Η Αλεξάνδρα Ματθαίου διατίθεται και σε συσκευασία δώρου, μπορείς να διαβάσεις τα απολαυστικά γραφόμενά της στην AVANT μαζεμένα εδώ.

Πέρα όμως από χαρισματική αρθρογράφος, η Αλεξάνδρα φτιάχνει και ταινίες. Βασικά, κυρίως αυτό κάνει. Απόψε, για παράδειγμα, μια δική της μικρού μήκους, το Grief, προβάλλεται στο διεθνές φεστιβάλ.

Τη ρώτησα τί θα δούμε απόψε στο Ριάλτο και γιατί φτιάχνει ταινίες, γενικά.

(vimeo: https://vimeo.com/289064783)

Γεια σου Αλεξάνδρα! Γιατί GRIEF;

Ο τίτλος της ταινίας είναι για την ακρίβεια «Grief (A place none of us know until we reach it)». Είναι μια φράση δανεισμένη από το βιβλίο της Joan Didion «Η χρονιά της μαγικής σκέψης». Είναι ένα βιβλίο-πορτρέτο της απώλειας, ένα δοκίμιο πάνω στο πένθος και συνάμα μια εξιστόρηση ενός πολύ προσωπικού θρήνου της συγγραφέως που μέσα σε ένα χρόνο, έχασε τον άντρα και την κόρη της. Ενώ το βιβλίο πραγματεύεται ένα τόσο δύσκολο θέμα, μέχρι το τέλος αυτό που σου μένει είναι μια κατάφαση της ζωής μέσα από τον λόγο της Didion. Υπάρχει μια ελαφρότητα σε σημεία του βιβλίου που θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει και την ταινία σε μεγάλο βαθμό. Μάλιστα, σε μια σκηνή που δυστυχώς δεν προλάβαμε ποτέ να γυρίσουμε και έμεινε στο σενάριο, ο χαρακτήρας της Κίκας Γεωργίου διάβαζε αυτό το βιβλίο με τον πρωινό της καφέ.

Γιατί έπρεπε να γυριστεί σε δώδεκα μόνο ώρες;

Η ταινία γυρίστηκε στο πλαίσιο ενός residency μερικών εβδομάδων στη Σικελία που επιχορήγησε η Kodak ώστε οι ταινίες να γυριστούν σε φιλμ. Ένας από τους πολλούς περιορισμούς που είχαμε ήταν κι αυτός, ότι δηλαδή ο κάθε σκηνοθέτης είχε μόνο 12 ώρες για να γυρίσει την ταινία. Ελαφρώς παρανοϊκό εγχείρημα αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια πολύ ωφέλιμη άσκηση - ειδικά το γύρισμα σε φιλμ.

Ταινίες γενικά γιατί φτιάχνεις;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι η πραγματική ζωή που ζω υπάρχει μόνο για να εξυπηρετήσει το παράλληλο σύμπαν όλων των ταινιών που θέλω κάποια στιγμή να κάνω. Όχι αυτοβιογραφικές, αλλά μ’ ένα τρόπο πολύ προσωπικές. Μέσα από το σινεμά, αποκτάς μνήμες που αν και δεν είναι δικές σου, γίνονται αναπόσπαστο μέρος σου, σχεδόν σε προσδιορίζουν. Κι όταν σκηνοθετείς μια ταινία, είναι τεράστια πολυτέλεια η ευκαιρία που έχεις να φτιάξεις ένα κόσμο ακριβώς όπως τον θέλεις ή όπως τον φαντάζεσαι. Δεν τα καταφέρνεις πάντα αλλά σε αυτό προσδοκείς.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι η πραγματική ζωή που ζω υπάρχει μόνο για να εξυπηρετήσει το παράλληλο σύμπαν όλων των ταινιών που θέλω κάποια στιγμή να κάνω

Αυτή τη στιγμή πού βρίσκεσαι και τί βλέπεις;

Σ’ ένα μπαλκόνι που βλέπει τη θάλασσα της Λεμεσού. Οκτώβρης μήνας σε κατάσταση παρατεταμένης καλοκαιρίας χωρίς ίχνος φθινοπώρου.

Πριν από το να απαντάς τις ερωτήσεις αυτές, τί έκανες;

Έρευνα για την επόμενη μικρού μήκους μου που μάλλον θα γυριστεί τέλος της άνοιξης.

Γιατί η Θέμις και γιατί η Κίκα;

Εκτός από ταλέντο και ευφυία, διαθέτουν και οι δύο ως ηθοποιοί μια τρομερή αρετή: είναι κινηματογραφικές υπάρξεις. Η παρουσία τους στο σινεμά σε μαγνητίζει κάθε φορά. Στην Κίκα ειδικά, χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί με το που έφερε στον κόσμο το παιδί της, ήρθε στη Σικελία για να ζήσουμε την περιπέτεια της ταινίας παρέα.

Τί ακολουθεί σε φεστιβάλ και προβολές;

Aυτή τη βδομάδα η ταινία προβάλλεται στο ISFFC, το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου που το αγαπώ πολύ και επίσης στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης. Προηγήθηκε το Φεστιβάλ στη Δράμα και οι Νύχτες Πρεμιέρας Πρεμιέρας στην Αθήνα και εύχομαι να τη δω σε περισσότερα φεστιβαλ από τον χειμώνα κι έπειτα.

Ακολουθεί ηλίθια ερώτηση: θα προτιμούσες να παίξεις στις Κάννες ή στο Netflix;

Είμαι πληθωρική προσωπικότητα οπότε μπορώ να έχω και τα δύο;

Μακροπρόθεσμες επιθυμίες έχουμε;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι αναρίθμητες.

It is what it is. Or is it not?

It never is as is except when it’s not.