Ας αφήσουμε κατά μέρος τη διαμάχη για την πρωινή προσευχή στα σχολεία κι ας μιλήσουμε λίγο για υποκρισία. Την υποκρισία που μοιάζει πλέον με αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής πίστης ή τουλάχιστον της αλά καρτ βερσιόν της που ασπάζονται οι ούτως καλούμενοι χριστιανοί, αυτοί που επειδή βαφτίστηκαν έτσι, το αναγράφει κάποιο δημόσιο έγγραφο, λένε συχνά “πρώτα ο Θεός” και “Παναγία μου” και πηγαίνουν εκκλησία καναδυό φορές το χρόνο, νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν το δόγμα τους όπου και σε όποιον γουστάρουν. Γι’ αυτήν την υποκρισία να μιλήσουμε που όπως φαίνεται επισκιάζει οποιαδήποτε συζήτηση περί θρησκευτικής ελευθερίας γιατί ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ είμαστε ικανοί να προστατεύσουμε σ’ αυτόν τον τόπο. 

Καταρχάς η κίνηση της δασκάλας να πει στα παιδιά ότι δεν υπάρχει Θεός (αν ευσταθεί κάτι τέτοιο φυσικά γιατί μια ματιά μόνο στα media που το έβγαλαν και ανήγαγαν σε μέγα θέμα, αρκεί να σε κάνει πιο καχύποπτο κι από flat-earther) ήταν άτοπη και άστοχη. Ούτε η θέση της το επιτρέπει, ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος. Υπάρχει το μάθημα της επιστήμης (όταν και όπως διδάσκεται) για να μιλήσει κάποιος για το big bang και τη θεωρία της εξέλιξης, αν φυσικά δεν σου την πέσουν κι εκεί οι χριστιανοταλιμπάν (τους οποίους ξεχωρίζω απ’ τους απλούς πιστούς) που θέλουν κάθε επιστημονική αναφορά να συνοδεύεται από τη φράση “τα πάντα εν σοφία εποίησε” αλλιώς ουρλιάζουν ότι καταπιέζονται. Επίσης ήταν περιττό από την άποψη ότι η πιο τρανταχτή απόδειξη της μη ύπαρξης του Θεού είναι η... ύπαρξη του ίδιου του Αρχιεπισκόπου, γιατί αλήθεια τώρα, ποιος -υποτίθεται- φιλεύσπλαχνος και ελεήμων Θεός θα άφηνε ΑΥΤΟΝ τον τύπο να μιλάει εξ ονόματός του; 

Σοβαρά όμως, η δασκάλα υπέπεσε σε μεγάλο σφάλμα καθώς χρησιμοποίησε τη θέση εξουσίας που της παρέχει το κράτος ώστε να επιβάλλει ετσιθελικά τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ της απόψεις σε παιδιά του Δημοτικού και μάλιστα αναφορικά με ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και προσωπικό θέμα όπως η θρησκευτική πεποίθηση των εν λόγω παιδιών. Ανόητο και κατακριτέο, όμως για μια στιγμή, και το αντίθετο -που θεωρείται νόρμα- δεν είναι ακριβώς το ίδιο; Όταν ο εκπαιδευτικός καλεί τα παιδιά σε πρωινή προσευχή, χωρίς να του ζητηθεί και σε ώρα εκτός θρησκευτικών (που ούτε αλλά άντε), δεν επιβάλλει στην ουσία πάλι προσωπικές απόψεις και πάλι σε ένα τόσο ευαίσθητο και προσωπικό θέμα όπως η θρησκευτική πεποίθηση των εν λόγω παιδιων; Από τη στιγμή που ΔΕΝ υπάρχει νόμος που να καθιστά την πρωινή προσευχή υποχρεωτική (αν προσέξτε το προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο ΠΟΕΔ και Υπουργείου θα διαπιστώσετε ότι ελίσσονται σαν τα χέλια γύρω από το θέμα με φράσεις όπως “κανονισμός” και “ο εκπαιδευτικός φροντίζει ή προνοεί”) οποιαδήποτε επιβολή οποιουδήποτε θρησκευτικού τελετουργικού δεν αποτελεί παραβίαση προσωπικών δεδομένων και της ίδιας της ανεξιθρησκείας; Ρωτήθηκαν τα παιδιά εάν θέλουν να κάνουν προσευχή; Εάν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, άλλου δόγματος ή άθεοι; Εάν γουστάρουν να δηλώσουν οτιδήποτε;

Ρωτήθηκαν τα παιδιά εάν θέλουν να κάνουν προσευχή; Εάν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, άλλου δόγματος ή άθεοι; Εάν γουστάρουν να δηλώσουν οτιδήποτε;

Οι δικαιολογίες που βροντοφωνάζει ο χριστιανικός όχλος λες και του πάτησαν τον κάλο, ότι δήθεν η προσευχή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνορθόδοξης εκπαίδευσης ή ότι από τη στιγμή που η ορθοδοξία είναι η επικρατούσα(;) θρησκεία οι μη-χριστιανοί να κάνουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο (ή να κοιτάμε το ταβάνι την ώρα της προσευχής όπως είπε ο αγιατολάχ πρόεδρος της ΠΟΕΔ που ευτυχώς που δεν πατάει σε σχολική αίθουσα λόγω συνδικαλισμού) ξέρουν ότι είναι διάτρητες και γελοίες ακόμα κι αυτοί που τις ξεστομίζουν, σπασμωδικά και μηχανικά ακριβώς όπως και η άσκηση της θρησκείας τους. Με αυτή τη λογική (και χρησιμοποιώ τον όρο “λογική” σε θέμα που άπτεται της θρησκείας πολύ χαλαρά όπως αντιλαμβάνεστε) εκτός το χριστιανικό δόγμα θα έπρεπε να επιβάλλονται στα σχολεία και άλλες “επικρατούσες” απόψεις. Όπως για παράδειγμα η πολιτική. Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς ότι το δημοκρατικό μας πολίτευμα είναι εξίσου σημαντικό με τη θρησκεία. Όπως κάποιοι πιστεύουν ότι η τελευταία αποτελεί πυλώνα της κυπριακής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτισμού (του ίδιου που φέρνει τη Σάσα Μπάστα για συναυλία υπό την αιγίδα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού) έτσι κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η πολιτική εκτός από αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του κράτους και την ευημερία των πολιτών είναι και αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας αφού, χαλόουυυ, όταν οι Έλληνες ευφήυραν τη δημοκρατία οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια κουλουπού κουλουπού.

Καταλαβαίνετε πού πάω μ’ αυτό έτσι δεν είναι;

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως το εκάστοτε κυβερνών κόμμα (ή κόμματα) είναι η επικρατούσα πολιτική δύναμη γιατί, χαλόου, εξέλεξε πρόεδρο και βγαίνει φιρμάνι ότι κάθε πρωί στα σχολεία πριν την έναρξη των μαθημάτων πρέπει ο δάσκαλος να φροντίζει έτσι ώστε τα παιδιά να τραγουδούν όλα μαζί τον ύμνο του κυβερνώντος κόμματος ή κάποιον αυτοσχέδιο ύμνο για την ευτυχία και μακροημέρευση του εκάστοτε προέδρου. Είναι ένας κανονισμός που βγάζει το ίδιο ακριβώς νόημα με τον αντίστοιχο για την προσευχή για τους ακόλουθους λόγους:

 α) η πολιτική είναι εξίσου σημαντική με τη θρησκεία και τα παιδιά πρέπει να πλάθονται στο σχολείο εκτός από καλοί χριστιανοί και ως μελλοντικοί ενεργοί, δημοκρατικοί πολίτες με συμμετοχή στα κοινά 

β) αν και προσωπικό δεδομένο το πολιτικό φρόνημα πρέπει να εκφραστεί δημόσια από τους μαθητές όπως η πρωινή προσευχή “για το καλό τους” ανεξάρτητα αν δεν το επέλεξαν εκείνοι αλλά οι γονείς τους (ακριβώς όπως και το θρήσκευμα), αν το ζήτησαν ή αν ρωτήθηκαν έστω για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις πριν τους ζητηθεί να τις εκφράσουν ανοιχτά

γ) όποιος μαθητής δεν επιθυμεί να συμμετάσχει στην εξύμνηση του κόμματος και του προέδρου μπορεί κάλλιστα να πει από μέσα του τον ύμνο του δικού του κόμματος ή απλά να κοιτάζει το ταβάνι, πάντα σεβόμενος όμως τα πολιτικά πιστεύω της πλειοψηφίας

δ) αν κάποιος εκπαιδευτικός υπερβεί τα εσκαμμένα και απαγορεύσει στα παιδιά να πουν τον ύμνο του κυβερνώντος κόμματος ή -ακόμα χειρότερα- πει στα παιδιά ότι ο Πρόεδρος είναι άχρηστος ή μέθυσος, τότε στέλνεται στην πυρά με συνοπτικές διαδικασίες γιατί παραβιάζει τα πολιτικά πιστεύω και την ελευθερία έκφρασης των παιδιών επιβάλλοντας σ’ αυτά προσωπικές απόψεις.

Όσα “δεν είναι το ίδιο” και “μην τα ισοπεδώνεις όλα” κι αν μου γράψετε από κάτω, το ξέρετε ότι κατά βάθος έχω δίκιο, έτσι δεν είναι;

Η υποκρισία λοιπόν είναι και πάλι η κινητήριος δύναμη πίσω από την όλη φασαρία γύρω από την προσευχή, γιατί μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει σε μια τόσο λυσσαλέα επίθεση στη δασκάλα με χυδαίες βρισιές και υπαινιγμούς (τους τρελαίνει φυσικά το ότι είναι γυναίκα). Είναι γνωστό άλλωστε πώς όσο μεγαλύτερη η υποκρισία τόσο μεγαλύτερος ο πόνος όταν σε ξεμπροστιάζουν ή σου πατάνε τον κάλο, είναι η πρώτη, ενστικτώδης, αντίδραση. Πολλοί λοιπόν απ’ αυτούς τους ούτω καλούμενους χριστιανούς (πολύ περισσότεροι απ’ ότι νομίζετε) αντέδρασαν άσχημα σ’ αυτή την προσπάθεια “αποχριστιανοποίησης” -όπως τη χαρακτηρίζουν- των παιδιών τους γιατί πολύ απλά οι ίδιοι είναι τόσο “χριστιανοί” όσο η τουρκική εισβολή στη Συρία “ειρηνική επιχείρηση”. Βρίζουν, ξενοπηδούν και ξενοπηδιούνται, εξαπατούν, κάνουν κακό σε άλλους ανθρώπους, κουτσομπολεύουν, θάβουν, αδιαφορούν για νόμους και κανονισμούς, καταπιέζουν τους πιο αδύναμους και γενικά παραβιάζουν κάθε γνωστό εδάφιο της Αγίας Γραφής αλλά με μια νηστεία τη Μεγάλη Εβδομάδα, ένα “έχει ο Θεός” και μισή ώρα εκκλησία σε κάποιο μνημόσυνο νιώθουν ότι καθάρισαν. Κι από πάνω θέλουν να επιβάλλουν στους άλλους ένα δόγμα που ούτε καν ακολουθούν σωστά (αλά καρτ χριστιανός γίνομαι κι εγώ ευκολάκι, επέλεξα όμως την αθεΐα ως ειλικρινέστερη).

Αν όλοι αυτοί ανησυχούσαν πραγματικά για τη χριστιανική διάπλαση των παιδιών τους θα τη φρόντιζαν οι ίδιοι, με πρωινή προσευχή στο σπίτι, κατήχηση και γενικά με έναν τρόπο ζωής που να συνάδει με το δόγμα και όχι ας πούμε να σε ακούει το παιδί να κατεβάζεις χριστοπαναγίες. Αλλά ούτε αυτό κάνουν, το αναμένουν κι αυτό από άλλους, πακέτο με την υπόλοιπη στείρα και μηχανική εκπαίδευση που βγάζει εκτός από φασόν μαθητές και φασόν χριστιανούς.

Και φυσικά την επόμενη γενιά υποκριτών.