Όταν ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) λίγα χρόνια μετά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1952, με στόχο την κοινή διαχείριση των αποθεμάτων χάλυβα και άνθρακα έξι χωρών, μεταξύ των οποίων η Γερμανία και η Γαλλία, τα θεσμικά της όργανα είχαν έδρα το Λουξεμβούργο.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης (ένα διακυβερνητικό όργανο για τα ανθρώπιναδικαιώματα και τον πολιτισμό, στο οποίο συμμετέχουν 47 χώρες και το οποίο δημιουργήθηκε επίσης αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) έδρευε ήδη στο Στρασβούργο (Γαλλία) και έθεσε το Ημικύκλιό του στη διάθεση της Κοινής Συνέλευσης της ΕΚΑΧ για τις συνεδριάσεις της, μιας συνέλευσης που επρόκειτο να μετεξελιχθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το Στρασβούργο έγινε σταδιακά ο βασικός τόπος διεξαγωγής των συνόδων της ολομέλειας του Κοινοβουλίου, μολονότι πρόσθετες συνεδριάσεις επίσης πραγματοποιούνταν στο Λουξεμβούργο τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Μετά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (EOK) το 1958, το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου (Υπουργών) άρχισε να συγκεντρώνεται στις Βρυξέλλες (Βέλγιο).

Δεδομένου ότι το έργο του Κοινοβουλίου περιλαμβάνει τη στενή παρακολούθηση και αλληλεπίδραση και με τα δύο αυτά θεσμικά όργανα, με την πάροδο του χρόνου οι βουλευτές αποφάσισαν να οργανώνουν μεγαλύτερο μέρος των εργασιών τους στις Βρυξέλλες.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η υφιστάμενη κατάσταση είχε ήδη διαμορφωθεί, με αποτέλεσμα οι επιτροπές και οι πολιτικές ομάδες να συνεδριάζουν στις Βρυξέλλες και οι βασικές σύνοδοι της Ολομέλειας να πραγματοποιούνται στο Στρασβούργο.

Μεγάλο μέρος του προσωπικού του Κοινοβουλίου έχει έδρα το Λουξεμβούργο.