Aρρενωποί μάτσομεν, που πέρα από την Ομόνοια, τον Απόλλωνα και το ΑΠΟΕΛ ασχολούνται μόνο με τα στημένα αυτοκίνητα με τα παγκάκια από πίσω, θα φρίκαραν στην ιδέα να χαρακτηριστούν camp.

Με μια πρώτη αναζήτηση διαπιστώνει κανείς πως ως αργκό επίθετο το camp αναφέρεται στον φανταχτερό, τον υπερβολικό, τον θεατρικό, τον θηλυπρεπή, τον ομοφυλόφιλο και ως συμπεριφορά στον άνδρα που συμπεριφέρεται αντίστοιχα.

Είναι όμως αρκετά περισσότερα και όπως γράφει ο Κυριάκος Βογιατζής στο Antivirus, το camp ανάγει ουσιαστικά ένα συγκεκριμένο στυλ και τρόπο έκφρασης σε ιδεολογία. Κάτι δηλαδή σαν ένα χίπστερ, με περισσότερο ενδεχομένως περιεχόμενο και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά την ειρωνεία, την υπερβολή, τη θεατρικότητα, το χιούμορ και τη χυδαιότητα. Το κιτς θεωρείται συστατικό στοιχείο του camp δεν είναι όμως μόνο αυτό, έρχεται συμπληρωματικά.

Δεν έχει να κάνει τόσο με το τι λες, αλλά κυρίως με το πως το λες.

Η καλύτερη επεξήγηση που βρήκαμε πάντως για τον ορισμό θα ήταν σίγουρα αυτή:

«Όταν κάτι πολύ φτηνιάρικο το φτιάξεις φανταχτερό και το προωθήσεις ως κάτι το εξαιρετικά συλλεκτικό που σου χάρισε ένα βράδυ ο Άραβας πρίγκιπας που σε ερωτεύτηκε στις τουαλέτες τους καμπαρέ μετά το χάπι που του έλιωσες στο στόμα, αυτό είναι camp!»

Για την ιστορία, όπως αναφέρεται στο Antivirus, τα πρώτα δείγματα μιας camp αισθητικής εντοπίζονται στον 18ο αιώνα, με τις υπερβολικές γοτθικές ιστορίες. Ένα πολύ καλό παράδειγμα ενός πρώτου camp είναι η Art Nouveau, όπου η αισθητική αξία γίνεται πιο σημαντική από τη χρηστική, οι επιτηδευμένες μορφές κατακλύζουν τα πάντα και η μίμηση ασιατικών τεχνικών θεωρείται κουλ. Μιλάμε για μια τέχνη καθαρά οπτική και διακοσμητική.

Ο ίδιος ο Oscar Wilde κάνει ξεκάθαρο ότι η ουσία του camp είναι να βρίσκεται σε αντίθεση με το «σοβαρό». Έχει επομένως έναν πυρήνα χιουμοριστικό και σατιρικό, και μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε και να διακωμωδήσουμε θέματα ταμπού, όπως είναι η κοινωνική τάξη, το φύλο και η σεξουαλικότητα. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξία του.

Στις δεκαετίες που ακολουθούν, το camp υιοθετείται από τη γκέι κυρίως κοινότητα, ως ένας κρυφός κώδικας επικοινωνίας ανάμεσα σε μια υποκουλτούρα που δεν έχει υπήρχε ακόμη ως ακτιβισμός με τη μορφή που τον ξέρουμε σήμερα.

Από τη δεκαετία του 1960, η camp αισθητική μπαίνει πια στην ποπ κουλτούρα. Τα έργα του Andy Warhol, το σινεμά του Jack Smith και του John Waters, το drag, αποτελούν την αποθέωση αλλά και την απελευθέρωση του camp. Από τη Mae West μέχρι τη Madonna και από την Judy Garland μέχρι τη Ντένη Μαρκορά των Δύο Ξένων, το camp απέκτησε εμβέλεια σχεδόν καθολική.

Η σχέση του όμως με τόσο με το LGBT όσο και με το φεμινιστικό κίνημα παραμένει ισχυρή. Πολλοί μελετητές βλέπουν το camp ως ένα μηχανισμό επιβίωσης, μέσω συγκεκριμένου τρόπου άρθρωσης λόγου μέσα σ' ένα γενικότερο εχθρικό περιβάλλον. Ίσως ακόμα να αποτελεί ένα τρόπο κοινωνικής ένταξης μέσω μιας κωμικής και προσπελάσιμης προσέγγισης. Κάτι του τύπου αποδεχτείτε μας, δείτε πόσο αστείοι είμαστε, σας κάνουμε να γελάτε!

Όπως και με τους χίπστερ πολύ κατηγόρησαν το camp ως απολιτικοποιημένο. Κι όμως στην ουσία του, αναφέρεται στο Antivirus, είναι πραγματικά επαναστατικό, αφού έρχεται σε σύγκρουση με όλα όσα μαθαίνουμε να θεωρούμε δεδομένα και φυσικά.