Μου διηγείται ιστορίες για τα πρώτα της χρόνια στην Κύπρο, την αγάπη της για την τέχνη και τον τρόπο που βρήκε να την διοτεχεύει στη δουλειά της. Έχει κυλήσει πολύ νερό στ’αυλάκι από τότε που η Χριστίνα Δράκου ξεκίνησε να εργάζεται με πάθος, συλλέγoντας ταυτόχρονα εμπειρίες ταξιδιών που έκτοτε την βρίσκουν με μια φωτογραφική μηχανή ανα χείρας. Με την εγκάρδια ιδιοσυγκρασία μιας αληθινής doer, η Χριστίνα έκτισε πρίν μερικά χρόνια το SAGAPO Children’s Foundation, τροφοδοτώντας μέσω του την ανάγκη της για ουσιαστική προσφορά και δημιουργία.

Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας μιλώντας για την επιστροφή της στην Κύπρο από τις σπουδές της στη Γαλλία και το στήσιμο του Drakos Travel-DMC στη Λεμεσό το 1982. Μπαίνοντας αμέσως στa βαθιά νερά, η Χριστίνα εξελίσσει την οικογενειακή επιχείρηση σε Destination Management Company, φέρνοντας τον συνεδριακό τουρισμό και τη διοργάνωση events σε μια Κύπρο που μέχρι τότε θεωρούσε την ιδέα εντελώς πρωτάκουστη. Δημιουργώντας τις συνθήκες για τον ερχομό σημαντικών εταιρειών του εξωτερικού και παρέχοντας κίνητρα που έβαζαν την Κύπρο πάνω στο χάρτη ως προορισμό συνεδριακού τουρισμού, η Χριστίνα αλλάζει τα δεδομένα μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Ήταν μόλις 23.

Μέσα από τα χρόνια, η καριέρα της μετράει πολλές σημαντικές στιγμές με επιστέγασμα ένα συμβόλαιο του Drakos DMC με την Γαλλική κυβέρνηση μεταξύ του 2009 με 2014. Σχεδιάζοντας και επιβλέποντας ένα μεγάλο project που είδε την άφιξη 35.000(!) στρατιωτών στην Πάφο, για ένα πρόγραμμα ψυχικής και σωματικής αποσυμφόρησης μετά τις τραυματικές τους εμπειρίες στις εμπόλεμες ζώνες, η Χριστίνα αισθάνθηκε έτοιμη να αποσυρθεί και να κάνει τα επόμενα της βήματα. “Είχα την ευλογία να πάρει τα ηνία ο γιός μου Ορέστης όταν αποφάσισε να αναλάβει την εταιρεία, δίνοντας μου την πολυτέλεια χρόνου να ασχοληθώ περισσότερο με την τέχνη που ήταν πάντοτε η μεγάλη μου αγάπη και με την επέκταση του SAGAPO.

Η ενασχόληση σας με τη φωτογραφία πώς προέκυψε;

Ταξιδεύοντας ανα τον κόσμο για τους σκοπούς της δουλειάς μου και ψάχνοντας τα trends στον τουρισμό, κυκλοφορούσα πάντα με μια φωτογραφική μηχανή στον ώμο. Άρχισα να εκθέτω τις φωτογραφίες μου πρίν 25 περίπου χρόνια, παίρνοντας την απόφαση να δίνω τα χρήματα που εισέπραττα από τα έργα μου σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Όπως μια φωτογραφία αποπειράται να καταγράψει κάθε φορά το φως, αισθάνομαι πως σ’αυτό ακριβώς συνοψίζεται και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Να θέλει να αφήσει πίσω της φως.

Μέχρι που ωρίμασαν και οι συνθήκες για να δημιουργηθεί ένα ίδρυμα από εσάς;

Aκριβώς, κυρίως για να μπορώ να ξέρω πού διοχετεύονται τα χρήματα και με ποιό τρόπο αξιοποιούνται αλλά και για να δημιουργηθεί ένα ίδρυμα με φιλοσοφία ‘αντι-ιδρύματος’. Θεωρώ πώς όσο σημαντικό και αν είναι να ικανοποιήσεις τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, δεν θα αλλάξεις τον κόσμο μόνο με το να παρέχεις τροφή, ρουχισμό ή εμβόλια. Αλλάζεις τον κόσμο δίνοντας ευκαιρίες στην μόρφωση. Γι’αυτό και το SAGAPO ασχολείται αποκλειστικά με θέματα που άπτονται της πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Γιατί SAGAPO;

To 2011 ταξίδευα στο Peru και βρέθηκα σ’ένα χωριό. Φωτογραφίζοντας ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν είχαν θρανία και καρέκλες παρα μόνο καθόντουσαν στο πάτωμα, με ρώτησε ένα αγοράκι γιατί τους φωτογραφίζω. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι γυρνώντας πίσω στην Ευρώπη, θα μάζευα χρήματα από τις φωτογραφίες μου για να τους εξασφαλίσω θρανία και καρέκλες. Όταν και πάλι απορημένος με ρώτησε γιατί να το κάνω αυτό, η αυθόρμητη μου απάντηση ήταν ‘γιατί σ’αγαπώ’. Κάπως έτσι προέκυψε το ίδρυμα λίγα χρόνια μετά μέχρι να συσταθεί. Ξεκινήσαμε τις διαδικασίες, μεσολάβησε πολύ ξενύχτι και οργανωτική δουλειά αλλά με τις καλές προθέσεις, όλα βρίσκουν με κάποιο μαγικό τρόπο τον δρόμο τους. Όταν το 2013 έκανα μια έκθεση στο Flagey των Βρυξελλών όπου πωλήθηκαν όλες οι φωτογραφίες από το Peru, αγοράσαμε 100 θρανία και 100 καρέκλες για εκείνο το σχολείο.

Ακολούθησαν projects στην Μαγαδασκάρη με γραφική ύλη που στέλνουμε κάθε χρόνο για να καλυφθούν οι ανάγκες, στο Καμερούν με την αποστολή 500 τσαντών με βιβλία και στη Sri Lanka τον περασμένο Ιανουάριο επιδιορθώνοντας ένα σχολείο. Το επόμενο μας project θα είναι στις Ονδούρες.

Στην Κύπρο, ξεκινήσαμε το project Ελεύθερα Xέρια – ένα πρόγραμμα που στεγάζεται στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Λεμεσού, με 25 παιδιά που έχουν πρόσβαση σε αυτό όταν σχολάσουν. Ξεκινήσαμε αρχικά μεταμορφώνοντας τις συνθήκες του χώρου σ’ένα ανθρώπινο φιλόξενο περιβάλλον. Μέσα στα τελευταία 2-3 χρόνια, εξοπλίσαμε τον χώρο με υπολογιστές, έχουμε καθηγητές που βοηθάνε τα παιδιά σε διάφορα μαθήματα, ψυχολόγο και όμορφες δραστηριότητες. Πέρσι για πρώτη χρονιά, από αυτά τα παιδιά δεν έμεινε κανένα στην ιδία τάξη. Πέρασαν όλοι επιτυχώς την χρονιά. Ο επόμενος στόχος είναι να δημιουργήσουμε ένα ταμείο Υποτροφιών που να μπορέσει να στηρίξει τα παιδιά στην ανώτερη εκπαίδευση.

Τί αρετές χρειάζεται ένας άνθρωπος για να καταφέρει να ξεχωρίσει;

Τα 3 Ds θα έλεγα. Desire – Devotion – Discipline. Την επιθυμία δηλαδή για να πραγματοποιήσει στόχους αλλά και μεγάλη αφοσίωση και πειθαρχία. Αυτά τα στοιχεία θεωρώ πως είναι και το μυστικό της επιτυχίας.

Ποιούς ανθρώπους θαυμάζετε;

Tους visionaries που παραμένουν συγκεντρωμένοι στο όραμα τους. Δεν αφήνουν κανέναν κακό ψίθυρο να τους επηρεάσει και ακολουθούν απερίσπαστοι τον στόχο. Είναι άνθρωποι με αυξημένη συνειδητότητα.

Τί συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον νεότερο;

Να ακούει την εσωτερική του φωνή του γιατί με αυτή θα ξεχωρίσει.

Εσάς τί σας χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα;

Αν και είμαι πολύ πειθαρχημένη με τους στόχους μου, με χαρακτηρίζει και μια δόση ελαφρότητας στο πώς αντιλαμβάνομαι την ζωή και την πορεία της. Χρειαζόμαστε το χιούμορ ακόμα και στα πιο σοβαρά απρόβλεπτα.