Ο τυφώνας Harvey (Weinstein) υπήρξε σαρωτικός στο πέρασμα του. Λόγω προσωπικής ψυχαναγκαστικής μου εμμονής με το Hollywood, παρακολουθώ την εξέλιξη του από την πρώτη στγμή που οι Times δημοσίευσαν το άρθρο, αλλά μέχρι κι εγώ έχω χάσει τον λογαριασμό. Θα μετράμε πια στα δάκτυλα μόνο όσες celebrities ΔΕΝ παρενόχλησε ή βίασε ο εμετικός μεγαλοπαραγωγός που μάλλον ανήκει πια στο σκοτεινό παρελθόν του Tinseltown.

Οι κυνικές φωνές λένε ότι στην Αμερική που τα πάντα είναι πιθανά, θα κάνει κι αυτός το προβλεπόμενο comeback μόλις κοπάσει η τρικυμία - κάτι σαν την δεύτερη ευκαιρία του **Mel Gibson**, και τις αμήχανες υπερασπίσεις σκηνοθετών όπως ο **Polanski και ο Woody Allen**. Προσωπικά εικάζω πώς στην περίπτωση Harvey, η εξιλέωση θα αργήσει πολύ - και πιθανότατα δεν θα έρθει και ποτέ. Οι μνημειώδεις εκρήξεις και η γλειώδης συμπεριφορά του, δεν του άφησαν πολλούς φίλους στη βιομηχανία του θεάματος και με την πρώτη ευκαιρία - επιτέλους - έπεσαν όλοι να τον φάνε.

Στο Hollywood ήταν κοινό μυστικό αλλά όσο ο Weinstein ήταν ακόμα ο κραταιός κέρβερος προ των πυλών του, καμία γυναίκα δεν μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά για όσα συνέβαιναν. Το κουτί τις Πανδώρας άνοιξε με το επίμαχο άρθρο της Jodi Kantor και της Megan Twohey, ενώ ακολούθησε το κείμενο με τις αποκαλύψεις του Roman Farrow στο New Yorker.

Και κάπως έτσι προέκυψε και το viral thread του **#MeToo**. Η ηθοποιός Alyssa Milano  ξεκίνησε μια πρωτοβουλία που σάρωσε τα social media, ζητώντας από τις γυναίκες που έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση να το μοιραστούν, γράφοντας απλά "me too”.

 Δεν είναι εύκολο για καμία γυναίκα να μιλήσει ανοιχτά όταν έχει βιώσει κάποιο περιστατικό σεξουαλικής βίας. Μέσα σ’ένα σύστημα πατριαρχίας που εδώ και δεκαετίες, σου έχει εμφυτεύσει ότι μάλλον κάτι έχεις κάνει κι εσύ λάθος για να σου συνέβη κάτι τέτοιο, η ντροπή που εσωτερικεύεις είναι τόσο μεγάλη που σε παραλύει.

Και να όμως που ξυπνάς μια μέρα, και βλέπεις το timeline σου να έχει μετατραπεί σε τερεν ακτιβισμού. Μέσα στο σύμπαν της κουλτούρας του oversharing και των υπερφίαλων selfies, θα τολμούσες ποτέ να παραδεκτείς κάτι τόσο προσωπικό;

Στο δικό μου timeline, φίλες και γνωστές από όλα τα μήκη και πλάτη της γής έσπευσαν να ποστάρουν. “If all the women who have been sexually harassed or assaulted, wrote “Me too” as a status, we might give people a sense of the magnitude of the problem. #metoo “.

Αναρωτήθηκα για λίγο αν στον μικρόκοσμο του casual 24ωρου σεξισμού που λέγεται Κύπρος, θα παρατηρούσα παρόμοιο virality. “Τί θα πεί ο κόσμος;” αν ποστάρω πως ναι, κι εγώ έχω πέσει θύμα σεξουαλικής βίας;

Μη γελιέστε. Eγώ δεν ξέρω καμία γυναίκα, σύζυγο, κόρη, μητέρα, γιαγιά, έφηβη ή Power CEO που να μην έχει μια παρόμοια ιστορία να διηγηθεί. Οι πιο τυχερές από εμάς έχουμε εξωραϊσει το τραύμα αλλά η πληγή είναι εκεί. Γι'αυτό και το κύμα του #Metoo βρήκε το δρόμο του και ήρθε και στην Κύπρο. Όχι με την ίδια ορμή που θα ευχόμουν αλλά ποιά είμαι εγώ για να κρίνω όταν στο δικό μου timeline δεν πόσταρα απολύτως τίποτα; Μόνο γράφοντας αυτές τις αράδες τώρα, αντιλαμβάνομαι στ’αλήθεια το μεγάλο νόημα αυτής της κινητοποίησης. Γιατί ναι, #MeToo.