Όταν ο Πρόεδρος της Βουλής, Δημήτρης Συλλούρης επέστρεψε από την Κίνα εντυπωσιασμένος και έδωσε συνέντευξη τύπου προκειμένου να ενημερώσει τον κυπριακό λαό για τα σύγχρονα θαύματα του Κινεζικού γίγαντα, οι δημοσιογράφοι βρισκόμασταν μέσα σε ένα λεωφορείο, στο μποτιλιάρισμα της Chengdu ακολουθώντας το πολύ αυστηρό πρόγραμμα που είχε εκπονήσει και τηρήσει με κομμουνιστική αυστηρότητα και στρατιωτική συνέπεια η εκπρόσωπος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων της Επαρχίας Sichuan.

Σκοπός των οργανωτών ήταν να γνωρίσουμε την βιομηχανία, ανάπτυξη και ευμάρεια της επαρχίας και ο σκοπός επετεύχθη.

Μετά τους βουλευτές, ήταν η σειρά των δημοσιογράφων να γίνουν μάρτυρες του οικονομικού, πολιτικού και τεχνολογικού θαύματος της Κίνας.

Είχαμε ήδη επισκεφτεί το Πεκίνο, ως εκ τούτου είχαμε ήδη εντυπωσιαστεί από τα όσα είδαμε στην πρωτεύουσα της Κίνας.

Στην Κίνα βρέθηκα μαζί με ακόμη εννέα δημοσιογράφους και έναν φωτορεπόρτερ, καλεσμένη του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, σε μία αποστολή που συντονίστηκε απο την Πρεσβεία της Κίνας στην Κύπρο και το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όταν επισκέπτεσαι μία χώρα όχι ως τουρίστας αλλά ως φιλοξενούμενη μίας υπερδύναμης η οποία στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας “Μία Ζώνη-Ένας Δρόμος” σκοπό έχει να ενημερώσει τον έξω κόσμο για όσα μπορεί και θέλει να τους πουλήσει, ξέρεις πως όσα θα δεις είναι φιλτραρισμένα και απολύτως curated, ακριβώς όπως σε μία έκθεση που κάποιες φορές σκοπό έχει να εκπαιδεύσει, αλλές να πουλήσει ή απλώς να εντυπωσιάσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Οι Κινέζοι μπορούν -και θέλουμε-να μας αλλάξουν τα φώτα

Επίσης η πρόσκληση αυτή έγινε όχι στην Πέγκυ Σπινέλη όχι γιατί είναι καλή κορούδα και της άξιζε ένα διηπηρωτικό ταξίδι για να ξεκουραστεί και πνάσει, αλλά στην εκπρόσωπο ενός δημοσιογραφικού ομίλου και πιο συγκεκριμένα σε μία δημοσιογράφο που εργοδοτείται σε ένα site που ασχολείται με την επιχειρηματικότητα, τον τουρισμό, την καινοτομία, οικονομία και ανάπτυξη, τις πράσινες πρακτικές και την αειφόρο ανάπτυξη. Οι προσδοκίες από την επίσκεψη αυτή μεταφράζονται σε κείμενα επιστρέφοντας.

Όταν λοιπόν προσγειώνεσαι επιτέλους στην Κίνα και διασχίζεις το Πεκίνο με τις τέσσερις λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση και εντυπωσιάζεσαι από τα μεγέθη, αναρωτιέσαι ταυτόχρονα τι να καταστράφηκε για να γίνει αυτός ο δρόμος. Ότι χρειαζόταν ήταν η απάντηση. Ειλικρινέστατη, ευθύτατη αλλά και κάπως σοκαριστική για εμάς. Όχι όμως για αυτούς που απάντησαν, και σίγουρα όχι για αυτούς που μετακινήθηκαν ...ενδεχομένως.

Όταν επισκέπτεσαι την εφημερίδα People’s Daily, με τα 200 ατόμα μόνο στο τμήμα των social media, τις εντυπωσιακές και τεχνολογικά άρτιες εγκαταστάσεις, την υποδειγματική ψηφιοποίηση του αρχείου και την αξιοζήλευτη οργάνωση, δεν μπορείς να μην θυμηθείς όλα τα δημοσιεύματα για τη σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταπίεση εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, την στέρηση ελευθερίας έκφρασης και τον περιορισμό των μέσων ενημέρωσης, τον εργασιακό μεσαίωνα, αλλά και την συγκλονιστική αποκάλυψη των «New York Times» για την ύπαρξη μαζικών στρατοπέδων συγκέντρωσης των ισλαμικών μειονοτήτων. Ή ακόμη πιο αυτάρεσκα και εγωκεντρικά, να κοιτάξεις το άχρηστο smartphone σου, από το οποίο δεν μπορείς να postάρεις ούτε μία φωτογραφία στα κλειδωμένα google, instagram, facebook, youtube, viber, whatsApp.

Ποτέ δεν περίμενα να δω στην Κίνα αντιπροσωπείες Aston Martin, Ferrari και McLaren δίπλα δίπλα. Flagship καταστήματα όλων των high street εταιρειών πολυτελείας και όταν λέω όλων, εννοώ ΟΛΩΝ. Καταστήματα ρολογιών υψηλής ωρολογοποιίας, διαμαντιών και προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Δίπλα στα malls των Yeezys και Off White, υπήρχε και η άλλη Κίνα, εξίσου εντυπωσιακή και γοητευτική στα μάτια του δημοσιογράφου που ερχόταν για πρώτη φορά σε curated 8ήμερη επαφή με αυτό τον κόσμο. Αυτός όμως είναι ο κινέζικος σοσιαλισμός. “Η επιβράβευση των ανθρώπων μας για την τόσο πειθαρχημένη και αφοσιωμένη εργασία τους, με τα αγαθά που επιθυμεί σήμερα”. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Έχοντας σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολύ εκτίμησα την ασφάλεια στους δρόμους μέρα, νύχτα και ξημερώματα. Περπατούσες χωρίς φόβο, σε δρόμο χωρίς άστεγους ή επαίτες. Ελάχιστους συναντήσαμε στους δρόμους τους Πεκίνου και της Chengdu και όλοι μετά τις δέκα που τα καταστήματα ήταν κλειστά. Βέβαια κάθε 50 μέτρα οι κάμερες στο δρόμο κατέγραφαν τα πάντα. Οι κάμερες είναι ένα εργαλείο, η χρήση του είναι το ζητούμενο όμως, σωστά;

Χρειάστηκαν δυόμιση ώρες μέσα στο λεωφορείο με το λευκαρίτικο-κινέζικο σεμεδάκι στο προσκεφάλι των καθισμάτων μακριά από την Chengdu, για να φτάσουμε στο Wenchuan, όπου το 2008 ισοπεδώθηκε από έναν σεισμό 8,5 ρίχτερ. Η επίσκεψη στο σχολείο όπου πέθαναν μαθητές αλλά και στο μνημείο που χτίστηκε για να θυμούνται αυτή την εθνική καταστροφή, την εντυπωσιακή ανταπόκριση στην κρίση και την ακόμη πιο θεαματική ανοικοδόμηση που πραγματοποιήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, συγκίνησε άπαντες. Οι φωτογραφίες, τα κειμήλια, τα χρυσάνθεμα από πηλό που δημιουργήθηκε από τις στάχτες 12 χρονων δίδυμων κοριτσιών, σε αφήνει άναυδο και όσο και να προσπαθείς να μην λαϊκίσεις, δεν μπορείς να αποφύγεις μια σύγκριση στο μυαλό σου.

Στην επίσκεψή μας στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, ήταν πραγματική απόλαυση να ακούς την Διευθύντρια του Κέντρου, μια διπλωμάτι πολυετούς εμπειρίας σε διάφορα πόστα και χώρες, να αναλύει την εξωτερική πολιτική της Κίνας. Γνωρίζοντας τη δυσπιστία και όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να έχουν στο μυαλό τους οι τάχα ενημερωμένοι, φιλελεύθεροι και προοδευτικοί δημοσιογράφοι από την επίσης τάχατες δημοκρατική Κύπρο, φρόντισε να μας τα σερβίρει και αντικρούσει πριν φτάσουμε στο ορεκτικό. Αν θυμάστε το τελικό battle του Eminem στην ταινία 8 miles... κάπως έτσι κι αυτή μας μίλησε για την εσωστρέφεια της Κίνας και στην επιλογή της να ασχοληθεί με τα του οίκου της για να αναπτυχθεί η ίδια και να μην ασχοληθεί με πολέμους όπως οι Αμερικανοί. Ξέρουν πως τους βλέπουμε και είναι έτοιμοι. Bring it on bitches μας λένε και εμείς το φέρνουμε.

Σε όλες τις συναντήσεις με αξιωματούχους, ανεξάρτητα αν μιλούσαμε ή πιο ορθά μας μιλούσαν, για τις πολιτικές μείωσης των ατόμων που βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας ή για την υγεία των πολιτών και τις περιβαλλοντικές τους πολιτικές για καθαρό νερό, αέρα και έδαφος, τον στόχο “dress well, eat well and enjoy life” ή την 144ωρη visa για free transit visitors που θα αυξήσει τον τουρισμό, υπήρχε όραμα, στρατηγική, πολιτική και στόχος.

Χωρίς επουδενί να Συλλουρίζω, και γνωρίζοντας όλα τα BUTs, παραδέχομαι πως ως καλεσμένη σε δύο πόλεις της Κίνας για οχτώ ημέρες, χωρίς να καν να κλείνουν δρόμοι για να περάσω, η χώρα υπήρξε απίστευτα γοητευτική, όμορφη και εντυπωσιακή. Οι άνθρωποί της εντός και εκτός αποστολής ευγενέστατοι, φιλόξενοι, εξυπηρετικοί, πρόθυμοι και χαμογελαστοί. Η ανάπτυξη, η τεχνολογία, η έρευνα, η συντήρηση της παράδοσης και η υιοθέτηση της τεχνολογίας, ο σεβασμός στους γηραιότερους, η τάξη, η οργάνωση, σε υποδειγματική αρμονία.

Βέβαια ευχής έργον θα ήταν να μην παραμένουν άπαντα σε πρώτη ανάγνωση και επιφανειακή θεώρηση, χωρίς να νοείται η ανάλωση του βαθύτερου νοήματος και της ενδελεχούς εξέτασης ως η προτεινόμενη λύση. Ας υπάρξουν και κάποια πράγματα ως τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ας είναι και κινέζικα.