Σε ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό της Μυρτώς Αριστείδου δημοσιεύτηκαν οι πιο κάτω φωτογραφίες και μία περιγραφή του τι συμβαίνει στην Πόλη Χρυσοχούς και στην παραλία της Λάρας.

Αυτούσια η δημοσίευση:

Προχθές, στην παραλία σκύλων της Πόλης Χρυσοχούς. Η πετρώδεις παραλία που όρισε ο δήμος ως κατάλληλη για τους σκύλους δεν ήταν καν προσπελάσιμη αφού ήταν κατειλημμένη ασφυκτικά από αντίσκηνα, τέντες και αυτοσχέδιες τουαλέτες.

Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήταν όταν ήρθαν 2-3 γονείς-παππούδες από τις τέντες τους, για να μας… ενημερώσουν πως εδώ απαγορεύονται οι σκύλοι. Σημειώστε, το “σήμα” ότι ήρθαν σκυλιά έριξε 12χρονο αγόρι σκαρφαλωμένο στους βράχους με την πλαστική του σακούλα, λέγοντας του παπά του ότι ήρταν σκύλοι - απαναγίαμου, πε τους να φύουν αμέσως - και κάποια γυναικεία φωνή να νεκαλλίεται ότι “εν σέβουνται τίποτε πκιον”.

Αντιδράσαμε ψύχραιμα, λέγοντας απλώς ότι η αστυνομία μας πληροφόρησε ότι η παραλία εκτείνεται πολύ μακρύτερα από ότι προσπαθούσαν να μας υποδείξουν και αν έχουν ενστάσεις να καλέσουν οι ίδιοι την αστυνομία. Προσθέσαμε ότι αν υπάρχει κάποια καταπάτηση, είναι από όλες τις σκηνές που κλείνουν την πρόσβαση στην παραλία για τον καθένα - και κάπως έτσι έφυγαν τα… άγρια.

Κατά τ’ άλλα λίγες μέρες πριν, στην μικρή παραλία της Λάρας, κατέβηκε ένστολος της λιμενικής να κόψει πρόστιμα μία ομπρέλα και ένα σκέπαστρο 3χ3 μέτρα (!). Την βδομάδα όμως του πανικού ήταν όλοι απόντες. Οι παραλίες στενάζουν από τα σκουπίδια. Η φύση κλαίει από το άναρχο τσαλαπάτημα. Κύριοι, επίσημοι και ανεπίσημοι, κανεί. Εβαρεθήκαμεν σας. Με τα δήθεν ήθη, στάνταρτς, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εστράβωσεν ο γιαλός τζαι το μέσα μας.

Υ.Γ. Στην μικρή παραλία της Λάρας, κάποιοι άλλοι διαλαλούσαν πόσο απολαμβάναν το άγριο τοπίο, την ησυχία, τα κρυστάλλινα νερά, περήφανοι για την ανακάλυψη του τόπου που “εν πατά κανένας άλλος”. Kαβαλικεύοντας το ροζ φουσκωτό κρεβατάκι προσπαθούσαν να αποφύγουν το παγωμένο κατά την γνώμη τους νερό , ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να καταλάβουν πως δουλεύει το ψαροντούφεκο. Κανένας δεν είδε ότι εκεί που ακουμπούσε το νερό στην άμμο, άφηνε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό από κομματάκια πλαστικού. Ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι ο βυθός έχει πια γίνει λάσπη που σιγοβράζει στο ζεστό νερό, ότι έχουμε σβήσει τα φυσικά του χρώματα με την πλαστική μας πραγματικότητα.