Κάποιες φορές, η δύναμη του συνεντευξιαζόμενου είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Κάποιες φορές το μόνο που χρειαζεται είναι να ακούσεις απλά και μόνο να παρακολουθήσεις έναν άνθρωπο υπέροχο να μιλάει όμορφα, να λέει αλήθειες απλές αλλά ουσιαστικές και να περιγράφει μια ζωή δύσκολη αλλά όχι μίζερη με επιλογές όχι βαρύγδουπες αλλά ουσιαστικές γιατί στην τελική αυτές οι επιλογές μας κάνουν αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε να είμαστε είναι αυτό που μετράει.

Μέχρι το ατύχημα με μοτοσυκλέτα που είχε το 1999, το στέλεχος σε εταιρία υψηλής τεχνολογίας, Nati Gruberg απολάμβανε τον αθλητισμό μόνο από την τηλεόραση. Μετά το ατύχημα, ο 29χρονος τότε Ισραηλινός, βρισκόταν σε αποκατάσταση για δυόμιση χρόνια, οπότε και έμαθε γαι το χειρήλατο ποδήλατο. Μετά από δύο χρόνια, το πάθος και η αφοσίωσή του τον έφεραν στο βάθρο του πρωταθλητή του Ισραήλ.

Όπως λέει η γυναίκα του Nati: “Το χειρήλατο κάνει τον Nati να νιώθει ολοκληρωμένος. Του έχει δώσει νέους στόχου στη ζωή.”

Αφού πληρούσε τα κριτήρια, ο Nati άρχισε να προπονείται για τους Παραολυμπιακούς του Πεκίνο το 2008. Έκανε προπόνηση εννέα φορές την εβδομάδα, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Σταμάτησε τη δουλειά του και περνούσε λιγότερο χρόνο με την οικογένειά του. Μια μέρα πριν τον αγώνα, τραυματίστηκε σε ατύχημα με αστυνομικό όχημα.

Σήμερα, κατατάσσεται πρώτος στην κατηγορία του στο Ισραήλ και τρίτος παγκόσμια. Αφού συμμετείχε στους Παρα-ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 όπου τερμάτισε στην έβδομη θέση, ο Nati συνεχίζει να εκπροσωπεί το Ισραήλ σε διεθνείς διοργανώσεις.

Στην Κύπρο ήρθε καλεσμένος της Πρεσβείας του Ισραήλ, της Οργάνωσης Παραπληγικών και της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας που είναι και η αρμόδια αρχή για την παραποδηλασία, προκειμένου να προωθήσει της παραποδηλασίας και μοιράστηκε μαζί μας την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του.

Το χειρήλατο είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα. Πρόκειται για ένα εργαλείο που βοηθάει τα άτομα με αναπηρία, ένα μέσο κοινωνικοποίησης. Ένας πολύ ουσιαστικό τρόπος για να βοηθήσεις τον κόσμο που τα χρησιμοποιεί να αναπνεύσει, να χαλογελάσει και να βοηθηθεί.

Πώς άρχισαν όλα "Μια από τις πολλές φορές που βρισκόμουν σε αποθεραπεία, μας επισκεύτηκε στο νοσοκομείο ο εκπρόσωπος ενός οργανισμού παραπληγικών και μας παρουσίασε όλες τις αθληικές επιλογές που είχαμε, αναφέροντας το τρέξιμο και την ποδηλασία. Τον ρώτησα πως θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με την ποδηλασία από τη στιγμή που χρησιμοποιύμε αναπηρικό κάθισμα και με παρότρυνε να το δοκιμάσω. Όταν ολοκλήρωσα την αποθεραπεία μου τον επισκεύτηκα και το δοκίμασα. Έκατσα στο ποδήλατο, χρησιμοποίησα τα χέρια μου και άρχισε να κινείται! Όταν ήμουν στο πάρκο και χρησιμοποιούσα το χειρήλατο κάνοντας ποδηλασία, κάποιος δίπλα μου έτρεχε, κάποιος άλλος έκανε κι αυτός ποδήλατο. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα. Αισθάνθηκα όμορφα για αυτά τα πρώτα 200 μέτρα που άντεξα. Έχοντας λοιπόν αυτή την δυνατότητα, θέλησα να την εκμεταλλευτώ. Έμαθα για έναν μαραθώνιο 42 χιλιομέτρων και αποφάσισα πως θα λάβω μέρος. Ήταν για εμένα μια πρόκληση."

Η ουσία της χρήσης του χειρήλατου "Για εμένα το πιο σημαντικό πλεονέκτημα του να ασχοληθείς με το χειρήλατο, δεν είναι πως γυμνάζεις το κορμί σου. Το πιο ουσιαστικό, είναι η πνευματική εξάσκηση. Όταν είσαι πανω στο ποδήλατο και κινείσαι, αισθάνεσαι ελεύθερος, αισθάνεσαι τη δύναμη. Κάνοντας ποιο άλλο άθλημα, όντας παραπληγικός, μπορείς να ποδηλατείς παρέα με την γυναίκα και τα παιδιά σου; Όταν είμαι πάνω στο χειρήλατο, αισθάνομαι όμορφα. Μπορεί να είμαι θυμωμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος, μπορεί απλά να θέλω να "αδειάσω" από την πίεση ή να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Μπορώ να ουρλιάξω και μετά χειρηλατώντας για ώρες αισθάνομαι και πάλι καλά. Για αυτό λοιπόν, προσωπικά θεωρώ πως είναι πνευματική η συνεισφορά του χειρήλατου καταρχήν και δευτερευόντως σωματική. Είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από το απλά να κάνεις ποδήλατο. "

"Το να αποφασίσεις να κάνεις κάτι και αυτή η επιλογή σου δεν αποδειχθεί επιτυχημένη, δεν σημαίνει πως πρόκειται για αποτυχία. Πρόκειται για μάθημα και όχι για αποτυχία."

(youtube:https://www.youtube.com/watch?v=3HBZIh_tO1Y#action=share)

"Μετά το δεύτερο ατύχημα που είχα, σταμάτησα. Για δυο ολόκληρα χρόνια μετά το ατύχημα στο Πεκίνο δεν έκανα τίποτα. Έπεσα σε κατάθλιψη. Είχα το πρώτο ατύχημα, έγινα παραπληγικός, δεν ήξερα τι θα κάνω με τη ζωή μου, δεν ήξερα τι είναι να είσαι παραπληγικός. Αρχισα να ζω τη ζωή μου από την αρχή, διαφορετικά. Όταν ανακάλυψα πως υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω με τη ζωή μου και αυτό ήταν να ασχοληθώ με το χειρήλατο, το απολάμβανα. Όταν δε συνειδητοποίησα πως μπορούσα να εκπροσωπήσω τη χώρα μου στους παραολυμπιακούς, για εμένα ήταν μια τόσο σημαντική στιγμή. Εμπεριείχε ουσία. Μετά το δεύτερο ατύχημα βρέθηκα από την κορυφή στον πάτο. Ούτε καν. Δεν υπήρξε πάτος. Έπεσα και συνέχιζα να πέφτω. Βρισκομουν στον καναπέ μου και δεν έκανα τίποτα. Βρισκόμουν σε κατάθλιψη, με πολύ άσχημη διάθεση, δεν μιλούσα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μια ημέρα λοιπόν, ήρθε η γυναίκα μου σπίτι με μια τσάντα. Μέσα στην τσάντα υπήρχε ένα κράνος. Όταν το είδα, άρχισα να κλαίω. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Το δικό μου κράνος έσπασε όταν είχα το δεύτερο ατύχημα στο Πεκίνο. Δεν ήθελα να ξαναγίνω παραολυμπιονίκης. Όταν όμως ανέβαινα στο χειρήλατο ήμουν χαρούμενος. Όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια, όταν το ένα μέλος είναι χαρούμενο, όλη η οικογένεια είναι. Όταν κάποιος είναι στενοχωρημένος, όλα τα μέλη της οικογένειας επιρρεάζονται. Τη στιγμή που είδα το κράνος, σηκώθηκα από τον καναπέ, ανέβηκα στο χιερήλατο και πήγα για ποδηλασία για 20 λεπτά. Θυμήθηκα πως αισθάνομαι. Δεν ήθελα να κάνω πρωταθλητισμό. Ήθελα απλά να αισθάνομαι πως ζω και πως μπορώ να αναπνεύσω και πάλι. Είχα την ανάγκη να γίνω και πάλι κομμάτι της κοινωνίας και της οικογένειάς μου."

"Είναι κρίμα που δεν χρησιμοποιείται περισσότερο από τον κόσμο. Μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα και να αναφέρουμε πολλά κλισέ, αλλά στην τελική το χειροκίνητο είναι ένα μηχάνημα που μπορεί κυριολεκτικά να σου αλλάξει τη ζωή."

"Όταν άρχισα και πάλι να ποδηλατώ μετά το δεύετρο ατύχημά μου, δεν ήθελα να κάνω πρωταθλητισμό, ήθελα όμως να συμμετέχω σε εκδηλώσεις. Έμαθα λοιπόν για τον ποδηλατικό γύρο του Ισραήλ το 2010. Πρόκειται για μια διαδρομή από το βορά μέχρι το νότο. Πολύ δύσκολες διαδρομές. Εννοείται πως δεν υπήρχε μέχρι τότε καμοιά χειρήλατη συμμετοχή. Άρχισα να προπονούμαι λοιπόν. Κάθε μέρα 160 με 200 χιλιόμετρα. Οι καταβάσεις ήταν πολύ δύσκολες για εμένα. Έφερναν αναμνήσεις. Πατούσα συνεχώς το φρένο. Στο τέλος όμως αισθάνθηκα πιο απελευθερωμένος. Μετά την κατάβαση του όρους Ελάτ, παρόλο που δεν ήμουν όσο καλός υπήρξα πριν το δευτερο ατύχημα, οι χρόνοι μου ήταν πολύ καλοί. Ο προπονητής μου με ρώτησε αν θα ήθελα να ρίξουμε αυλαία στους Ολυμπιακούς του Λονδίνο. Παρόλο που είχα μείνει εκτός για πολύ καιρό και δεν είχαμε βαθμούς, το προσπαθήσαμε."

Οι επιλογές που έχουν σημασία Με ενδιαφέρει να μπορώ να βοηθήσω κάποιον. Όχι μόνο ανθρώπους με αναπηρία. Στις ομιλίες μου υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν κάποια αναπηρία. Θέλω να πιστεύω πως ο τρόπος που σκέφτονται μπορεί να αλλάξει ακούγοντας τη δική μου ιστορία. Ο μοναδικός λόγος που το κάνω είναι γιατί συνειδητοποιώ πως όλοι μας, αντιμετωπίζουμε κρίσεις. Το να πέσεις είναι ένα ατύχημα. Το να παραμείνεις κάτω αποτελεί επιλογή. Όλοι έχουν την επιλογή να σηκωθούν και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που θέλω να μεταφέρω στον κόσμο. Όλοι μπορούν να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να απαλλαγούν από τους περιορισμούς τους. Όλοι μπορούν να κάνουν όλα όσα επιθυμούν.

Τι έχουν να πουν οι φίλοι του για τον ίδιο Γνωρίζω τον Nati και παρεμβαίνω στη συζήτηση γιατί ο ίδιος είναι πολύ ντροπαλός. Η ουσία είναι πολύ πιο σημαντική. Είδα τον Nati να αλλάζει ζωές. Δεν έχει να κάνει με τους Ολυμπιακούς ή τον πρωταθλητισμό. Έχει να κάνει με τη ζωή. Έχει να κάνει με το να σηκωθείς από το κρεβάτι και να βγεις από το σπίτι. Η εθελοντική του δουλειά με τα παιδιά που αντιμετωπίζουν αναπηρίες είναι συγκλονιστική. Φανταστείτε μικρά παιδιά που είχαν κάποιο ατύχημα ή γεννήθηκαν με κάποια αναπηρία. Το πρώτο στάδιο είναι τρομερό. Πρόκειται για την φάση που πρέπει να τα σηκώσεις από το κρεβάτι. Που πρέπει να πείσεις αυτά τα παιδιά πως μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα και μπορούν να τα κάνουν όπως όλοι οι υπόλοιποι και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη καλύτερα. Πως μπορούν να είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Τα χειρήλατα είναι εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Nati για να επαναφέρει αυτά τα παιδιά στη ζωή. Υπάρχουν παιδιά που επέστρεψαν στο σχολείο, αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο, υπηρέτησαν στο στρατό, που έχουν full time εργασίες.