Γράφει ο Πάρις Δημητριάδης

Το The Danish Girl ήταν απ’ τα φιλμ που μας έκλεψαν πέρυσι την καρδιά και αυτό όχι μόνο λόγω εξαιρετικών ερμηνειών, κουστουμιών, σκηνικών και φωτογραφίας αλλά κυρίως λόγω του σεναρίου του, που βασίστηκε στην πρώτη χειρουργική επέμβαση διόρθωσης φύλου που καταγράφηκε ποτέ.

Κάθε φυσιολογικά και συναισθηματικά νοήμονας και υποτυπωδώς πνευματώδης άνθρωπος εκεί έξω είναι άλλωστε σε θέση να αντιληφθεί πως σε μερικές -όχι και τόσο σπάνιες- περιπτώσεις, άνθρωποι γεννιούνται σε ανατομικά σώματα ασύμβατα με την ταυτότητα φύλου στην οποία ιδιοσυγκρασιακά ανήκουν.

Μετά από ένα χρόνο ορμονοθεραπεία και δύο χρόνια συνεχών συνδιαλέξεων με τον ψυχίατρό της, η 28χρονη σήμερα «Ντί», η οποία προέρχεται από δυτική συνοικία της Λεμεσού και που αν την πετύχεις κάπου τυχαία με αντρικό όνομα είναι που θα σου συστηθεί, επιθυμεί διακαώς να προχωρήσει σε επέμβαση αλλαγής φύλου. Είναι ψυχοδυναμικά σχεδόν έτοιμη να το πράξει, δηλώνει στην Avant Garde ο ψυχίατρος.

Η ίδια ωστόσο δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προχωρήσει σε μια τέτοια επέμβαση, καθότι στοιχίζει γύρω στις 40 χιλιάδες ευρώ, ένα υπέρογκο για τις οικονομικές της δυνατότητες, ποσό. Το κράτος, μας λέει, χαρακτηρίζει τέτοιου τύπου επεμβάσεις ως «καλλωπιστικές» και δεν τις χρηματοδοτεί.

Ποτέ δεν με εξέφραζαν τα γυναικεία μου στοιχεία, ποτέ δεν ήθελα το στήθος μου, ανέκαθεν πίστευα πως γεννήθηκα σε λάθος σώμα

«Από τα δώδεκα μου χρόνια ήταν που ξεκίνησα να διαπιστώνω πως το σώμα μου δεν με εξέφραζε. Κλειδωνόμουνα, θυμάμαι, στην τουαλέτα και έβαζα αφρό ξυρίσματος στο πρόσωπό μου για να δω πώς θα φαινόμουνα. Κάπου στα 16 ήταν που συνειδητοποίησα πως ήθελα να προχωρήσω στην επέμβαση».

Η «Ντί» είναι πεπεισμένη πως το κράτος θα έπρεπε να παρέχει αρωγή σε περιστατικά όπως το δικό της και αντιδρά έντονα στον χαρακτηρισμό μιας τέτοιας επέμβασης ως «καλλωπιστική», πράγμα που σύμφωνα με πληροφόρηση που είχε η ίδια, έχει επανειλημμένα ειπωθεί από κρατικούς λειτουργούς.

«Για μένα είναι ένας είδος ασθένειας, γιατί δηλαδή για άλλες ασθένειες να βοηθούν και γι’ αυτή όχι. Μου στερεί τη θάλασσα, τη σεξουαλική μου ζωή, το να πάω με κάποια γυναίκα όπως εγώ θέλω, μου στερεί να ντυθώ όπως θέλω, κάθε φορά που βγαίνω έξω πρέπει να μπαίνω σε μια ολόκληρη ψυχοφθόρο και χρονοβόρα διαδικασία να κρύβω το στήθος μου».

«Πριν τρία χρόνια, όταν ήμουν 25 χρονών, ξεκίνησα ορμονοθεραπεία με τη χορήγηση τεστοστερόνης, την οποία αγόραζα από bodybuilders φίλους. Δεν είχα συμβουλευτεί κανένα ειδικό, ό,τι έμαθα, το’ μαθα απ’ το ίντερνετ. Την έπαιρνα δυο φορές τη βδομάδα σε ενέσιμη μορφή. Μιας και τότε δεν είχα ούτε δουλειά, δεν με συνέφερε να πάω σε γιατρό, αφού εγώ αγόραζα τις ορμόνες 50 ευρώ ενώ ο γιατρός θα ήθελε 170 συν 50 το ραντεβού.

Μόλις στους δύο μήνες χορήγησης της θεραπείας και παράλληλα με γυμναστική, άρχισαν να μεγαλώνουν οι μύες μου, να αναπτύσσεται η τριχοφυΐα μου και να χοντραίνει η φωνή μου. Αλλαγές που με έκαναν πάρα πολύ χαρούμενο. Θυμάμαι εκείνο το διάστημα ένιωθα πολύ τονωμένη την αυτοπεποίθησή μου και ήθελα συνεχώς να βγαίνω έξω».

Το κράτος στην Κύπρο χαρακτηρίζει τέτοιες επεμβάσεις ως καλλωπιστικές. Εγώ πιστεύω πως είναι διορθωτικές.

«Αφού με συμβούλεψαν διάφοροι φίλοι, άρχισα να επισκέπτομαι έναν ειδικό ενδοκρινολόγο, μιας και κατά τη διάρκεια της χορήγησης της τεστοστερόνης, πρέπει να γίνονται εξετάσεις για το συκώτι, τα νεφρά και το πήξιμο του αίματος. Αυτός θα μου έδινε τις σωστές δόσεις τεστοστερόνης και ποιες μέρες θα έπρεπε να χορηγείται».

Οι δικοί της, μας λέει, τη στηρίζουν ψυχολογικά αλλά όχι οικονομικά. Συμφωνούν με το να κάνει την επέμβαση.

«Τον ψυχίατρο άρχισα να τον βλέπω λίγο μετά το τέλος της ορμονοθεραπείας, εκεί πήγα γιατί για να προχωρήσω στην οποιαδήποτε επέμβαση, πρέπει να έχω ειδικό χαρτί. Ένα χαρτί που για να το πάρεις από ψυχίατρο πρέπει να έχεις πραγματώσει τουλάχιστον δύο χρόνια συνδιαλέξεων μαζί του. Σ’ αυτές τις συναντήσεις έχουμε αναλύσει τα πάντα, από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα».

Αναφορικά μ’ αυτή καθαυτήντη διορθωτική χειρουργική διαδικασία, πρώτα γίνεται η αφαίρεση στήθους και ακολούθως η αφαίρεση μήτρας και ωοθήκης και η προσθετική πέους. Μετά από έξι μήνες, κάνεις και μια έξτρα επέμβαση που σχετίζεται με τη στύση.

«Τα γεννητικά όργανα που έχω τώρα δεν τα νιώθω δικά μου, δεν μπορώ να πω ότι τα σιχαίνομαι, αλλά τα βλέπω ως ξένα, μπαίνω στο μπάνιο και νιώθω πως έπρεπε να υπάρχει κάτι άλλο εκεί. Όσες φορές κι αν το σκεφτώ είμαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσω» καταλήγει η Ντί κι ανάβει ακόμη ένα τσιγάρο.

Όσες φορές κι αν το σκεφτώ είμαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσω

«Δεν είναι καθόλου εύκολο να ασχολείσαι θεραπευτικά μ’ αυτά τα άτομα» μας λέει λίγες μέρες αργότερα στο ιατρείο του ο ψυχίατρος Η.Ν.

«Επίσης δεν είναι εύκολο, μέσω της ψυχοπαθολογίας τους και της συναισθηματικής τους συνειδητοποίησης να είσαι σίγουρος πότε φτάνουν στην ολοκλήρωση για να πάρουν τις οριστικές τους θέσεις γύρω από αυτά τα πολύ λεπτά, ίσως και παθολογικά ψυχοβιολογικά θέματα».

«Το συγκεκριμένο άτομο, που παρακολουθώ από τον Οκτώβρη του 2014 είναι πολύ κοντά στο να τοποθετηθεί επί των σοβαρών αυτών θεμάτων ζωής. Έχει περάσει από φοβερές συγκρουσιακές καταστάσεις, με σοβαρές μελαγχολικές ή και κρυφοαυτοκτονικές τάσεις. Έχει επίσης περάσει από "αυτό" και "ετερό" επιθετικότητα, έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί φάρμακα, έχει εκδηλώσει παραφιλικές συμπεριφορές (σχετικά διαστροφικές τάσεις απέναντι στη σεξουαλικότητα).

Πιστεύω πως σχετικά σύντομα το άτομο αυτό θα είναι ψυχοδυναμικά έτοιμο να προχωρήσει σε αλλαγή φύλου, με όλες τις πιθανές επιπτώσεις.

Το σύστημα στην Κύπρο δεν έχει ωριμάσει στον βαθμό που θα επέτρεπε να βοηθούσε οικονομικά να γίνονται οι ανάλογες χειρουργικές επεμβάσεις. Διερωτάται κανείς ποια είναι η πραγματική ευθύνη του συστήματος μας απέναντι σ’ αυτά τα θέματα. Προφανώς χρειάζεται καινούρια θεώρηση, για να απεγκλωβίσει τα άτομα αυτά που είναι εγκλωβισμένα σε σώματα που νιώθουν ότι δεν είναι "δικά" τους».

Προφανώς χρειάζεται καινούρια (κρατική) θεώρηση

Ποια θα έπρεπε επομένως να είναι η επίσημη πολιτική του κράτους απέναντι σε τέτοια άτομα; Δεν είναι προβοκατόρικα παράλογο και αλλοπρόσαλλο καθοριστικές επεμβάσεις σαν κι αυτές να χαρακτηρίζονται καλλωπιστικές;

Έπειτα, τι στον Δία συμβαίνει με τη στοιχειώδη διαπαιδαγώγηση σε θέματα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού στα δημόσια αλλά και ιδιωτικά σχολεία; Είναι δυνατόν άνθρωποι με διαταραχή ταυτότητας φύλου να προχωρούν σε ορμονοθεραπεία που … βασίστηκε σε ότι έχουν διαβάσει στο διαδίκτυο;

2017, no?