Το Χαλέπι ήταν στρατηγικής σημασίας για τον εμφύλιο στη Συρία. Για σχεδόν τέσσερα χρόνια την ανατολική πλευρά της πόλης κατείχαν οι ένοπλοι σουνίτες (από τους μετριοπαθείς μέχρι αυτούς που είναι τόσο ούγκα –και δεν δέχονται τίποτα άλλο εκτός από την σκληρή εφαρμογή της σαρία) και την δυτική ο Άσαντ με τους συμμάχους του (Χεζμπολάχ, σιίτες παραστρατιωτικούς, Ρώσους, Αφγανούς). Η πόλη –μια οικιστική ζώνη με ιστορία άνω των 3.000 χρόνων- καταστράφηκε ολοσχερώς. Το ISIS κατά καιρούς χωνόταν ανάμεσα ελέγχοντας θύλακες και συγκρούονταν επιλεκτικά τόσο με τους αντάρτες όσο και με τις δυνάμεις του Άσαντ.

Για να καταλάβεις τι εστί Χαλέπι αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η 2η σημαντικότερη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη. Οικονομικά, πολιτικά, και πολιτιστικά. Το κομμάτι της παλιάς πόλης είναι φανταστικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής με μεγάλο μέρος των μνημείων να καταστράφηκαν, δυστυχώς, από τις μάχες. Η UNESCO ξύπνησε γύρω στο 2014. Αλλά ήταν ήδη αργά…

Όποιος ελέγχει το Χαλέπι ελέγχει τεράστιο κομμάτι όχι μόνο της συριακής επικράτειας αλλά και των στρατηγικών οδών που συνδέουν τη δυτική με την ανατολική Συρία. Η επικράτηση του Άσαντ βέβαια, μετά την καθοριστική επέμβαση της Ρωσίας αλλά και των Ιρανών, έκρινε την τύχη της πόλης αλλά και σε μεγάλο βαθμό την τύχη του εμφυλίου. Μένει να δούμε τι θα ακολουθήσει.

Σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η 2η σημαντικότερη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη

Σιγά-σιγά τον καταπονημένο κόσμο που παγιδεύτηκε στο Χαλέπι –άμαχοι στη πλειοψηφία του- θα τον αφήσουν να εκκενώνει την πόλη. Βέβαια τα αραβικά Μέσα κάνουν λόγο για φοβερά αντίποινα του στρατού του Άσαντ προς τους κατοίκους ενώ τα ιρανικά και λιβανέζικα sites δείχνουν βίντεο με τον κόσμο να χορεύει και να υποδέχεται τον Άσαντ ως απελευθερωτή. Λύση της πολιορκίας, απελευθέρωση ή εγκατάλειψη;

Ένας πόλεμος πληροφορίας που εδώ στη Δύση (sic) θα γίνει περισσότερο αντικείμενο εκμετάλλευσης αναλόγως ιδεολογικής προσέγγισης, παρά αντικείμενο κατανόησης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος –και εννοούμε παιδιά, μανάδες και άρρωστοι- έμεινε για όλους αυτούς τους μήνες στη πόλη και όταν δεν έτρωγε κανάν όλμο στο κεφάλι από τους αντάρτες, βομβαρδίζονταν από την Ρωσία ή τον Άσαντ.

Για τον Άσαντ η επικράτηση στη Συρία δίνει δύο ξεκάθαρες επιλογές: μια διαδικασία εθνικής συμφιλίωσης ή μια περαιτέρω έξαρση του σεκταρισμού ή οποία θα οδηγήσει σε πολλούς μίνι-εμφυλίους (ISIS, σουνίτες, Κούρδοι) στο μέλλον αλλά και σε γιγάντωση της ισλαμικής τρομοκρατίας –η οποία ήδη έχει μεταφέρει την επιχειρησιακή της βάση από το Αφγανιστάν στη Συρία –και στις ακτές της Μεσογείου κατ’ επέκταση.

Ένας πόλεμος πληροφορίας που στη Δύση θα γίνει περισσότερο αντικείμενο εκμετάλλευσης αναλόγως ιδεολογικής προσέγγισης, παρά αντικείμενο κατανόησης