Της Στυλιανής Σταύρου

Αποτροπιασμός, φρίκη, σοκ και πολλά άλλα συναισθήματα που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει και -το κυριότερο- δεν μπορεί να διαχειριστεί.

Εικασίες, πληροφορίες από παντού, ανταλλαγή απόψεων, κόμμεντινγκ και δημόσιες δίκες.

Ένα έγκλημα που όμοιό του είχαμε δει μόνο σε τηλεοπτικές σειρές, εξετάζεται αυτή τη στιγμή λίγα χιλιόμετρα μακριά μας και η δυσκολία να το διαχειριστούμε είναι εμφανής.

Να μαντρωθείς και να μην μιλάς, να μην αντιδράς, να μην λυπάσαι είναι αδύνατον. Αυτό όμως που είναι δυνατόν -και επιβάλλεται- είναι να σκεφτείς έστω για λίγο πως αυτός που διέπραξε το έγκλημα έχει οικογένεια όπως κι εσύ.

Έχει μία μάνα και έναν πατέρα, παιδιά, αδέλφια και συγγενείς.

Ανθρώπους που πιθανότατα να μην γνώριζαν για τη δράση του, να ντρέπονται γι’ αυτήν. Ανθρώπους που τους εξαντλεί όλο αυτό που συμβαίνει, που ξύπνησαν ένα πρωί να μάθουν πως ο άνθρωπος ο δικός τους διέπραξε όλα αυτά που του καταλογίζονται.

Που έχουν να διαχειριστούν πέραν του κοινωνικού τους κύκλου (που είναι το τελευταίο που μάλλον τους νοιάζει αυτή τη στιγμή) όλα εκείνα τα συναισθήματα που έχουν να κάνουν με την εικόνα του ως άνθρωπο που βρισκόταν καθημερινά ανάμεσά τους.

Που τον μεγάλωσαν ή τους μεγάλωσε.

Που κάθονταν δίπλα του στα οικογενειακά τραπέζια και τις συνευρέσεις.

Που τους πήρε σε ένα πάρκο για να κάνουν κούνια ή τους πήρε ένα δώρο για το Πάσχα.

Που εμφανίζεται στα φωτογραφικά τους άλμπουμ και που έπινε νερό απ’ το ποτήρι που τον σέρβιραν.

Άνθρωποι ανυποψίαστοι που στέκονται σήμερα απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν τον ονειρεύτηκαν έτσι, που τον εμπιστεύτηκαν και τον αγάπησαν ως παιδί, ως αδελφό, ως ξάδελφο, ως πατέρα.

Ως θεατές μίας παράλογης, πρωτάκουστης και φρικτής ιστορίας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σεβαστούμε τους ανθρώπους του οικογενειακού του περιβάλλοντος.

Να βρίζουμε τη μάνα και τον κύρη του, να λυπόμαστε τα ανυποψίαστα παιδιά του, να ασχολούμαστε με την κομματική παράταξη ή την αθλητική ομάδα στην οποία ανήκε, να ψάχνουμε ως ανακριτές στη θέση των ανακριτών όποιον του μίλησε και όποιον βρέθηκε στο ίδιο δωμάτιο μαζί του για να μας πει ακόμα μία ιστοριούλα προς κατανάλωση, δεν βοηθά.

Ας σεβαστούμε τους αδικοχαμένους νεκρούς και την ίδια ώρα τους δοκιμαζόμενους ζωντανούς.

Δεν φταίνε σε κάτι.