Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά

Μέσα στη βουή του δρόμου, ήταν να βρω το όνειρό μου... Λένε οι Domenica και μάλλον κάπου εκεί ψάχνουν και το δικό τους όνειρο οι μόλις 22 ετών Γιάννης Βαρδάκης και Ορέστης Μίνος, - εξ'Ελλάδος ορμώμενοι-, που όμως συχνά αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν από ενοχλημένους πελάτες "κλασάτων" εστιατορίων οι οποίοι τρώνε τα "μύδια γιαχνί" τους, μέχρι και την αστυνομία. Συνεχίζουν ωστόσο να παραμένουν μουσικοί του δρόμου, έτσι γιατί γουστάρουν αλλά και επειδή το να προσφέρουν λίγες χαρούμενες στιγμές σε κάποιους άγνωστους περαστικούς στις δύσκολες εποχές που διανύουμε όπως λένε, είναι για τους ίδιους ένδειξη πως έχουν πετύχει. Με εμάς πάντως το κατάφεραν!

Μουσικοί του δρόμου. Πόσα χρόνια το κάνετε αυτό και ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσετε;

Γ: Λοιπόν. 22 - 15 = 7... Ναι, παίζουμε 7 χρόνια πάνω κάτω. Δεν θυμάμαι με σιγουριά ποια ήταν η αφορμή αλλά νομίζω πως θέλαμε να μαζέψουμε χρήματα ώστε να αγοράσουμε κάποιο μουσικό όργανο ή να πάμε στο schoolwave στην Αθήνα. Απλά έσκασε ως ιδέα και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν μια καλή ιδέα!

Ο: Κάπως έτσι. Αρχικά ξεκινήσαμε να τραγουδάμε σε δρόμους της Πάτρας και μετά προστέθηκαν το φλάουτο και η κιθάρα στην εξίσωση. Μάλιστα κάποιοι που μας είδαν, έκαναν στη συνέχεια το ίδιο με εμάς.

Ένας μουσικός του δρόμου το κάνει για τα λεφτά, την πλάκα του, ως μέσο έκφρασης ή όλα αυτά μαζί;

Ο: Ένας μουσικός του δρόμου -και πιστεύω πως αυτό ισχύει για κάθε Street performer-, αν δεν περνάει καλά την ώρα που παίζει, δεν θα μεταδώσει στο κόσμο αυτό που θέλει. Τα λεφτά σίγουρα βοηθούν αλλά αν δεν θέλαμε να το κάνουμε και δεν περνάγαμε καλά παίζοντας, δεν θα αντέχαμε τόσα χρόνια και… ναι, σίγουρα εκφραζόμαστε μέσω της μουσικής. Ειδικά από τη στιγμή που αυτοσχεδιάζουμε την περισσότερη ώρα.

Γ: Είμαστε μουσικοί του δρόμου για όλα αυτά που αναφέρεις. Διαφορετικά θα ήταν κάπως μονότονο.

Υπήρξε περίπτωση όπου ξαφνιαστήκατε με κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό που έβαλε κάποιος καθώς παίζατε;

Γ: Ναι, υπήρξαν και τέτοιες περιπτώσεις αλλά δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο ήταν το ποσό καθώς η κίνηση αυτή δείχνει σεβασμό και εκτίμηση, κάτι που για εμάς είναι πολύ σημαντικό.

Ο: Δεν μπορώ να θυμηθώ από ποια χώρα ήταν οι άνθρωποι αυτοί, αλλά θυμάμαι πως μας είχαν ρίξει αρκετά κινέζικα ή ιαπωνικά χρήματα, κάτι που μας είχε κάνει φοβερή εντύπωση.

(youtube:https://youtu.be/BPMCPfUqCMM)

Γιάννης: «Ναι, προφανώς και υπάρχουν άτομα που δεν την ''πάνε'' τη φάση και σε ενοχλούν ή σε χλευάζουν. Συνήθως αυτοί είναι άνθρωποι χωρίς ανοιχτούς πνευματικούς ορίζοντες, που έχουν ζήσει μια ζωή κατά κάποιο τρόπο μίζερη».

Έχετε παίξει σε δρόμους της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου. Η αντιμετώπιση του κόσμου από συνοικία σε συνοικία ή πόλη ή χώρα, διαφέρει;

Ο: Εννοείται ότι διαφέρει. Για παράδειγμα στην Πάτρα θα πουν και κάποιο μπράβο. Στην Αθήνα απλά θα προσπεράσουν, στην Κέρκυρα ας πούμε ότι κάθονται λίγο να ακούσουν. Ωστόσο, εμένα προσωπικά μου αρέσει περισσότερο όταν παίζω στη Κύπρο, λόγω των πολλών οικογενειών που σταματούν για να ακούσουν τα μωρά τους. Έχει πλάκα και τυγχάνουμε ωραίας αποδοχής από τον κόσμο εδώ.

Γ: Χμ, κοίτα… Θεωρώ ότι έντονες διαφορές θα συναντήσεις περισσότερο σε κεντρικά τουριστικά σημεία, όπου καταλαβαίνεις πως σε ''κάποιας κλάσης'' εστιατόρια για παράδειγμα, ενοχλείται ο πελάτης όταν τρώει τα μύδια γιαχνί του, να μας ακούει να παίζουμε (λένε συνήθως τα «αφεντικά» όταν παίρνουν τηλέφωνο στην αστυνομία). Ευτυχώς όμως δεν βγάζουν εύκολα άκρη μαζί μας (γελάει).

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: Η ταινία της κύπριας Χριστίνας Γεωργίου ενδιαφέρει και το Netflix

Ο δρόμος είναι μια οδός για να σε εντοπίσουν κάποιοι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου με αποτέλεσμα να σου προσφέρουν επαγγελματικές ευκαιρίες;

Ο: Σε εμένα δεν έχει τύχει κάτι πολύ συναρπαστικό. Υπήρξε όμως περίπτωση που με είδαν στο δρόμο και με «έκλεισαν» για να παίξω σε γάμο.

Γ: Ούτε και σε μένα συνέβηκε κάτι αξιοσημείωτο αλλά σίγουρα μπορεί κάποιος να σε ακούσει και να σου προτείνει συνεργασία σε ανύποπτο χρόνο.

Πως αισθάνεστε τη στιγμή που παίζετε στο δρόμο;

Ο: Υπάρχουν στιγμές και στιγμές. Δεν έχουμε πάντοτε την ίδια ψυχολογία. Ορισμένες φορές δεν σου κρύβω πως μπορεί να υπάρχουν και νεύρα λόγω διαφόρων καταστάσεων. Κάποιες άλλες όμως, υπάρχει η τέλεια αυτοσυγκέντρωση, όπου πολύ απλά και χωρίς ούτε καν να κοιτιόμαστε, παίζουμε κάτι τόσο όμορφο που ούτε και εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα μπορούσαμε να βγάλουμε από μέσα μας. Ξέρεις, προσωπικά όταν παίζω μουσική, αισθάνομαι κάτι πολύ περίεργο. Λες και βρίσκομαι σε αναβρασμό αλλά παράλληλα εκείνη την ώρα, νιώθω ότι είμαι ευτυχισμένος.

Γ: Εγώ θα το πω πολύ απλά. Αισθάνομαι αδρεναλίνη την ώρα που παίζω. Με λίγα λόγια, γουστάρουμε!

Ορέστης: «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, εάν εμείς μπορέσουμε να προσφέρουμε έστω και μια ελάχιστη δόση χαράς σε κάποιον περαστικό, για εμένα προσωπικά, έχουμε επιτύχει».

Υπάρχει κάτι που σας έτυχε και σας ενόχλησε κατά τη διάρκεια κάποιας «εμφάνισης» σας;

Γ: Ναι, προφανώς και υπάρχουν άτομα που δεν την ''πάνε'' τη φάση και σε ενοχλούν ή σε χλευάζουν. Συνήθως αυτοί είναι άνθρωποι χωρίς ανοιχτούς πνευματικούς ορίζοντες, που έχουν ζήσει μια ζωή κατά κάποιο τρόπο μίζερη. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, τους αποφεύγουμε ή τους αγνοούμε.

Ο: Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιον αστυνομικό στην οδό Αρεοπαγίτου, που ας πούμε απλώς ότι είχε "πρόβλημα" και μας έδιωξε. Πήγαμε 10 μέτρα παρακάτω και συνεχίσαμε.

Επιλέγετε εκείνη τη στιγμή τα κομμάτια που θα παίξετε, σύμφωνα με τη διάθεση σας ή είναι προαποφασισμένα;

Ο: Παίζουμε πάντοτε σύμφωνα με τη διάθεση και τις αντοχές που μας έχουν απομείνει.

Γ: Τα κομμάτια που επιλέγουμε, είναι η «σούμα» όλων αυτών που παίζουμε από τότε που ξεκινήσαμε μαζί και τα οποία αποτελούν για εμάς σταθερές αξίες. Βεβαίως το «ρεπερτόριο» μας συνεχώς ανανεώνεται. Προχωράμε εντούτοις πάντοτε σύμφωνα με τη διάθεση μας. Άμα δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε ένα κομμάτι ή δεν έχουμε διάθεση να βγούμε για μουσική στο δρόμο, απλώς δεν το κάνουμε.

(embed:https://www.instagram.com/p/BjfFJ2GhFVL/)

Εκτός από το δρόμο, πού μπορεί να σας συναντήσει και απολαύσει κάποιος; Παίζετε σε κάποια μαγαζιά;

Γ: Σίγουρα κάποιος κατά καιρούς μπορεί να μας συναντήσει σε διάφορα μαγαζιά και μπαρ. Ξεχωριστά βεβαίως τον ένα από τον άλλο, καθώς μας χωρίζει και μια θάλασσα. Εκτός άμα κάποιος από τους δύο μας κολυμπήσει ή πάρει αεροπλάνο ή μπλα μπλα μπλα...

Ο: Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης ασχολείται κανονικά με τη μουσική. Από την άλλη, εμένα η σχέση μου με τη μουσική ας πούμε ότι περνάει ένα στάδιο αναδόμησης.

Έχετε κάνει κάποιες σπουδές στη μουσική ή είστε αυτοδίδακτοι;

Ο: Είμαστε από μικροί στα ωδεία και σε μουσικό σχολείο, με παραστάσεις κάθε χρόνο στο ενεργητικό μας και πολλές μουσικές δραστηριότητες.

Γ: Ναι, ξεκινήσαμε από το ωδείο στο δημοτικό, μετά πήγαμε στο μουσικό σχολείο της Πάτρας (όπου και γνωριστήκαμε) και τώρα εγώ βρίσκομαι στο μουσικό πανεπιστήμιο της Κέρκυρας.

Γιάννης: «Εύχομαι να μπορούμε και στα 80 μας να παίζουμε στο δρόμο. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνουμε στο μέλλον αλλά δεν θα ήθελα να τον αφήσω».

Ο Γιάννης παίζει μόνο φλάουτο και ο Ορέστης κιθάρα ή γνωρίζετε και άλλα όργανα ή γράφετε μουσική;

Ο: Εγώ παίζω αρκετά όργανα όπως τούμπα και κοντραμπάσο και γράφω οπότε μου έρθει κάποια έμπνευση.

Γ: Εγώ προσπαθώ και «γρατζουνάω» λίγο την κιθάρα γιατί μου αρέσει να πειραματίζομαι με τους ήχους και τα πετάλια. Γράφουμε και μουσική γιατί αυτό είναι κάτι το οποίο μας εκφράζει πλήρως.

Να υποθέσω πως τραγουδάτε κιόλας;

Ο: Ναι, η αλήθεια είναι πως τραγουδάμε.

Γ: Ε, σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή ποτέ δεν κάνει…Για να σοβαρευτούμε όμως, θα έλεγα ότι είμαστε απλώς ορθόφωνοι.

(youtube:https://www.youtube.com/watch?v=qSGGrZpnu1I&sns=fb&fbclid=IwAR3QAskLUZRO4_X4B-TeyGVAOwEDUeOWSmY1BBUV0zBnditSBLcGtZKAJsQ)

Υπήρξατε ποτέ μέλη στο ίδιο group;

Ο: Ήμασταν οι Absents, μέχρι που τα άλλα δύο μέλη μας έφυγαν για σπουδές και εγώ έπρεπε να πάω φαντάρος.

Παίζετε πάντοτε μαζί στο δρόμο ή το κάνετε και με άλλους φίλους ή ξεχωριστά;

Ο: Δεν έχουμε αποκλειστικότητες αλλά ομολογώ ότι το ευχαριστιέμαι παραπάνω όταν παίζω με τον Γιάννη, λόγω της χημείας που έχουμε χτίσει τόσα χρόνια μαζί.

Γ: Μαζί, ξεχωριστά, με την υπόλοιπη παρέα. Όλα μαζί, ανάκατα.

Ορέστη, πόσα χρόνια βρίσκεσαι στην Κύπρο, τι σε έφερε εδώ και κατά πόσο σκοπεύεις να μείνεις μόνιμα;

Στη Κύπρο ήρθα για δουλειά και σπουδές. Ελλάδα δεν ξέρω αν θα γυρίσω ποτέ αλλά δεν ξέρω και αν θα κάτσω εδώ για την υπόλοιπη μου ζωή. Εάν μου εμφανιστεί κάποια ευκαιρία θα την αρπάξω. Σίγουρα όμως για τα επόμενα πέντε χρόνια θα είμαι εδώ, κοντά σας.

Γιάννη, εσύ έρχεσαι συχνά στο νησί και εάν ναι, είναι για εμφανίσεις ή αναψυχή και για να δεις το φίλο σου;

Έχω έρθει μια μόνο φορά για να δω τον Ορέστη και για αναψυχή. Οι επόμενες όμως επισκέψεις στο νησί θέλω να πιστεύω ότι θα αφορούν στο συνδυασμό Ορέστης - lives- αναψυχή – lives.

Θα συνεχίσετε να είστε μουσικοί του δρόμου, ότι άλλο και αν προκύψει στη ζωή σας; Θα μπορούσατε για παράδειγμα να το κάνετε ακόμη και στα 50 σας χρόνια αυτό;

Ο: Θα συνεχίσω να παίζω μουσική του δρόμου όποτε μπορώ. Είναι κάτι που έχει άμεση σχέση με τον κόσμο που απλώς έτυχε να περπατάει σε εκείνο το δρόμο τη συγκεκριμένη στιγμή. Ασχέτως εάν θα αφήσει χρήματα ή όχι ή αν θα κάτσει να μας ακούσει. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, εάν εμείς μπορέσουμε να προσφέρουμε έστω και μια ελάχιστη δόση χαράς σε κάποιον περαστικό, για εμένα προσωπικά, έχουμε επιτύχει.

Γ: Εύχομαι να μπορούμε και στα 80 μας να παίζουμε στο δρόμο. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνουμε στο μέλλον αλλά δεν θα ήθελα να τον αφήσω.

Υπάρχει περίπτωση να σας ακούσουμε σύντομα κάπου μαζί ή να πάρουμε κάποιο δικό σας cd στα χέρια μας;

Ο: CD από τον «Γιαννάκο» θα δούμε-ακούσουμε σίγουρα. Από εμένα θα δείξει…

Γ: Σύντομα δυστυχώς όχι δεν έχουμε κανονίσει κάτι. Δεν έχουμε ετοιμάσει ακόμη κάποιο cd αλλά είναι στα μελλοντικά μας πλάνα.

Φωτογραφίες από προσωπικό αρχείο

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: