Αν ήταν να κάνουμε ένα μιντιακό ρεζουμέ της χθεσινής ημέρας σε σόσιαλ και αρθρογραφία, θα φτάναμε στο εξής συμπέρασμα: Ο παππούς που έκλεψε το κοτόπουλο απ’ το σουπερμάρκετ είναι "ήρωας".

Κάτσε όμως. Γίνεται εγώ το πρωί να λέω στο παιδί μου πως δεν κάνει να κλέβουμε και το βράδυ να με ακούει να αποκαλώ "ήρωα" κάποιον που έκλεψε;

"Εξαρτάται απ’ την περίπτωση", θα μου πεις.

Γιατί άλλο να παραβιάσεις σπίτι για να σουφρώσεις τα υπάρχοντα του ιδιοκτήτη και άλλο να παραβιάσεις σπίτι επειδή πήρε φωτιά για να βγάλεις τον ιδιοκτήτη έξω.

Ο παππούς που άθελά του βαφτίστηκε "ήρωας" φαντάζομαι μας έχει, όλους όσους φαντασιωνόμαστε τον Ρόμπιν Χουντ ή τον εθνικό παππού που μας έλειπε, γραμμένους αυτή τη στιγμή. Η ίδια κοινωνία που τον ώθησε να κλέψει, και εν τέλει του χρέωσε το κοτόπουλο €250 ευρώ, τον βάφτισε "ήρωα". Δεν επιθυμώ να καταστρέψω τις φαντασιώσεις κανενός αλλά ήρωας δεν είναι. Η ανάγκη και κατ' επέκταση η πράξη του, δεν μπορεί να μεταφραστεί ως τέτοια παρά μόνον μέσα από την σαδομαζοχιστική ανάγκη ενός κοινού που, από απόσταση ασφαλείας, επιθυμεί και γουστάρει να κατασκευάζει "ήρωες" των 15 λεπτών. Ο άνθρωπος αυτός τέλος του μήνα την ίδια σύνταξη θα παίρνει. Και σπίτι του πρέπει να πάρει κι ένα κοτόπουλο. Αδυνατώ να πιστέψω πως η ταμπέλα του "ήρωα" τον αφορά. Κι εμείς, απ'την πλευρά μας, θέλουμε τελικά παππούδες-ήρωες ή παππούδες που να τους φτάνει η σύνταξη;

Εξάλλου, έχουμε να διαχειριστούμε κι ένα πλεόνασμα από "τζάμπα ήρωες". Άλλη κατηγορία της ευρύτερης S&M κοινωνίας του θεάματος. Κατηγορία που εύκολα, ανέξοδα και χωρίς επιπτώσεις, την ταμπέλα την γουστάρει. Και την εξασφαλίζει. Όχι απ' τους πολλούς, απ' τους λίγους.

Το να διαγράψεις, λέμε τώρα, εκατομμύρια ευρώ που δεν είναι δικά σου, δεν στα χρώσταγαν εσένα ρε παιδί μου αλλά, ξερωγώ, σε μια αφηρημένη έννοια -ας την ονομάσουμε 'Κράτος'- σου εξασφαλίζει ένα στάτους "ήρωα". Τζάμπα κι επί τόπου. Από το 2007 στο 2017, ήταν μακρύς ο ηρωικός δρόμος.

Και στις δύο περιπτώσεις, τις οποίες θα γυρίσει η μέρα και τις ρουφήξει το επόμενο θέαμα, μ' ένα πράμα έχουμε να διαπραγματευτούμε: την κυπριακή μας μοναξιά. Την S&M κυπριακή μας μοναξιά. Ηρωικά.

Χθες σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων είχε ρεπορταζάρα διαρκείας, για ένα τουρκοκύπριο που έφερε ένα σακούλι καραόλους απ’ τα κατεχόμενα με σκοπό να τους πωλήσει στην αγορά του ΟΧΙ. Η κάμερα ήταν απέναντι από έναν μαναβοπαράγοντα που ρωτούσε τον τουρκοκύπριο, που στεκόταν μεταξύ άλλων μαναβοπαραγόντων, αν θα πωλούσε τους καραόλους στο ΟΧΙ. Για δύο ολόκληρα λεπτά, ως κλάιν μάιν "ήρωες" που είμαστε, παρακολουθούσαμε την μεταξύ τους συνομιλία. Με την κάμερα να εστιάζει στους δύο πρωταγωνιστές και τον fly on the wall δημοσιογράφο να κρατάει το μαρκούτσι. Από χθες το βράδυ προσπαθώ να υπολογίσω πόση ώρα θα έπαιρνε σε ένα καράολο να διανύσει την απόσταση απ’ το οδόφραγμα της Λήδρας μέχρι την αγορά του ΌΧΙ. Και αν το πετύχαινε σε χρόνο ρεκόρ, οι υπόλοιποι καράολοι θα τον αποκαλούσαν "ήρωα";