Τρία πράματα θυμάμαι έντονα απ’ το σχολείο. Την μυρωδιά του δυόσμου απ’ τις τυρόπιτες που μας έφερναν στο μαθητικό συσσίτιο, την ντροπιαστική ατελείωτη ουρά που μας έβαζαν να σταθούμε για τσεκάρισμα ψειρών και τον κύριο Δημητράκη.

Ο κύριος Δημητράκης ήταν μουσικός. Μέτριας σωματικής διάπλασης (comme il faut περιγραφή), γύρω στα 50 (ή έτσι νόμιζα εγώ γιατί όλοι σου φαίνονται 50 όταν είσαι μαθητής), φορούσε συνήθως λευκό μισάνοιχτο πουκάμισο και τζιν, πράγμα ανεπίτρεπτο για δάσκαλο σε μία εποχή που βασίλευαν ανεκδιήγητα κακάσχημες εκδοχές από φλοράλ και λαχούρι, με το τελευταίο να μην το έχω δει έκτοτε σε άλλη εκδοχή.

Κουβαλούσε στην τάξη μία κιθάρα βαμμένη κόκκινη, ο κύριος Δημητράκης, και, εκ των υστέρων, αντιλήφθηκα ότι απ’ αυτόν έμαθα ότι πιο σημαντικό είχα να μάθω απ’ την περίοδο εκείνη, απέξω και ανακατωτά το δίσκο του Καλδάρα, "Μικρά Ασία".

Τέτοια και άλλα παρόμοια μάς έκανε στο παραγκωνισμένο και δευτεράτζικο -κι ας μην είναι η επίσημη του περιγραφή- μάθημα της μουσικής.

Κάποια στιγμή, στην ουρά για την καντίνα, όπου επέστρεφες το γυάλινο μπουκάλι της κοκακόλας (πριν τα ροφήματα αποτοξίνωσης) και σου δίνανε πίσω 5 σεντς (πριν την Green Dot), ακούω την ιστορικού να του λέει ότι "χαριτωμένα μεν" τα τραγουδάκια που μαθαίνεις στα παιδιά αλλά ίσως να πρέπει να κινηθείς σε κάτι πιο χαρμόσυνο, πιο παιδικό, "πιο πρέπων" ήταν η ατάκα της κυρίας που μας συνόδευσε στα Φυλακισμένα Μνήματα εξηγώντας μας πως περνούσαν την θηλιά στους αγωνιστές.

Με την αφρουζούδαν-χωνάκι στο χέρι είχα φρικάρει και το ‘χα έγνοια ως το επόμενο μάθημα μην αλλάξει ο κύριος Δημητράκης το ρεπερτόριο. Εν τέλει κι ευτυχώς, μάς κατέβηκε την επομένη για πρώτη φορά στην τάξη μ’ ένα ακορντεόν και έπαιξε το ομώνυμο του Λοΐζου.

Δεν ήμουν καλή στην Ιστορία γιατί δεν το 'χα με την αποστήθιση. Στα λίγα που ξέρω κι έμαθα χρόνια αργότερα με καθοδήγησαν σε χρονολογίες, τόπους και φιγούρες οι στίχοι απ’ τα τραγούδια που 'χα μάθει τότε, απ' τον κύριο Δημητράκη, και τα υπόλοιπα που αγάπησα αργότερα.

ΔΙΑΒΑΣΕ: Το κυπριακό σχολείο που ονειρεύομαι

Κλείνοντας με τα δικά μου, πάμε στα… δικά μας και την ενημέρωση που μας έλαχε ότι ειδική επιτροπή στο Υπουργείο Παιδείας επεξεργάστηκε, λέει, τις αδυναμίες της ακαδημαϊκής χρονιάς 2018-2919 και προτείνει τροποποιήσεις.

Ένα απ’ τα θέματα που απασχόλησε την επιτροπή ήταν το ευπρεπές στιλιστικό ρεπερτόριο των μαθητών, ένα κεφάλαιο που αν το ανοίξουμε για να το αποδομήσουμε, θα νυχτωθούμε.

Οι στιλιστικές προτάσεις, με το παρδόν που ρίχνω το επίπεδο της συζήτησης, στηρίχτηκαν λέει στην καλαισθησία, βάζοντας X στις εμφανίσεις με μούσια, σκουλαρίκια, κολάν, ψεύτικες βλεφαρίδες κλπ.

Στο κουαφούρ σκέλος της συνεδρίασης τονίστηκε μάλιστα πως τα φουντωτά μαλλιά και οι εξεζητημένες ανταύγειες θα απαγορευτούν ενώ όσον αφορά στο accessorizing, δαχτυλίδια και βραχιόλια επιτρέπονται σε… "λελογισμένο αριθμό".

Όπως και να ΄χει, το fashion police του Υπουργείου θα είναι εκεί για την ακαδημαϊκή χρονιά 2019- 2020, να παραμονεύει και να κόβει τίκετς ως άλλη Diane Pernet, για τα στιλιστικά ατοπήματα των μαθητών και των μαθητριών.

Μη τυχόν και κατεβεί κανείς ντυμένος σαν Σάσα Μπάστα, που ένα λελογισμένο μπαλαγιάζ πρέπει να το χτυπάει αν πρόσεξα καλά στην αφίσα της εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα του έντιμου Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού.

Καλό ακαδημαϊκό έτος να ευχηθούμε στα ευπρεπώς καλαίσθητα κυπριόπουλα και ευχόμαστε η χτένα και το ασετόν να τα βοηθήσουν να κατανοήσουν καθωσπρέπει τις διεθνείς εξελίξεις από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου έως τα τέλη του 20ού αιώνα.

Γιατί πώς αλλιώς να μορφωθείς και να μπορέσεις να συνεισφέρεις στο spectacular κυπριακό όνειρο.

Στίχοι όπως τον "Τι του βρήκες του μαλάκα, σίγουρα μας κάνεις πλάκα" θέλουν λελογισμένο μπαλαγιάζ για να τύχουν της αιγίδας υπουργείων που επενδύουν στην καλαισθησία και την ευπρέπεια.

Χτενιστείτε ανάλογα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: 12 +1 random σκέψεις για την αβάντα Χαμπιαούρη στη Σάσα Μπάστα