«Ήμουν από τους διασημότερους ανθρώπους στο ίντερνετ το 1998»

«Ήμουν από τους διασημότερους ανθρώπους στο ίντερνετ το 1998»

«Ήμουν από τους διασημότερους ανθρώπους στο ίντερνετ το 1998»
Η super για να τη διαβάζεις σήμερα προσωπική ιστορία της Ana Voog

Μια φορά κι έναν καιρό, επτά εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν ο,τιδήποτε έκανα κι αυτό φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό.

Το όνομά μου είναι Ana Voog και είμαι καλλιτέχνης πολυμέσων, ερευνήτρια και τραγουδίστρια-τραγουδοποιός. Αλλά ίσως να με γνωρίζετε ως τη γυναίκα πίσω από το anacam, ένα life-casting stream όπου μετέδιδα την προσωπική μου ζωή 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, για 13 χρόνια (το stream δεν λειτουργεί πια και τώρα κάνω αναμετάδοση από το AnaVoog.com).

Ξεκίνησα το anacam στις 22 Αυγούστου 1997 και μέχρι το επόμενο έτος, επτά εκατομμύρια άνθρωποι το παρακολουθούσαν καθημερινά. Το Διαδίκτυο είχε μόλις εμφανιστεί -το Google δεν είχε καν δημιουργηθεί- αλλά ακόμη και τότε υπήρχε η ακόρεστη δίψα να παρακολουθείς τις οικείες, πεζές, πρόστυχες λεπτομέρειες της ζωής αγνώστων online.

Έγινα πολύ διάσημη. Έκανα εκθέσεις στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης. Έκανα σεξ (σταματώντας στο ενδιάμεσο, για να παραγγείλω πίτσα) και γέννησα (χωρίς πίτσα) μπροστά στην κάμερα. Όλα αυτά έγιναν δυνατά χάρη στην πλέον ξεπερασμένη τεχνολογία της FTP webcam, η οποία αναρτούσε μια θολή εικόνα κάθε τρία λεπτά, χρησιμοποιώντας ένα μόντεμ που συνδεόταν στο ίντερνετ μέσω τηλεφώνου.

Παρά το γεγονός ότι ήμουν μία από τους πρώτους αστέρες των κοινωνικών μέσων του Ίντερνετ, ευτυχώς, λίγοι άνθρωποι με θυμούνται σήμερα. Σήμερα, γνωρίζω ότι ο λόγος που πίστευα ότι όλο αυτό ήταν ένας φυσιολογικός τρόπος ύπαρξης, είναι το ιατρικά διαγνωσμένο πολύπλοκο σύνδρομο μετατραυματικού στρες, από το οποίο πάσχω. Το project Anacam είχε μεγάλη διάρκεια και το δημιούργησα, για να με βοηθήσει να κατανοήσω τον κόσμο.

Έχω έναν εκκεντρικό και δυναμικό τρόπο να αντιμετωπίζω τον πόνο, συνήθως. Τον μετατρέπω σε τέχνη. Όταν υποφέρω, έχω την τάση να βυθίζομαι στον πόνο και να υπεραναλύω τα πάντα.

Το 1997, υπέφερα από αγοραφοβία, αλλά ήθελα να μοιραστώ την τέχνη μου με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για εμένα, το εκκολαπτόμενο World Wide Web φαινόταν ένα μη ιεραρχικό, αποσταθεροποιητικό σύστημα εξουσίας, που θα μου επέτρεπε να επιτύχω αυτόν τον στόχο. Νόμιζα ότι το διαδίκτυο θα ήταν ένας τρόπος, για να παρακάμψω ό,τι στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο μου: ένα εργαλείο για το ανήκουστο. Θα αποκτούσαμε φωνή και θα ξεπερνούσαμε εντελώς το ιεραρχικό, πατριαρχικό σύστημα που μας έκλεινε το στόμα. Ή τουλάχιστον, αυτό πίστευα ότι θα συνέβαινε το 1997.

Τι έμαθα από όλα αυτά τα χρόνια που μετέδιδα τη ζωή μου live; Κυρίως ότι η κινητήρια δύναμη ολόκληρου του Διαδικτύου είναι η ακαταμάχητη επιθυμία να πεις ένα «γεια». Αυτό το παρατήρησα πρώτη φορά, όταν ήμουν σε ένα chatroom (εκείνη την εποχή το λέγαμε IRC). Τουλάχιστον 75 άτομα συμμετείχαν στο chat εκείνην τη στιγμή και αντιπροσωπεύονταν τουλάχιστον 15 διαφορετικές χώρες. Τότε, πίστευα ακόμη σε ουτοπίες και ήμουν ιδεαλίστρια. Νόμιζα ότι αυτό θα ήταν μια ευκαιρία να απευθυνθώ σε όλες αυτές τις χώρες, ταυτόχρονα. Ήθελα να μιλήσω με τη Ρωσία, τη Βραζιλία, το Εκουαδόρ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αυστραλία και ακόμη περισσότερες χώρες.

Ως anacam, ξεκίνησα να βιώνω σχεδόν αμέσως το ηλεκτρονικό bullying που δέχονται τόσες γυναίκες σήμερα online. Ήμουν μια γυναίκα που έλεγε την άποψή της - ενώ ήταν γυμνή παράλληλα – και αυτό ήταν ένα τεράστιο ταμπού. Οι άνθρωποι μού έλεγαν ότι θα έπρεπε να ξέρω ποια είναι η θέση μου. Υπήρχαν άνθρωποι που με παρακολουθούσαν εμμονικά και με παρενοχλούσαν.

Το 1997 ισχυριζόμουν ότι «η ιδιωτικότητα είναι στο μυαλό». Ακόμη πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια. Για εμένα, η ιδιωτικότητα αφορά ένα βασικό συναίσθημα: την ασφάλεια - και πάντα έδινα μάχη για την ασφάλεια, με το να είμαι όσο το δυνατόν πιο διαφανής. Ως άτομο που έχει δεχθεί πολλαπλές σεξουαλικές επιθέσεις, ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο ασφαλής, όσο όταν κατέγραφα τα πάντα με την κάμερά μου. Αν κάποιος έλεγε ή έκανε κάτι που με έκανε να αισθάνομαι άβολα, θα καταγράφονταν με την κάμερά μου, υπέθετα. Ή θα έγραφα γι’ αυτό όλη νύχτα μπροστά στο κοινό μου, μέχρι να εξαντληθώ ή να ικανοποιηθώ.

Αναδημοσίευση από το VICE

Loader