«Εξαιρετικό. Το κλέβω. Το κλέβω». «Το κοινοποιώ. Μου επιτρέπεις;»... Eξαντλητικά στερεότυπες φράσεις στα social media που έτη φωτός ξεπέρασαν σε γραφικότητα τα Λεύκαρα.

Όταν εντούτοις διαβάσαμε την παρακάτω ανάρτηση, κοντοσταθήκαμε.

Επιθυμόντας να εκφράσουμε ένα μεγάλο και ειλικρινές μπράβο στην κοπέλα από τη Λάρνακα που συνέταξε το κείμενο αυτό και αφού έχουμε μιλήσει μαζί της εξασφαλίζοντας τη σύμφωνη της γνώμη, προχωρούμε σε αναδημοσίευση. To προφίλ της δεν το χρησιμοποιούμε, αφού πολύ απλά δεν έχει σημασία καμιά.

Αναδημοσιεύουμε όμως αυτολεξεί τα λόγια της, επειδή όπως η ίδια αναφέρει, «Αν ανοίξω το στόμα μου, ίσως να εμπορουσα να σώσω θκυο ψυσιες..».

Γράφει η Έλενα:

Λιον προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Λιόν προσπαθώ να μεν ασχοληθώ, να κρατηθώ, να κάμω πίσω. Γενικά να μεν το σκαλίζω. Να το αφήσω να φυει. Να ησυχασει. Κάτι λιον όμως, βασανιζει με το γεγονός ότι τζαμε έξω, κάπου υπάρχει ακόμα μια Ελενα τζαι ακομα ένας Αντώνης. Ίσως... Αν ανοίξω το στόμα μου, ίσως να εμπορουσα να σώσω θκυο ψυσιες. Να μιλήσω. Να τα πω. Να τους γλυτώσω. Και λίγο πιο μέτα, φοβάμαι και πάλι.

Φοβάμαι ότι αν μιλήσω θα προσβάλω την μνήμη του. Θυμάμαι ηθελε ησυχία. Δεν ήθελε να το συζήτα. Μεστην τόση σιωπή δεν έμαθα ποτέ μου, τι ένιωσε και τι ζούσε. Αν ήταν εφιάλτης ή όνειρο. Ειδα μόνο. Τον ειδα μόνο του. Τον είδα να μην ζήτα βοηθεια από κανενα. Πότε του. Τον είδα να φτύνει γαιμαν, που λαλουν. Τον είδα, ήταν ακόμα ένας γονιός που εκαμνεν το σκατον του παξιμάδι για να μεγαλώσει σωστά την κόρη του. Την πριγκίπισσα του. Αξιοπρεπεστατος κυριος. Ευγενικός. Εξυπηρετικος - Ολοι οι άλλοι πάντα πρώτοι. Να τρέξει, να βοηθήσει. Μετά εκείνος. Πότε μου δεν εμαθα σε ποια θέση είχε τον εαυτό του. Ο πατέρας μου. Ο παπάκης, της κάθε κορασιας.

Κάτι μέρες σαν τη σημερινή όμως, θυμώνω. Χαλιέμαι. Εν πναζω. Ζω μιαν κοινωνία να μας χωρίζει σε φυσιολογικόυς και μη. Σε ανώμαλους και δήθεν ομαλούς. Που με την ανάσα κομμένη, ζω σε μιαν κοινωνία θρασυτατη και κυρίως θρασυδειλη να αναμενω κοινωνική αποδοχή.

Δεν το είχαμε συζητήσει ποτέ. Δεν έμαθα ποτέ μου πως ο ιδιος το βιωνε. Ήξερα όμως, πως ντρεπόμουν να το συζητήσω. Δεν ήξερα τι να του πω.

Μεταξύ μας, συχνά σκεφτόμουν ότι θα γνώριζα τον σύντροφο του. "Ελενα από δω, ο σύντροφος μου." Ενιωθα ότι αυτό θα τον έκανε ευτυχισμένο...και εμένα μαζί. Δεν του το είπα ποτέ. Γιατι το μυστικό στην ψυχική ηρεμία του παιδιού είναι η ευτυχία του γονιού. Ανεξαιρέτως ηλικίας. Κανόνας. Ενας ολόκληρος ελέφαντας μας ακολουθούσε. Δεν τον αντιμετώπισαμε ποτέ. Ο πατέρας μου εφυγε, για τις πύλες του παραδείσου...χωρίς να πούμε κουβέντα. Οι σκέψεις μου γιναν εφιάλτες. Ο ελέφαντας απόκτησε φωνή. "Έπρεπε να είχες μιλήσει. ΕΠΡΕΠΕ."

Δεν τόλμησα ποτέ μου να συλλαβησω τούτες τες γεριμες τες λέξεις. "Ξέρω. Είναι εντάξει. Σ'αγαπω."

Για αυτό λοιπόν αγαπημένοι δηθεν κύριοι και κυρίες γίνετε τουτη πορεία υπερήφανιας. Όχι για τα αισχιστα που εσείς θέλετε να διαφήμιζετε. Δεν είναι κανένας πανυγηρισμος, για καμια ανώμαλια. Εν μια πορεία, εν έναν κουντημα περηφάνιας που ισουτε με τούτες τες 6 λέξεις.

"Παπά μου ξέρω. Εν εντάξει. Αγαπώσε."

Καλην συνέχεια, καλό καλοκαίρι, λιην πικριαν. Τζαι πολλην αγάπη.

Έλενα.

Κορη. Μοναχοπαιδι. Πριγκίπισσα. Πρωην Ακτιβίστρια. Νυν Ακτιβρίστρια. Επι το πλείστον Ελεύθερος Ανθρωπος.