Το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς που ηχεί ακόμα στα αυτιά των μαθητών ολόκληρης της χώρας σηματοδοτεί και επίσημα το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών και τη μεγάλη επιστροφή στα θρανία. Με λίγα λόγια ήγγικεν και φέτος η ώρα για μαθητές αλλά και γονείς... να βάλουν τα κεφάλια μέσα εν όψει ενός φορτωμένου καθημερινού προγράμματος που μόλις ξεκίνησε.

Τότε που οι αυλές των δημοτικών σχολείων της δεκαετίας του '80 και '90 πλημμύριζαν από το βουητό που έκανε το παιδικό μας «μελίσσι» την πρώτη ημέρα του αγιασμού, λίγο πριν μας μοιράσουν τα βιβλία και ξεκινήσει ο καθημερινός μόχθος του κουβαλήματος της ασήκωτης -από τα βιβλία- σάκας μας. Και καθώς οι σχολικές τσάντες τρόλεϋ δεν υπήρχαν ούτε στη σφαίρα της φαντασίας, ακόμα παραμένει απορίας άξιο το πώς καταφέρναμε μια σταλιά παιδάκια να κουβαλάμε καθημερινά τόσο βάρος στην πλάτη.

Με σούπερ ήρωες συνήθως για τα αγόρια και με πριγκίπισες ή χαριτωμένα καρτούν για τα κορίτσια, η σχολική μας τσάντα ξεχείλιζε με κάθε λογής πράγματα από την «προίκα» μας, όπως μεταλλικές κασετίνες με μαγνητάκια και κουμπιά ή πάνινες με φερμουάρ, μαρκαδόρους, ξυλομπογιές, γόμες, ξύστρες, μολύβια, χάρακες, ψαλίδια, το απαραίτητο πτυσσόμενο ποτηράκι ή το παγούρι για τα «πρωτάκια» της παρέας, τα γνωστά και κλασικά μπλε τετράδια, μπλοκ ζωγραφικής και φυσικά τα αλησμόνητα -και vintage πλέον- σχολικά βιβλία της εποχής: «Η Γλώσσα Μου», «Εμείς και ο Κόσμος», «Ανθολόγιο», «Τα Μαθηματικά Μου», «Ιστορία», η θρυλική «Νεοελληνική Γραμματική Μανόλη Τριανταφυλλίδη» και τόσα ακόμα, όλα «ντυμένα» με το γνωστό διάφανο αυτοκόλλητο από τα χεράκια των υπομονετικών μαμάδων για να τα προστατεύει έως το τέλος της χρονιάς και φυσικά τις αυτοκόλλητες ετικέτες της αρεσκείας μας πάνω στις οποίες σημειώναμε με τα καλλιγραφικά... ορνιθοσκαλίσματά μας το ονοματεπώνυμο και την Τάξη μας.

Κατά γενική ομολογία, όσοι υπάρξαμε μαθητές του Δημοτικού στα '80s και αρχές '90s ένα από τα βιβλία που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μας είναι η θρυλική «Γλώσσα Μου» με τα χρωματιστά καραβάκια στο εξώφυλλο και τα διάσπαρτα γράμματα του αλφάβητου. Εξίσου χαραγμένη στη μνήμη μας έχει μείνει η περιβόητη καρτέλα στο τέλος του συγκεκριμένου βιβλίου όπου αντιγράφαμε λέξεις από κάθε κεφάλαιο. Επίσης οι προτάσεις για ορθογραφία, η έκθεση γνωστή ως «Σκέφτομαι και Γράφω» και η αντιγραφή στο αντίστοιχο τετράδιο ήταν μερικές μόνο από τις σταθερές αξίες του μαθήματος.

Απαραίτητο συνοδευτικό βιβλίο-βοήθημα στις μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού ήταν η «Νεοελληνική Γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη» με το χαρακτηριστικό μπλε εξώφυλλο την οποία φυλάμε ως κόρην οφθαλμού όσοι τη διατηρούμε ακέραιη ακόμα, μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που τη συμβουλευόμαστε όταν παραστεί ανάγκη.

Αφήνουμε όμως τη «Γλώσσα» για να θυμηθούμε το αγαπημένο μας «Ανθολόγιο», μια συλλογή λογοτεχνικών κειμένων και ποιημάτων τα οποία διαβάζαμε, αναλύαμε, αποστηθίζαμε. Το πιο γνωστό «χιτ» του «Ανθολογίου» δε, το οποίο κάθε 35άρης (και άνω) θυμάται απέξω και ανακατωτά μέχρι σήμερα, είναι το παιδικό μικρασιάτικο τραγουδάκι «Ντίλι-ντίλι-ντίλι το καντήλι που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι»!

Ένα από τα πλέον αγαπημένα και ευχάριστα μαθήματα του Δημοτικού των '80s -αφού κέντριζε τη φαντασία μας για τον κόσμο, τη φύση και τον άνθρωπο- ήταν το «Εμείς και ο Κόσμος» με τα επίσης πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα βιβλίων, όπως εκείνο με την υδρόγειο σφαίρα ή την έκδοση που απεικόνιζε μια παρέα παιδιών σκυμμένη πάνω από ένα τριαντάφυλλο.

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το μάθημα το μαθηματικών, το βάσανο των περισσότερων παιδιών μέχρι σήμερα. Προσθέσεις, αφαιρέσεις, διαιρέσεις και ένα σωρό προβλήματα... στην κυριολεξία! Ένα από αυτά, ήταν και η αποστήθιση της προπαίδειας, που απαιτούσε να παίζεις στα δάχτυλα τον πίνακα του πολλαπλασιασμού. Για να μην αναφέρουμε δε, τα κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς που τις νύχτες μετέτρεπαν τα αθώα παιδικά μας όνειρα σε εφιάλτες. Αν κάποιοι από εσάς σκαλίσετε ακόμα περισσότερο τις αναμνήσεις σας, ίσως θυμηθείτε το πλαστικό βαλιτσάκι με τα χρωματιστά κυβάκια που αρκετοί δάσκαλοι ζητούσαν να έχουμε απαραιτήτως μαζί στο μάθημα της Αριθμητικής. Αν δε, ανακαλέσετε στη μνήμη σας και τη χρησιμότητά του, τότε σίγουρα κερδίζετε την αγάπη μας!

Στην Γ' τάξη του Δημοτικού στη σχολική μας ζωή έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά το μάθημα της «Ιστορίας», στο οποίο οι 12 άθλοι του Ηρακλή, οι 12 θεοί του Ολύμπου και η μυθολογία γενικότερα μάγευαν το παιδικό μας μυαλό, στην ίδια τάξη πρεμιέρα έκαναν και τα «Θρησκευτικά», ενώ από την Δ' τάξη ξεκινούσε το μάθημα της «Γεωγραφίας» με τη συνοδεία συνήθως του «Γεωγραφικού Άτλαντα».

Κάποια μας παίδευαν περισσότερο, άλλα λιγότερο. Κάποια κατέληγαν σκισμένα και μουντζουρωμένα, ενώ άλλα την έβγαζαν... καθαρή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Και αν τότε, μετά το τέλος της κάθε σχολικής τάξης δεν θέλαμε να τα ξαναδούμε στα μάτια μας, σήμερα, δεκαετίες μετά, τα αναπολούμε με νοσταλγία και συγκίνηση γιατί μας θυμίζουν την πιο απλή και αθώα ηλικία της ζωής μας. Το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας...

Πηγή