Γράφει η Νίκολα Καρατζιά για το impossible.works

Όταν σε μια απογευματινή βόλτα στην οδό Λήδρας, το τετράχρονο παιδί σου σταματάει μπροστά σε κάτι άλλο πέραν των παγωτατζίδικων και των πλανόδιων πωλητών με τα μπαλόνια, αναγνωρίζεις πως ακριβώς εκεί, κάτι τρέχει και μάλλον ενδιαφέρον.

Μέσα στη βουή του δρόμου, ήταν να βρω το όνειρό μου... Λένε οι Domenica και μάλλον κάπου εκεί ψάχνουν και το δικό τους όνειρο οι μόλις 22 ετών Γιάννης Βαρδάκης και Ορέστης Μίνος, - εξ'Ελλάδος ορμώμενοι-, που όμως συχνά αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν από ενοχλημένους πελάτες "κλασάτων" εστιατορίων οι οποίοι τρώνε τα "μύδια γιαχνί" τους, μέχρι και την αστυνομία. Συνεχίζουν ωστόσο να παραμένουν μουσικοί του δρόμου, έτσι γιατί γουστάρουν αλλά και επειδή το να προσφέρουν λίγες χαρούμενες στιγμές σε κάποιους άγνωστους περαστικούς στις δύσκολες εποχές που διανύουμε όπως λένε, είναι για τους ίδιους ένδειξη πως έχουν πετύχει. Με εμάς πάντως το κατάφεραν!

Μουσικοί του δρόμου. Πόσα χρόνια το κάνετε αυτό και ποια ήταν η αφορμή για να ξεκινήσετε;

Γ: Λοιπόν. 22 - 15 = 7... Ναι, παίζουμε 7 χρόνια πάνω κάτω. Δεν θυμάμαι με σιγουριά ποια ήταν η αφορμή αλλά νομίζω πως θέλαμε να μαζέψουμε χρήματα ώστε να αγοράσουμε κάποιο μουσικό όργανο ή να πάμε στο schoolwave στην Αθήνα. Απλά έσκασε ως ιδέα και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν μια καλή ιδέα!

Ο: Κάπως έτσι. Αρχικά ξεκινήσαμε να τραγουδάμε σε δρόμους της Πάτρας και μετά προστέθηκαν το φλάουτο και η κιθάρα στην εξίσωση. Μάλιστα κάποιοι που μας είδαν, έκαναν στη συνέχεια το ίδιο με εμάς.

Διάβασε την συνέντευξη, δες φωτογραφίες και βίντεο ΕΔΩ