Ακολουθεί κείμενο και συνοδευτική φωτογραφία από τον αρχιτέκτονα Φειδία Παυλίδη

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια νοσταλγία για το Μοντέρνο, ειδικά από εμάς που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε εντός των μοντεριστικών γειτονιών των πόλεών μας. Άρθρα, ιστοσελίδες και διαλέξεις παρουσιάζουν την αρχιτεκτονική του Μοντέρνου (δεκαετίες 1950 με 1970 για την Κύπρο). Πέρα από την αρχιτεκτονική, θα ήθελα να καταγράψω, μέσα από φωτογραφίες και διηγήσεις, και προσωπικές μας εμπειρίες για το πώς βιώσαμε το Μοντέρνο.

Τα αποτελέσματα του πρότζεκτ αυτού θα παρουσιαστούν, ελπίζω, σε χώρο και χρόνο που θα ανακοινωθούν αργότερα. Θέλω τη βοήθειά σας. Θέλω να ανοίξετε τα παλιά σας άλμπουμ. Θέλω να βρείτε φωτογραφίες από δραστηριότητες εντός και στην αυλή του μοντερνιστικού σας σπιτιού, καθώς και εντός του μοντερνιστικού δομημένου περιβάλλοντος της πόλης. Δεν θέλω φωτογραφίες κτιρίων. Θέλω φωτογραφίες δραστηριοτήτων ή στιγμών, των δικών σας στιγμών (π.χ. «παίζω ποδόσφαιρο στα δέκα πόδια της αυλής μου», «κάνω βουτιά από τον βατήρα του Φόρεστ Παρκ», «τρώω σουβλάκια στη μπροστινή βεράντα του πατρικού μου», «κολυμπώ στην πισίνα του Μιραμάρε», «κάνω τα πρώτα μου βήματα στο γκαράζ του πατρικού μου»).

Θέλω να καταγράψω δραστηριότητες ή φωτογραφικές στιγμές που λάμβαναν χώρα στο νέο δομημένο περιβάλλον που έφερε μαζί του ο Μοντερνισμός. Για παράδειγμα τι κάναμε μέσα στα δέκα πόδια (που δεν υπήρχαν πριν). Όπως και η σχέση μας με αλλά αρχιτεκτονικά στοιχεία που δεν υπήρχαν πριν και έγιναν στοιχεία της καθημερινότητάς μας: πισίνες, βατήρες, ανεμόσκαλες, ταράτσες, γκαράζ, μπροστινές βεράντες, μπαλκόνια, κλπ. Αλλά και το πώς άλλαξαν τη ζωή μας όλα αυτά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο «κυπριακός μοντερνισμός» είναι μια όαση στην έρημο της social media δυστοπίας

Μεγάλωσα στην Αγία Ζώνη της Λεμεσού. Όλα τα σπίτια είχαν γύρω τους δέκα πόδια. Δεν παίζαμε στον δρόμο, αλλά στα πλαϊνά δέκα πόδια, τα οποία ήταν σε επαφή με τα πλαϊνά δέκα πόδια του γείτονα, που και εκείνος, εκείνη την ώρα, θα τον έβλεπες να πλένει αυτοκίνητο. Οι μητέρες και οι γιαγιάδες χρησιμοποιούσαν τις μπροστινές βεράντες, για να δέχονται φίλες για καφέ. Ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από το να ζεις σε σπίτι με εσωτερική αυλή κάτω στο Παντοπωλείο, για παράδειγμα. Και διαφορετική από αυτό που ζούμε τώρα, με απαιτήσεις για περίκλειστα σπίτια και απόλυτη ιδιωτικότητα.

Θα χαρώ πολύ να μου στείλετε φωτογραφίες (τα πρωτότυπα ή σαρωμένες με υψηλή ευκρίνεια) ή να βρεθούμε από κοντά, για να χαζέψουμε τα άλμπουμ σας. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου, με όποιο τρόπο, στην προσπάθεια να καταγράψουμε τη μοντερνιστική μας εμπειρία στην Κύπρο. Αν το υλικό που θα μαζευτεί είναι ικανοποιητικό, αυτό θα παρουσιαστεί σε έκθεση (λεπτομέρειες θα ανακοινώσω αργότερα).

Επίσης θα χαρώ να έχω απόψεις από Αρχιτέκτονες, Κοινωνιολόγους ή Πολεοδόμους για τις κοινωνιολογικές πτυχές της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Για παράδειγμά, τι σήμαιναν τα πανταχόθεν ελεύθερα σπίτια (σε αντιδιαστολή με τον ιστορικό πυρήνα της συνεχούς δόμησης) για την κοινωνιολογική προοπτική της πόλης;

Περιμένω τη βοήθειά σας.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω facebook στο Phidias Pavlides