Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά

Η χθεσινή ανάρτηση του καθηγητή Γεωγραφίας- και stand up comedian-, Αντρέα Αθανασίου, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μας τράβηξε την προσοχή, κάνοντας μας εκτός από το να γελάσουμε, να αισθανθούμε ότι η σκηνή που τόσο χιουμοριστικά περιγράφει, είναι τρομακτικά κοντά στην πραγματικότητα και περιβόητη «κανονικότητα» που θα ισχύσει από την 21η Μάϊου με το άκουσμα του σχολικού κουδουνιού. Ο ίδιος, μέσα από την καθημερινή τριβή με τους μαθητές, αντικατόπτρισε και καυτηρίασε την Yolo διάθεση που θα επικρατήσει και στην προκειμένη, μπορεί να είναι εκτός από «χαριτωμένη» και πολύ επικίνδυνη. 

Αντρέα, αυτό που έγραψες και μας έκανε να γελάσουμε, εμπίπτει εντελώς στη σφαίρα της φαντασίας ή είναι παρόμοιος διάλογος που ως καθηγητής, ακούς καθημερινά στο σχολείο;

Να είσαι σίγουρη ότι δεν είναι 100% μυθοπλασία. Οι μαθητές και γενικά η νεολαία είναι YOLO. Άρα, μετά από δυόμιση μήνες κλεισμένοι σπίτι, θα υπάρχουν πολύ εγκάρδιες ευχές και χαιρετούρες με το άνοιγμα του σχολείου. 

Μαθητές σου, σου έστειλαν μηνύματα όταν το διάβασαν και αν ναι, τι σου έλεγαν; Έκαναν πλάκα;

Κάνουμε πολλές πλάκες μεταξύ μας και ναι, τους αρέσει όταν πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Γενικότερα, στο σχολείο μας επικρατεί οικογενειακό κλίμα. Μετά από την ανάρτησή μου αυτή, πήρα πολλά μηνύματα αλλά το καλύτερο έλεγε: «Κύριε μακάρι να ανοίξουμε και υπόσχομαι θα κάνω ότι μπορώ να μεν αγκαλιάσω και να φιλήσω κανέναν. Οι νέοι, εχουν τρομερή ανάγκη να κοινωνικοποιηθούν ξανά.  

Από την εμπειρία σου, πιστεύεις ότι σε αυτές τις ηλικίες οι νέοι μπορούν να δαμάσουν τον αυθορμητισμό και παρορμήσεις της στιγμής, ώστε να διαχειριστούν με σοβαρότητα μία τέτοια κατάσταση, όπως καλούνται να κάνουν;

Δυστυχώς πολύ φοβάμαι πως όχι, διότι δεν εξαρτάται καθαρά από αυτούς. Εννοώ ότι θα αρχίσουν τα «έλα ρε μεν είσαι “σιέσης” δώστο σιέριν σου». «Έλα ρε μα πιστεύκεις τους κορωνοϊούς τζαι κουραφέξαλλα;». «Εν στημένα ούλλα ρε, εκάμαν τα οι μασόνοι για να μας βάλουν τσιπ. Έλα κοντά τζαι μαζί θα επαναστατήσουμε». Σε άλλες δραστηριότητες νομίζω, με μικρό αριθμό μαθητών, θα μπορούσε να το ελέγξουμε για μία ή δυο ώρες. Ο αυθορμητισμός μας, πιστεύω θα υπερισχύσει της λογικής μας. Εγώ είδα ένα πολύ καλό φίλο στην υπεραγορά και το τι ένιωσα που δεν τον χαιρέτισα όπως πάντα, δεν περιγράφεται. Σκέψου λοιπόν τι θα γίνει με τα παιδιά.

Ως εκπαιδευτικός που θα επιστρέψει στο σχολείο, ανησυχείς ή αισθάνεσαι ότι μπορείτε από τη θέση και ιδιότητά σας να έχετε την κατάσταση και τους μαθητές υπό έλεγχο για να μην γίνει εξάπλωση της ασθένειας;

Η πολιτική του σχολείου που διδάσκω (Grammar School Nicosia), είναι διαφορετική και πολύ ξεκάθαρη. Όλα θα γίνουν διαδικτυακά, σε πλατφόρμα που αναπτύξαμε και δουλεύουμε εδώ και πολύ καιρό. Και οι εξετάσεις μας και όλα θα γίνουν από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Είναι και ένας σεβασμός προς τις ευάλωτες ομάδες που θα μπορούσαν διαφορετικά να έρθουν σε κίνδυνο, είτε αυτές αφορούν σε μαθητές, είτε καθηγητές, είτε τις οικογένειές τους. Είναι μία απόφαση για την οποίο νιώθουμε περήφανοι, και θα ήθελα να ήταν όλα τα σχολεία έτσι, τουλάχιστον για αυτές τις δύο εβδομάδες. 

Εάν ωστόσο αναγκαζόσουν να επιστρέψεις στην τάξη, πώς θα έπραττες ώστε να εισακουστείς; Προσεγγίζοντας τους μαθητές με χιούμορ, αυστηρότητα, εξηγώντας τους, δίνοντας παραδείγματα;

Εάν έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτή τη δοκιμασία, θα τους προσέγγιζα με αυστηρό χιούμορ (γελάει). Έτσι κάνω πάντα και η επικοινωνία με τα μωρά μου είναι τέλεια. Μόνο έτσι θα καταλάβαιναν όλα όσα θα τους έλεγα. Αυτό όμως θα ίσχυε μόνο την ώρα του μαθήματος. Στο μπες - βγες από το σχολείο τι γίνεται; 

Η διαδικτυακή διδασκαλία είναι εν τέλει αποδοτική; Τι διαπίστωσες;

Είναι αποδοτική στο 90%, διότι προχωράς με την ύλη και δεν χάνεις χρόνο. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη άμεσης επαφής και ότι οι μαθητές κρύβονται πίσω από μία οθόνη με αποτέλεσμα, πολλές φορές να μην θέτουν τυχόν απορίες τους. Πιστεύω όμως πως θα έπρεπε να συνεχίσουμε όλοι τη διαδικτυακή διδασκαλία σε αυτή την φάση. Τώρα, εάν τα κρούσματα από σήμερα  μέχρι τις 21 Μαΐου είναι μηδενικά, τότε θα πρέπει να αποβάλουμε τον φόβο και να επιστρέψουμε στο σχολείο, πάντοτε όμως με μεγάλη προσοχή. 

Τι θα έλεγες σε όλους εκείνους τους γονείς που ανησυχούν με τις νέες εξελίξεις όσον αφορά στην επαναλειτουργία των σχολείων;

Ο λόγος που ανησυχούμε εμείς οι γονείς, είναι για τα παιδιά των άλλων γονιών και όχι για τα δικά μας. Τι εννοώ; «Ότι θα μας κολλήσει την ασθένεια ο τάδε, και ο γιος του τάδε εν έτσι τζαι άλλως πως». Είναι η νοοτροπία μας αυτή. Μα και εγώ έτσι σκέφτομαι. Το σημαντικό είναι όπως όλοι μας, αφιερώσουμε χρόνο να εξηγήσουμε των παιδιών μας τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτή την στιγμή. Πόσοι όμως θα το κάνουν αυτό; Εδώ βρισκόμασταν σε καραντίνα και τα παιδιά κάποιων ήταν έξω μέχρι αργά το βράδυ. Με παρέες τους και έριχναν κροτίδες. 

Το θέμα είναι αυτό. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο έναν ιό αλλά και το πώς τον αντιμετωπίζουν ορισμένοι αυτό τον ιό. Εάν λοιπόν κάποιοι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ωριμότητα ή διατηρούν δικές τους θεωρίες για τη νόσο, πως μπορώ εγώ να τους εμπιστευτώ και να στείλω το μωρό μου σχολείο; Πώς μπορώ να πάω να διδάξω στην τάξη – που βεβαίως αν πρέπει να το κάνω, θα το πράξω, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα-, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή, κάποιος ενδέχεται να φταρνιστεί δίπλα μας έτσι απλά και ωραία. Τι γίνεται σε τέτοια περίπτωση; Βγαίνουμε όλοι από την τάξη;