«Το ότι θα κατέβαινα απ’ την μοτοσυκλέτα μου και θα έμπαινα στο σπίτι για να ανάψω την ραπτομηχανή, είναι ότι πιο παράδοξο θα μπορούσε να μου συμβεί»

«Το ότι θα κατέβαινα απ’ την μοτοσυκλέτα μου και θα έμπαινα στο σπίτι για να ανάψω την ραπτομηχανή, είναι ότι πιο παράδοξο θα μπορούσε να μου συμβεί»

Στην περίπτωση της Μαριάννας Καραβαλή, το impossible όχι μόνο δουλεύει αλλά δουλεύει και καλά

«Το ότι θα κατέβαινα απ’ την μοτοσυκλέτα μου και θα έμπαινα στο σπίτι για να ανάψω την ραπτομηχανή, είναι ότι πιο παράδοξο θα μπορούσε να μου συμβεί»

Κάποιος –καλή ώρα- που έχει εργαστεί στον ίδιο χώρο με την συνάδελφο Μαριάνα Καραβαλή, τρία πράγματα μπορεί να θεωρεί δεδομένα: Πώς λίγοι γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες για την Arsenal όσο αυτή, πως έχει καλό γούστο στη μουσική και τις τηλεοπτικές σειρές και πως είναι άνθρωπος έξυπνος, επιμελής και λάτρης της λεπτομέρειας. Κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος δεδομένο είναι πως η Μαριάννα θα καθόταν μια μέρα πίσω από μία ραπτομηχανή.

Σήμερα εκτός απ’ την ενασχόλησή της με την δημοσιογραφία είναι παράλληλα και η δημιουργός της περιπέτειας, όπως η ίδια την αποκαλεί, που ακούει στο όνομα A Tote For Louiza. Και μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο, πως οι τσάντες που φέρουν την επωνυμία της, είναι ό,τι πιο όμορφο και καλοδουλεμένο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Φωτογραφίες: Μάριος Χαψής

Είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να μάθω πως έχει ραπτομηχανή. Για πες, πως βρέθηκε στην… κατοχή σου; Ακριβώς από αστείο άρχισε η όλη φάση. Βασικά, κάθε που αγόραζα ένα παντελόνι, έτρεχα στον ράφτη να το κοντύνω. Κάποια στιγμή, μία φίλη μου υπέδειξε πως όσα χρήματα είχα δώσει τόσα χρόνια στον ράφτη, αγόραζα ραπτομηχανή και τα κόνταινα εγώ. Αποκρίθηκα «Οk, έχεις δίκαιο» και το άφησα εκεί. Η ίδια φίλη ήρθε ένα δίμηνο μετά και για δώρο Χριστουγέννων μου έφερε μία ραπτομηχανή.

Την οποία ήξερες να χρησιμοποιείς; Δεν είχα ιδέα. Απ’ τα Χριστούγεννα του ’14 που την πήρα μέχρι και τον Φεβρουάριο του ’15 δεν είχα ανοίξει καν το κουτί. Νομίζω φοβόμουν κιόλας. Έκανα εικόνα εκείνα τα κουτιά που τα ανοίγεις και πετάγεται από μέσα ένας κλόουν. Λέω κι εγώ, να μου προκύψει κανένας τέτοιος και να μην ξέρω τι να τον κάνω.

Όπως και ο κόσμος που με γνωρίζει, έτσι κι εγώ, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί ραπτομηχανή και να φτιάχνει τσάντες

Εν τέλει όμως, την άνοιξες. Ναι. Ήταν μία περίοδος που ήμουν άνεργη και βαριόμουν πολύ στο σπίτι. Λέω, «Ας ανοίξουμε αυτό το κουτί, να δούμε περί τίνος πρόκειται». Ευτυχώς μέσα δεν είχε κλόουν αλλά ένα dvd με οδηγίες χρήσης. Ξέρεις, απ’ αυτά που αρχίζουν να σου εξηγούν πώς να βάλεις την μηχανή στην πρίζα και πώς να περάσεις την κλωστή. Περιττό να σου πω πως ούτε αυτό ήξερα να το κάνω. Έκατσα λοιπόν και παρακολούθησα το βιντεάκι με την κυρία που εξηγούσε τα διάφορα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.

Και πως άρχισες να ράβεις; Έκανα γραμμούλες στα υφάσματα, άρχισα να ράβω καμία τσέπη, να κονταίνω κανένα παντελόνι. Μεγάλες… περιπέτειες για μένα. Το πρώτο μου, ας το πούμε, σοβαρό εγχείρημα ήταν όταν τον Απρίλιο του ’15 έψαχνα δώρο για την μητέρα μου. Κάνει εργόχειρα και τα κουβαλάει πάντοτε μαζί της, και γι’ αυτό σκέφτηκα πως μία τσάντα θα της ήταν χρήσιμη. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω μία tote bag. Στο μυαλό μου αυτό μεταφραζόταν σ’ ένα ύφασμα απ’ την μία, ένα ύφασμα απ’ την άλλη κι εγώ να τα ενώνω, με κάποιο μαγικό τρόπο, κι έπειτα να βάζω ένα χερούλι. Ε, λοιπόν, έσπασα το μυαλό μου να σκεφτώ πως θα έφτιαχνα αυτή την τσάντα.

Νιώθω λίγο άβολα να το λέμε brand. Να το λέμε project, περιπέτεια, ταξίδι, ό,τι άλλο θέλουμε

Και που κατέληξες; Στο πάντοτε αγαπημένο You Tube. Κάθισα κι έβλεπα tutorials κι άσε που στην αρχή δεν καταλάβαινα κιόλας τι λένε όλες αυτές οι κοπέλες. Ήταν πολύ προχωρημένο και εξειδικευμένο το λεξιλόγιο για μένα τότε. Έπειτα ξέφυγα κι απ’ τα βιντεάκια και βρήκα τις άλλες αγαπημένες, τις bloggers, που στις σελίδες τους φιλοξενούν αυτές τις step by step φωτογραφίες με την επεξηγηματική λεζάντα από κάτω. Κάπως έτσι φτιάχτηκε η πρώτη τσάντα, για την μητέρα μου την Λουίζα.

Φαντάζομαι πως έτσι βαφτίστηκε και το εγχείρημα A Tote For Louiza; Ακριβώς. Σχετικά μ’ όλο αυτό, να σου πω πως ακόμη και σήμερα νιώθω μία αμηχανία να δηλώνω σχεδιάστρια. Δεν ήθελα κιόλας να χρησιμοποιήσω το όνομά μου κι αυτό επειδή οι τσάντες είναι custom made και ετοιμάζονται για συγκεκριμένα άτομα. Δεν μου ανήκουν και γι’ αυτό θα ήταν αστείο να τις έλεγαν «Μαριάννα» για παράδειγμα. Άσε που το A Tote For Louiza με το που το σκέφτηκα το αγάπησα γιατί μου βγάζει και κάτι ροκ. Μ’ αρέσει η μουσική, συγκροτήματα όπως τους 3 Doors Down και τα συναφή όπου μία φράση σημαίνει κάτι μόνο για εκείνους. Λέω «Δεν το βγάζω κι εγώ έτσι;». A Tote For Louiza λοιπόν.

Οπότε βρήκες με ευκολία το όνομα του brand; Νιώθω λίγο άβολα να το λέμε brand.

Τι να το λέμε; Project, περιπέτεια, ταξίδι. Ό,τι άλλο θέλουμε.

Και πως ξεκίνησε, λοιπόν, αυτό το ταξίδι; Μου είχαν μείνει υφάσματα και άπλετος χρόνος στην διάθεσή μου, αφού ήμουν ακόμα άνεργη εκείνο το διάστημα. Ακολούθησαν τα γενέθλια του αδελφού μου κι έφτιαξα και σ’ αυτόν μία τσάντα. Άσε, συνεχίστηκε αυτό, κάθε που είχε κάποιος γενέθλια έφτιαχνα τσάντες. Τότε οι φίλες μου άρχισαν να μου ζητούν να τους φτιάξω τσάντες κι έπειτα μου έκαναν παραγγελίες για να πάρουν κι αυτές δώρα. Ακούστηκε από στόμα σε στόμα η δουλειά και άρχισα να λαμβάνω μηνύματα για παραγγελίες.

Να μας τοποθετήσεις λίγο χρονολογικά; Ναι, θα έλεγα ότι το όλο project άρχισε, επίσημα αν θες, τον Φεβρουάριο του 2016.

Και μετά από ενάμιση χρόνο παρουσίας, πόσες περίπου τσάντες έχεις φτιάξει; Έχω σίγουρα ξεπεράσει τις 300.

Μου κάνεις πλάκα; Και πως τα προλαβαίνεις με την μόνιμή σου δουλειά; Μετά απ’ το διάλειμμα ανεργίας και όταν επέστρεψα στο οκτάωρο ως δημοσιογράφος, απλά συνήθισα να σχολνάω απ’ την δουλειά και να κάθομαι στην ραπτομηχανή. Έχω παραγγελίες και δεν θέλω να στήνω τον κόσμο και περιμένει για καιρό.

Τις πρώτες ύλες από πού τις προμηθεύεσαι; Τα υφάσματα τα διαλέγω αποκλειστικά από την Κύπρο γιατί θέλω να τα αγγίξω, να βεβαιωθώ ότι κάνουν και ότι αντέχουν στο βάρος, στην κλωστή, στην ταλαιπωρία μετά από πολλή χρήση του τελικού προϊόντος, της τσάντας δηλαδή. Διαλέγω κυρίως υφάσματα για καναπέδες ή για καμπαρντίνες, που είναι μεταξύ άλλων αδιάβροχα και έχουν μία πιο φινετσάτη όψη. Τα κουμπώματα, τα χερούλια, τα φερμουάρ, τους γάντζους, τα μεταλλικά κομμάτια, τα παραγγέλνω απ’ το εξωτερικό γιατί εκεί τα βρίσκω σε ποικιλία. Η όλη διαδικασία είναι απολαυστική γιατί δημιουργείς κάτι απ’ το μηδέν.

Και εξ ολοκλήρου χειροποίητο έτσι; Ναι κι η κάθε λεπτομέρεια θέλει προσοχή. Φτιάχνω τα πάντα μόνη μου, ακόμα και την ετικέτα πάνω στην τσάντα την τυπώνω σε ειδικό εκτυπωτή στο σπίτι.

Η ραπτομηχανή είναι η ίδια, αυτή που σου δόθηκε ως δώρο; Όχι , προστέθηκαν ακόμα τρεις. Μία παρόμοιου τύπου και δυο εργοστασιακές. Έχω δημιουργήσει ένα δωμάτιο στο σπίτι που σήμερα φιλοξενεί τέσσερις ραπτομηχανές, πολλά υφάσματα, κλωστές, αξεσουάρ...

Διατηρώ τις τιμές μου χαμηλές για να δίνω την ευκαιρία στον κόσμο να δημιουργήσει την δική του τσάντα κι αυτός με την σειρά του να μου δίνει την ευκαιρία να ασχολούμαι με κάτι που μ’ αρέσει

Πώς μπορεί κάποιος να παραγγείλει; Απ’ το Facebook κυρίως ενώ έχω φτιάξει πρόσφατα και λογαριασμό στo (link. Μπορεί να δει μία φωτογραφία και να θέλει την ίδια τσάντα ή να μου ζητήσει διαφοροποιήσεις ή και να βρει στοιχεία από διαφορετικές τσάντες και να φτιάξει την δικιά του.

Κι οι τιμές; Πολύ λογικές γιατί ακριβώς θέλω να συνεχίσω αυτό που κάνω, Αν αρέσει σε κάποιον η δουλειά μου και θέλει μία custom made τσάντα, τότε θέλω κι εγώ να την αποκτήσει. Δεν χρειάζεται να το χρυσοπληρώνεις αυτό που θέλεις κι απ’ την πλευρά μου δεν περιμένω να ζήσω απ’ όλο αυτό, να πληρώσω λογαριασμούς και να γεμίσω το ψυγείο. Το κάνω γιατί το απολαμβάνω. Γι’ αυτό διατηρώ τις τιμές μου χαμηλές, για να δίνω την ευκαιρία στον κόσμο να δημιουργήσει την δική του τσάντα κι αυτός με την σειρά του να μου δίνει την ευκαιρία να ασχολούμαι με κάτι που μ’ αρέσει.

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την διαδικασία αυτή αγχολυτική; Προσωπικά δεν θα την αποκαλούσα έτσι και να σου εξηγήσω γιατί. Σε περισσότερες σκέψεις με βάζει καθημερινά όλο αυτό παρά απ’ οτιδήποτε άλλο. Καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας σκέφτομαι υφάσματα, κλωστές και σχέδια.

Τι σκέφτεσαι όταν ράβεις; Κοίτα, υπάρχει μία επαναληψιμότητα. Βλέπεις συνεχώς γραμμές να φεύγουν πάνω σ’ ένα ύφασμα. Οπότε, από μία φάση και μετά, παρόλο που είσαι συγκεντρωμένος εκεί, σκέφτεσαι ή ακούς άλλα πράγματα.

Όπως; Προσωπικά, επειδή είμαι φαν του ποδοσφαίρου, μπορεί να ακούω ποδόσφαιρο. Όταν δεν ακούω ποδόσφαιρο, μην γελάσεις, βάζω στην τηλεόραση ντοκιμαντέρ με serial killers και ακούω την αφήγηση.

Δεν μπορεί, με κοροϊδεύεις! Καθόλου! Το βρίσκω «διασκεδαστικό», όσο σουρεάλ κι αν ακούγεται. Ξέρεις, στα ντοκιμαντέρ αυτά, λόγω του ότι δεν μπορούν να σου δείξουν τον φόνο και είναι όλα δραματοποιημένα, δεν έχει σημασία να παρακολουθείς, απλά ακούς την ιστορία!

Το φανταζόσουν πριν από μία πενταετία όλο αυτό το σκηνικό που μου έχεις περιγράψει; Με τίποτα. Ξέρεις, κάποτε νιώθω πως δεν είμαι εγώ που φτιάχνω τις τσάντες αλλά το alter ego μου. Όπως και ο κόσμος που με γνωρίζει, έτσι κι εγώ, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί ραπτομηχανή και να φτιάχνει τσάντες. Οι φίλοι που με ξέρουν καλά, γνωρίζουν πως μεταξύ άλλων παρακολουθώ φανατικά ποδόσφαιρο, φοράω μπλουζάκια Star Wars και οδηγώ μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού. Το ότι κάποια στιγμή θα κατέβαινα απ’ την μοτοσυκλέτα μου, θα έβγαζα το κράνος μου και θα έμπαινα στο σπίτι να ανάψω την ραπτομηχανή μου είναι ότι πιο παράδοξο θα μπορούσε να μου συμβεί. Άλλα, συμβαίνει. Και μ’ αρέσει.

A Tote for Louiza στο Facebook και στο (link

Loader