Κάτι η σοκαριστική δολοφονία του Ρώσου πρέσβη on cam, λίγο το Βερολίνο και η Ζυρίχη, λίγο το Βέλγιο και η Γαλλία. Γενικότερα το 2016 ήταν λίγο «τεροριστέ». Τι λίγο δηλαδή. Η τυφλή βία της τρομοκρατίας – ακραία ισλαμιστικής κυρίως στην εποχή μας- έχει επιστρέψει για τα καλά εις τας Ευρώπας.

Επειδή τα νούμερα δεν λένε ποτέ ψέματα, το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ διατηρεί αυτή την εξαιρετική πλατφόρμα του Global Terrorism Database. Την εν λόγω πλατφόρμα την έκανε ολόκληρο άρθρο η εφημερίδα Washington Post. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πολύ ενδιαφέροντα νούμερα που αντλήσαμε.

Από τον Γενάρη του 1970 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015 στην Ευρώπη σκοτώθηκαν 10.537 άνθρωποι σε 18,803 καταγεγραμμένες τρομοκρατικές επιθέσεις.

4,724 σκοτώθηκαν σε βομβιστικές επιθέσεις 2,588 σκοτώθηκαν σε δολοφονικά χτυπήματα 2,365 σκοτώθηκαν σε επιθέσεις διαφόρων τύπων 548 σκοτώθηκαν σε καταστάσεις ομηρείας 159 σε αεροπειρατείες 114 σκοτώθηκαν σε επιθέσεις σε κτίρια Μερικές χιλιάδες τραυματίστηκαν σοβαρά ή θεωρούνται αγνοούμενοι

Δυστυχώς, θα συνεχίσουμε να το βιώνουμε

Το GTD καταγράφει το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία (λόγω και της δράσης των IRA και ΕΤΑ αντιστοίχως) ως τις χώρες με τον μεγαλύτερο βαθμό εμφάνισης τρομοκρατικών χτυπημάτων ενώ ακολουθούν η Ρωσία, η Ουκρανία και φυσικά –εσχάτως- και η Γαλλία.

Φυσικά μετά το 2000 παρατηρείται μια μείωση στα τρομοκρατικά χτυπήματα που συνδέονται με διάφορα εθνικιστικά ή αποσχιστικά κινήματα και τη σκυτάλη παίρνουν τα ούγκανα της Αλ Κάιντα. Στη Ρωσία η πλειοψηφία των χτυπημάτων συνδέονται με τα επακόλουθα της βίαιης διάλυσής της –ιδίως μετά το 1992 και τον πόλεμο στη Τσετσενία, ενώ η αύξηση της τρομοκρατίας στην Ουκρανία συνδέεται με τον πόλεμο του 2014 στις ανατολικές της επαρχίες.

Γενικότερα, οι πιθανότητες να πεθάνει κανείς σε τρομοκρατικό χτύπημα ανέρχονται στο 9.300.000/1, πράγμα που σημαίνει ότι πρακτικά είναι πολύ πιθανότερο να πεθάνετε από χλαμύδια ή από δάγκωμα φίνας (3.500.000/1) παρά από κάποιον παρανοϊκό τζιχαντιστή.

Όπως χαρακτηριστικά τόνιζε ο Raymond Aron μια βίαιη πράξη λέγεται τρομοκρατική όταν η ψυχολογική επίδρασή της είναι δυσανάλογη σε σχέση με τα υλικά αποτελέσματά της. Στην Ευρώπη από την εποχή του Γκαβρίλο Πρίντσιπ μέχρι την Νίκαια και το θέατρο Μπατακλάν το έχουμε βιώσει στο πετσί μας. Και, δυστυχώς, θα συνεχίσουμε να το βιώνουμε.