεχνουργημάτων, από πολλές περιόδους της Ιστορίας της Κύπρου και πως αποτελούν εξαιρετικό σημείο αφετηρίας για ιστορικούς ερευνητές.

Τι σημαίνει για σένα κυπριακός πολιτισμός;

Για εμένα κυπριακός πολιτισμός είναι οι αναμνήσεις που έχω από τα παραμύθια του παππού μου για άγιους, μάγισσες, στοιχειά και δράκους. Είναι ο ήχος από το βραχνό του ακκορντεόν που μου χάρισε. Είναι η εικόνα της γιαγιάς μου να φτιάχνει χαμογελαστή τα παραδοσιακά γλυκά. Είναι η εκδρομή μαζί τους στο μικρό περιβόλι για πότισμα και η κουρασμένη κληματαριά στην αυλή τους. Είναι κάτι πολύ προσωπικό, όπως άλλωστε είναι και η ιδέα της «κυπριακότητας» ως κάτι πέραν του γεωγραφικού προσδιορισμού.

κυπριακός πολιτισμός είναι κάτι πολύ προσωπικό, όπως άλλωστε είναι και η ιδέα της «κυπριακότητας»

Πόσο εύκολα μπορεί να συνδυαστεί η μουσική και ο χορός με τ’ άψυχα αντικείμενα; Είναι όντως άψυχα αυτά τα αντικείμενα; Η ευκολία του συνδυασμού εξαρτάται από το πλαίσιο της παράστασης. Όλα τα αντικείμενα είναι άψυχα εφόσον δεν τους δίνει κανείς την «πνοή» του. Εξάλλου, και το πιάνο μου είναι άψυχο, αλλά όσο πατάω τα πλήκτρα του γίνεται επέκτασή μου κι ο ήχος που παράγει είναι μετάφραση κάποιας εγκεφαλικής λειτουργίας. Αντίστοιχα, το σκηνικό της παράστασης, τα κουστούμια και τα όργανά της παίρνουν ζωή μόνο για όση ώρα τα «μπολιάζουν» με την παρουσία τους οι χορευτές και οι μουσικοί.

Πιστεύεις πως κάποιος που θα βρεθεί στη Φανερωμένη εκείνη τη βραδιά θα πρέπει να έχει διαβάσει πρώτα για το τι θα δει; Όχι κατ’ ανάγκην γιατί η ιδέα θα ξεδιπλωθεί μπροστά του, πάνω στα πέπλα της χορεύτριας και μέσα από τους στίχους που θα ακούγονται, έστω αποσπασματικά. Δε χρειάζεται να γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων ή να προσπαθεί να μαντέψει τι ακριβώς περιγράφουμε. Η παράσταση έχει μεν αφηγηματικό χαρακτήρα, αλλά δεν αποδίδει τις ιστορίες που μας ενέπνευσαν ξεκάθαρα και κυριολεκτικά στους ήχους και στις εικόνες της. Εξάλλου, ο κάθε θεατής μπορεί να ερμηνεύσει την παράσταση με βάση τα αρχέτυπα που ο ίδιος γνωρίζει και τον συγκινούν.

Θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί μας ένα σχόλιο που, αν ειπωθεί μετά την παράσταση, θα σε κάνει ευτυχισμένο;

Θα μου άρεσε να ακούσω πως κάποιος θα ήθελε να παρακολουθήσει κι άλλες παραστάσεις αυτού του τύπου, ιδανικά από την ομάδα συνεργατών που έφτιαξε τους Desmōtēs, και γενικά περισσότερα καλλιτεχνικά εγχειρήματα από νέους ανθρώπους.