Άνοιξη, σκόνη και συννεφιά, πεδίο βολής Τσερίου, τσαντίρια. Εκείνη η αμήχανη στιγμή που γνωρίζεις ότι θα πας έφεδρος και θα κοιμηθείς μέσα στο σλίπινγκ-μπαγκ στο αντίσκηνο που αγόρασες από γνωστή υπεραγορά ειδών σπιτιού.

Κάπου, κάποιος σε ένα εργοστάσιο στην Κίνα πανηγυρίζει που από την ίδια μήτρα έβγαλε το ίδιο αντίσκηνο με τα ίδια παλουκάκια σε 5-6 βασικές εκδοχές. Μπορεί να είναι και ο ίδιος που ράβει τις στολές της ΕΦ. Στήνεις, πέφτεις κι αρχίζει εκείνη η μάχη με τον χρόνο που δεν περνά. Το απόλυτο τίποτα.

Πρόγευμα η αξεπέραστης αισθητικής και γεύσης ελιωτή/ταχινόπιτα

Τα αντίσκηνα βέβαια εμπλουτίζουν διάφορες παραλλαγές κυπριακού νοικοκυριού. Παραλλαγές κουβέρτας Κυπραίας μάνας μέχρι advanced τρόμπες για στρώμα/μαξιλάρι εκδρομέα από τις εποχές που κατασκήνωσες για ένα μήνα στο κάμπινγκ της Πόλης Χρυσοχούς ή στο Παραλίμνι.

Φάτσες γνωστές. Ο γραφικός μόνιμος. Ο ψαρωμένος (πλέον) ΣΥΟΠ, ο κομπλεξικός στρατόκαυλος μόνιμος και ο συνεννοήσιμος –συνήθως χαμηλότερου βαθμού- μόνιμος. Πρόγευμα η αξεπέραστης αισθητικής και γεύσης ελιωτή/ταχινόπιτα, η οποία θα φράξει τους μύες της κολπικής σου οπής προκειμένου να γλυτώσεις το χέσιμο στη χωράφα με τα ανθισμένα κίτρινα λουλούδια να χαϊδεύουν γλυκά την απαρχή του προστάτη σου. Να την τρώτε πάντα. Ειδικά την ταχινόπιτα.

ΚΨΜ κλασικά με το τρίπτυχο «χοντρός καψιμιτζής-καφές σε τενεκεδάκι από χώρα ασιατική τίγρη-κρουασάν». Το κρουασάν είναι σαν την κουραμάνα. Η τροφή του λόχου. Γεύμα. Στην προκείμενη φάγαμε φασόλια με κόκκινη σάλτσα. Αξιοπρεπή για ζεσταμένα από κονσέρβα. Επίφοβα για το βραδινό κλανίδι/αγώνα εναντίον του χεσίματος.

Οι πρώτες ώρες της δράσης περνούν με περίπατο με τα Στάγιερ. Το δικό μας είχε και χαριτωμενιά στη μουτσούνα. Ο οδηγός (κληρωτός και πιτσιρικάς) μιλούσε στο τηλ. ενώ ο πίσω χώρος του Στάγιερ ήταν φορτωμένος με υπέρβαρους μεσήλικες (με κράνη, εξαρτήσεις και οπλισμό) που σε κάθε στροφή ή φρενάρισμα ελέγχονται σχετικά με το αν τα πλευρά τους βρίσκονται στη θέση τους από το πίντωμα.

Στο Στάγιερ καθ’ οδόν αρχίζουν οι κλασικές κουβέντες των εφέδρων. Από ανάλυση επιπέδου Φέργκιουσον για το πώς παίζουν τα σέντερ μπακ της Ανόρθωσης μέχρι ψαροντούφεκο. Στάση για χάσιμο χρόνου στους τόπους διασποράς του τάγματός σου, στο οποίο θα έρθει ο ντελιβεράς να φέρει φρέντο και θα γίνει και το deal για τα βραδινά σουβλάκια. Το Στάγιερ είχε μέσα χώμα και σκόνη που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το showroom του Ουζουνιάν που στέκει από το ’74 στη νεκρή ζώνη.

Επιστροφή και βραδινό. Χοιρινό με αρακά. Νοστιμότατο αλλά ακόμη ένα ψυχολογικό χαστούκι μιας και αυτός που επιμελείται τα γεύματα στις 36 ωρες θέλει σώνει και ντε να κλάσεις και να βγει και εκείνο το κουτρουβούι.

Στην ΕΦ σαπίζεις, χάνεις τον χρόνο σου. Λαμβάνεις όμως απόψεις, γνώμες και προσλαμβάνουσες που σε κάνουν να βγαίνεις από το όποιο κουτί είσαι περιχαρακωμένος. Κυρίως γιατί είναι αντιπροσωπευτικές

Βραδινή βολή. Ύπνος στο σλίπινγκ-μπαγκ με διαλείμματα για μεταμεσονύχτιο κατούρημα υπό συνθήκες ψύχους (φυσούσε και έριχνε και ψιχάλες). Στη σιγαλιά της νύχτας οι θόρυβοι είναι δύο και γνώριμοι. Κλανίδι και ροχαλητό με ρυθμούς πολυβολισμών. Χειρότερος ήχος από τα HK11 της νυχτερινής βολής. Πρωινό ξύπνημα και καφές που έχεις καβατζώσει από την προηγουμένη. Βολή κι αναμονή στις κλάσεις. Δεν λένε τυχαία κλάσεις εκεί που στήνουν ένα τριπόδι με το πώς δουλεύει το ΑΤ. Σε γυρίζουν από κλάση σε κλάση και απλώς σε κλάνουν. Το πέρας της βολής κλείνει με ΦΑΠ και ραντεβού την επομένη. Φεύγοντας έχει κίνηση. Γιατί παρκάρει ο ένας πάνω στον άλλο.

Πέραν της κλασικής αναμονής, του απόλυτου χασίματος χρόνου αλλά και της σκληρής παθογένειας από την οποία ανέκαθεν έπασχε η ΕΦ –όπως και κάθε θεσμός της Κυπριακής Δημοκρατίας λιγότερο ή περισσότερο- το ενδιαφέρον στο εφεδριλίκι εδράζεται φυσικά στους ανθρώπους του. Τον μέσο Κύπριο αρσενικό ηλικίας 25 έως 40-φεύγα που κάθε φορά συναντάς μπροστά σου.

Ο στρατός στην Κύπρο είναι ένα αρσενικότατο κομμωτήριο όπου οι έφεδροι κάθονται όπου βρούνε σέρνοντας τον εξοπλισμό τους από μεριά σε μεριά και συζητούν επί παντός επιστητού. Για τα μωρά τους, τα αυτοκίνητά τους, για τη θρυλική σκοπιά το 1996 στο τάδε ή δείνα φυλάκιο που τους πετούσε πέτρες ο Τούρκος, για μπάλα, για χρέη, για χήνες (έμαθα πως ξεχωρίζεις την αρσενική από τη θηλυκή και πως είναι τα αυγά της), για μπίζνες, για το αν το G3 είναι καλύτερο από το μαχαίρι του Ράμπο, για μουνιά, για καμπαρέ, για κυνήγι, για ψάρεμα καρχαρία στο Λατσί το 1992, για το πώς είναι οι Γάλλοι ή οι Αμερικάνοι. Η συζήτηση με μαθηματική ακρίβεια, λίγο πριν κοιμηθείς ή σε αμολήσουν αφορά στην πολιτική και το Κυπριακό.

Ακούς από ανακρίβειες μέχρι κομματικές γραμμές. Εισπράττεις από ημιμάθεια μέχρι την απλή, έντιμη, γνώμη, κάποιου σκληρά working class συμπολίτη σου. Αφηγήματα κι αλήθειες. Υπερβολές και μαλακίες.

Ο στρατός στην Κύπρο είναι ένα αρσενικότατο κομμωτήριο

Λίγες ώρες στον στρατό ως έφεδρος αντιλαμβάνεσαι ολόκληρη την κοινωνία της Κύπρου. Τον κόσμο της. Το λαμόγιο, τον αππωμένο, τον φασίστα, τον ταλαίπωρο, τον μονίμως δυσπιστούντα πονηρό, τον αφοσιωμένο οικογενειάρχη, τον τεχνοκράτη, τον υπερχρεωμένο, τον θρησκόληπτο, τον ρατσιστή. Και φυσικά εκείνον τον πρήχτη που μάζεψε τα λεφτά για τα σουβλάκια και επειδή έμεινε με τρεις πίττες (και 15 ευρώ χρέος) σου πρήζει την ύπαρξή σου σχετικά με το ποιος θέλει πίττα και γιατί έχασε τα 15 ευρώ. All fit-all in.

Στην ΕΦ σαπίζεις, χάνεις τον χρόνο σου. Αλλά βρίσκεις και δυο-τρεις ενδιαφέροντες παρέες να κόψεις καμιά κουβέντα ουσίας. Κυριότερα όμως λαμβάνεις απόψεις, γνώμες και προσλαμβάνουσες που σε κάνουν να βγαίνεις από το όποιο κουτί είσαι περιχαρακωμένος. Κυρίως γιατί είναι αντιπροσωπευτικές.