Το τηλεφώνημα για τη συνέντευξη ήταν για μένα έκπληξη. Στην ηλικία μου σπανίως δεχόμαστε προτάσεις για δουλειά, και αν και είναι θέμα καθαρά «ρατσιστικό» και διάκρισης λόγω ηλικίας, με λύπη παρατηρώ ότι δεν ασχολείται κανένας με αυτό το θέμα.

Χωρίς λοιπόν να ελπίζω πολλά, πήγα, και κυρίως έλπιζα να είχα την ευκαιρία να μου προσφέρουν την θέση, όχι μόνο για τους γνωστούς λόγους, αλλά γιατί θα ήταν και μια δουλειά που και θα μου ταίριαζε και θα μου άρεσε. Φεύγω από την πρώτη συνέντευξη, έχοντας ένα πολύ θετικό «feeling».

Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα δύσκολα. Το αμάρτημα μου; Είμαι μάνα, και μάλιστα τρίτεκνη. Σαν «πουπανοπροίτζην» έχω και την ατυχία να μην έχω «διαθέσιμες» γιαγιάδες και παππούδες, να προσέχουν ή να τρέχουν τα παιδιά στα φροντιστήρια. Αυτό φυσικά συμβαίνει πλέον με πάρα πολλές οικογένειες.

Ωράριο; 9:00 με 13:00 και μετά 15:00 με 19:00. Αυτό το 7 πολύ βαρύ το βρήκα, αλλά είπα θα βρω τον τρόπο. Το πρωινό 9 εξαιρετικό. Δίνει στην κάθε γυναίκα την ευκαιρία να πάρει τα παιδιά στο σχολείο, να ετοιμάσει κάποιο φαγητό, και να είναι και στην δουλειά στην ώρα της. Το 13:00 δίνει πάλι την ευκαιρία όταν σχολάσουν τα παιδιά να μπορέσει ο κάθε γονιός να πάει τα παιδιά του στο σπίτι. Τα υπόλοιπα - ψηλά χαμηλά - τα μπάλωσα. Βρήκα καθηγήτρια να διδάξει στα παιδιά μου την ώρα του διαλείμματος τα αγγλικά, και βρήκα και άτομο να έρχεται στο σπίτι για τις 3 ώρες ώστε τα παιδιά να μην μένουν μόνα.

Στην δεύτερη συνέντευξη πήγα έχοντας ακόμα περισσότερες ελπίδες. Αφού όλα ήρθαν βολικά μέχρι τώρα, τι μπορούσε να πάει λάθος. «Γνωρίζετε ότι υπάρχει και μια δεύτερη θέση μου λέει. Είναι προσωρινή μεν, μερικής απασχόλησης, ίσως όμως να σας δίνει κάποια προοπτική για αργότερα.» Το ωράριο ήταν 3 μέρες 9:00 – 15:00 και 2 μέρες 13:00 -19:00. Αυτό κτύπησε καμπανάκι. Στις 13:00 δεν θα μπορούσε κανείς να πάει τα παιδιά σπίτι από το σχολείο, κανείς δεν θα μπορούσε να τα ταΐσει και χανόταν και η ευκαιρία για το φροντιστήριο την ώρα του διαλείμματος.

Η μόνη λύση η απογευματινή απασχόληση. «ΣΚΕ» υπάρχουν σε κάποιους δήμους, όχι όμως σε όλους. Απογευματινή απασχόληση υπάρχει σε σχολεία, αλλά όχι σε όλα τα σχολεία. Αυτό εξαρτάται από τον Σύνδεσμο Γονέων του κάθε σχολείου, και αν θα ενδιαφερθεί. Ο δικός μας Σύνδεσμος είναι και κάπως “high”. Έτσι οι «λύσεις» ελαττώνονται. «Να πας τα παιδιά στο νηπιαγωγείο δίπλα στο σχολείο μας» πρότεινε ο πρόεδρος, περήφανος που μου πρότεινε λύση, και που έδειχνε ότι ήμουν παράλογη που ζητούσα απογευματινή απασχόληση στο δικό μας σχολείο. Αφού υπάρχει δίπλα ιδιωτικό νηπιαγωγείο, δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει και στο σχολείο.

Έτσι τώρα φτάνομε στο «δια ταύτα». Απογευματινή απασχόληση για 3 παιδιά, - που περίμενα να γίνει μια «ειδική τιμή» για τα παιδιά μου - θα ήταν γύρω στα 600 ευρώ. Αν πρόσθετα σ’ αυτό και το μεταφορικό (50ευρώΧ3παιδιά) 150 ευρώ, ζήτω που καήκαμε.

Με το ύψος των μισθών, και που ακόμα δεν το έχουν καθορίσει, μια μητέρα, που έχει δύο και περισσότερα παιδιά, έχει επιλογές: ή που θα εργάζεται για ψίχουλα, ή που θα πρέπει να πληρώνει και από την τσέπη της ώστε τα παιδιά της να μην μείνουν στον δρόμο. Ίσως να υπάρχει η εντύπωση ότι οι γυναίκες δουλεύουν για χόμπι.

Η υπουργός μας, λέγεται, ότι σαν γυναίκα, είναι ευαισθητοποιημένη. Εκτός από γυναίκα, είναι και μάνα. Σαν γυναίκα προς γυναίκα, μάνα προς μάνα, κάνω έκκληση, πριν καθορίσει τους κατώτατους μισθούς, να δει ποια είναι η πραγματικότητα. Κι όταν το δει, να πράξει ανάλογα.

Κι αν δεν είναι έτοιμη να καθορίσει τον κατώτατο μισθό στο σωστό ύψος, τότε να παρέμβει και να ζητήσει την συνεργασία του υπουργείου Παιδείας, να βρεθεί ο τρόπος, ώστε να μπορούν οι μητέρες να έχουν δικαίωμα στην εργασία, και το δικαίωμα σε μια καθώς πρέπει ζωή, για τις ίδιες, για τα παιδιά τους, για ολόκληρη την οικογένεια. «Συμφιλίωση επαγγελματικής με οικογενειακή ζωή» λέγεται αυτό στα χαρτιά των διακηρύξεων των κομμάτων και κυβερνήσεων.

Φρύνη Ονουφρίου Μέλος Κεντρικής Επιτροπής - Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών Οργανωτική Γραμματέας Γυναικείας Κίνησης Οικολόγων (ΓΥΚΟ)