Σε μια πολύ καλή στιγμή της χτες στην κάλυψη των εκλογών, η Αιμιλία Κενεβέζου ρώτησε τον Άθω Αντωνιάδη - ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω πρέπει να κάνει κάτι για την ανυπόφορη άρθρωση του- αν η χτεσινή ήττα του Νικόλα Παπαδόπουλου έχει να κάνει και με την προσωπικότητα του υποψηφίου. Η Αιμιλία το έθεσε πολύ ευγενικά αλλά αυτό εννοούσε αν και ο Άθως έκανε πως δεν άκουσε. Κακώς, γιατί αν το κόμμα της μεγάλης καρέκλας θέλει να συνέλθει από το εκλογικό αποτέλεσμα, μάλλον θα πρέπει πρώτα και κύρια να παραδεχθεί ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εκστρατείας δεν ήταν ούτε η ‘λάσπη’, ούτε οι αρλούμπες της Νέας Στρατηγικής ούτε η έλλειψη ενδιαφέροντος της νέας γενιάς.

Γιατί **ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ο Νικόλας Παπαδόπουλος.** Δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τίποτα, δεν μπορεί να επικοινωνήσει κανένα όραμα και παρα το νεαρό της ηλικίας του, μοιάζει βαριεστημένος και ανήμπορος να οδηγήσει μια χώρα κάπου - οπουδήποτε. Προσπάθησε να κάνει μια εκστρατεία που θα πήγαινε ‘κόντρα στο κατεστημένο’ τη στιγμή που ο ίδιος είναι ο ακριβής ορισμός αυτού. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι το κόμμα **πόνταρε στο λάθος μέλος της οικογένειας Παπαδοπούλου.** Αν η Αναστασία Παπαδοπούλου είχε παρόμοιες πολιτικές βλέψεις, ίσως σήμερα να μιλούσαμε για την επόμενη πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Σταύρος Μαλάς από την άλλη, κατάφερε να περάσει στο δεύτερο γύρο προτάσσοντας μετριοπάθεια και μια εξαιρετικά ευγενή φυσιογνωμία. Το επιτελείο του μάλλον διάβασε καλύτερα από όλους τα σημάδια των καιρών για τις ανάγκες του εκλογικού σώματος, και κόντρα στην αλαζονεία Νικόλα, τον τυχοδιωκτισμό Λιλλήκα και τον αέρα σιγουριάς του Αναστασιάδη, έχτισε μεθοδικά ένα προφίλ υποψηφίου που αν μη τι άλλο, μας είναι συμπαθής. Βοηθάει το επιστημονικό του υπόβαθρο, οι σπουδές που δεν ήταν στη Ρωσία (έτσι γι’αλλαγή) και μια διάθεση εξωστρέφειας στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει το αριστερό κόμμα της Κύπρου. Eπίσης, το γεγονός ότι ο Μαλάς αρνείται να συνομιλήσει με τους τραμπούκους του ΕΛΑΜ απαξιώνοντας την όποια επιτυχία και αν σημείωσαν χτες στην κάλπη, είναι κάτι που θεώρησα όχι μόνο επικοινωνιακά έξυπνο αλλά κυρίως ηθικά ορθό και απαραίτητο. Την θετική μου άποψη για τον Μαλά επιβεβαίωσα και χτες παρακολουθώντας τις δηλώσεις του δίπλα στην εξίσου συμπαθή σύζυγο του που μοιάζει ανησυχητικά κανονική - δεν είναι η ‘Αντρη της διπλανής πόρτας με τις δανεικές Dior των κόρων’ ούτε η ‘I think am ready for my closeup ice queen Γιώτα'.

Ας μιλήσουμε ωστόσο** για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, το ΑΚΕΛ.** Έβγαλε η γλώσσα της Ειρήνης Χαραλμπίδου μαλλιά για τον Μαλά: δεν κουβαλάει μαζί του κομματικά βαρίδια, είναι ειλικρινής και δεν χρωστάει σε κανένα. Σχεδόν με έπεισε. Μετά θυμήθηκα ότι διατέλεσε Υπουργός Υγείας επι Χριστόφια και απογοητεύτηκα. Όχι (μόνο) λόγω Χριστόφια αλλά κυρίως, γιατί ακόμα και στην σύντομη θητεία του δεν πάραξε κανένα αξιομνημόνευτο έργο για το οποίο να έχω να θυμάμαι κάτι. Ως αυτόματος συνειρμός, μου ήρθε ο **Γιώργος Παμπορίδης**, ο badass Υπουργός Υγείας που έχουμε τώρα και που κόντρα σε θεούς και δαίμονες, έκανε τη διαφορά. Αυτός ο διορισμός ήταν μια καλή στιγμή του Νίκου Αναστασιάδη και σε περίπτωση επανεκλογής του, εύχομαι να συνεχίσει με κουράγιο και αποφασιστικότητα το έργο του.

Η Ειρήνη βλέπει όμως κι αυτή τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Γι’αυτό προσπάθησε να με καθησυχάσει: στην κυβέρνηση Μαλά, δεν θα δούμε πρωτοκλασάτα μέλη του ΑΚΕΛ στα υπουργεία, δήλωσε εμφατικά. “Άλλο το Ακελ - Αριστερά και άλλο το Νέες Δυνάμεις, ο Μαλάς είναι Νέες Δυνάμεις τί δεν καταλαβαίνεις”, με πληροφόρησε πρώην Ακελική φίλη. Δυστυχώς δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Γιατί ο δεύτερος ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η ίδια η φιλοσοφία του ΑΚΕΛ. Πώς να δεκτώ ότι ο πυρήνας του κόμματος θα επιτρέψει στον Μαλά να κυβερνήσει χωρίς συνεχείς υποδείξεις και μια ατζέντα που ιδεοληπτικά δαιμονοποιεί κάθε φιλελεύθερη οικονομική πολιτική; Η εποχή του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, όχι μόνο στην Κύπρο. Παρόλο που η εικόνα του Μαλά δεν κουβαλάει ακόμα την ρετσινιά του κόμματος, αρκεί ένας Άντρος Κυπριανού με το γνωστό βλέμμα της αγελάδας για να μου θυμισεί παλιές κακές εποχές. Στον αντίποδα του ‘Εμπιστευτείτε με’, ο **Νίκος Αναστασιάδης **ξεχωρίζει για τον εξής παράδοξο λόγο. Ενω η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος **ΔΕΝ τον εμπιστευέται,** θεωρεί ταυτόχρονα ότι είναι ο καταλληλότερος ηγέτης για τη χώρα. Ναι, **ο ελέφαντας στο Προεδρικό είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος.** Το εμφανές πρόβλημα είναι ότι ο Νίκος Αναστασιάδης είναι πια μια σκιά του εαυτού του - εικάζω λόγω **προχωρημένης ηλικίας, μεγάλης κούρασης και φημολογούμενων σοβαρών καταχρήσεων.** Ένας πολιτικός που κάποτε ξεχώριζε για την οξυδέρκεια και τη δυναμικότητα του, τώρα πρέπει να διαβάζει από το χαρτί κάθε φορά που προσπαθεί να εξηγήσει κάτι. Το επιτελείο έκανε ότι μπορεί για να καλύψει πρόχειρα τα τελευταία μαργαριτάρια για το Μακεδονικό ζήτημα αλλά φευ. Το δεύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα βέβαια, είναι αυτό που έχει περάσει στη συλλογική συνείδηση για τα έργα και τις ημέρες του. Από τα ‘**Δεσμεύομαι’** και τα παραπολιτικά παρασκήνια των ημερών του κουρέματος μέχρι το Πέρα Πεδί, ακόμα και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του Προέδρου, παραδέχονται κυνικά πώς παρόλο που τα ξέρουν, θα τον ξαναψηφίσουν.

Ίσως τελικά αυτός να είναι και ο λόγος που μάλλον θα καταφέρει να ξαναβγεί Πρόεδρος αυτή την Κυριακή. Όχι μόνο επειδή αναγνωρίζει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αλλά κυρίως, γιατί έχει το θράσος να τον αφήνει να παρελαύνει απροκάλυτα μπροστά μας χωρίς λύπην και χωρίς αιδώ. Για το απελπισμένο εκλογικό σώμα αυτού του τσίρκου, ακόμα και αυτή η κάποια επίφαση αυθεντικότητας αρκεί.