Kείμενο και φωτογραφίες: Melissa Hekkers

Ήταν στο Μεταναστευτικό Κέντρο της Caritas Κύπρου, δίπλα στην Καθολική Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, στο κέντρο της Λευκωσίας, που συνάντησα για πρώτη φορά τον Boneh. Φορούσε ένα ζευγάρι φωτεινά κόκκινα ακουστικά χαλαρά γύρω από το λαιμό του και έδειχνε μια φωτογραφία ενός νεαρού κοριτσιού στην οθόνη του κινητού του τηλεφώνου.

Από μακριά μόλις που μπορούσα να καταλάβω τί έλεγε:

«Αυτή είναι η κόρη μου. Ήταν τριών ετών», λέει.

«Λυπάμαι πολύ» απαντά μια κυρία που στέκεται στη μέση του δωματίου.

«Πέθανε στο σπίτι την 1η Αυγούστου».

Ο Boneh έφτασε βόρια της Κύπρου στις 29 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, όπου ήταν εγγεγραμμένος για να ξεκινήσει ένα πτυχίο Τουρισμού και Ξενοδοχειακής Διαχείρισης σε ένα από τα πανεπιστήμια εκεί.

Ωστόσο, τέσσερις μήνες αργότερα, η έλλειψη κονδυλίων μαζί με τον έμφυτο φόβο για επιστροφή στην πατρίδα του, την Γκάμπια, τον οδήγησαν να φτάσει στα ελληνοκυπριακά σύνορα και να αναζητήσει καταφύγιο από τη διφορούμενη μοίρα του.

Όπως μου είπε ευσυνειδήτως ήταν η ένταση κατά τη διάρκεια ενός κοινοτικού ποδοσφαιρικού αγώνα που στοίχισε τη ζωή της συζύγου του και, κατά συνέπεια, παρότρυνε τον Boneh να εγκαταλείψει την πατρίδα του.

«Κάθε φορά που παίζουμε κοινοτικό ποδόσφαιρο, η ατμόσφαιρα είναι πάντα τεταμένη,» μου λέει και μου εξηγεί πως είναι αρχηγός της ομάδας του.

«Στον τελευταίο αγώνα που έπαιξα, έβαλα ένα γκολ και κερδίσαμε 1-0 μετά το πρώτο ημίχρονο. Όταν επιστρέψαμε για το δεύτερο ημίχρονο, σημειώσαμε ένα δεύτερο γκολ,» περιγράφει.

«Όμως η αντίπαλη ομάδα έφερε ένσταση για το γκολ, ενώ ο διαιτητής το είχε σφυρίξει. Είπαν ότι θα σταματούσαν το παιχνίδι και ότι ήταν τελικός αγώνας ... έτσι ξεκίνησε η ένταση ... οι οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο και άρχισαν να τσακώνονται με τον διαιτητή και δύο παίκτες μας ... πολλοί πιάστηκαν στα χέρια και πολλοί τραυματίστηκαν.»

«Η αστυνομία ήρθε να κατευνάσει τα πνεύματα και τελικά όλοι πήγαν σπίτι, αλλά ως ηγέτης της ομάδας μου και επειδή σημείωσα το πρώτο γκολ, δεν αντιλήφθηκα ότι είχα κάνει μερικούς εχθρούς,» προσθέτει.

Εκείνο το βράδυ, ο Boneh επέστρεψε σπίτι στη γυναίκα και την κόρη του. Έκανε ντους, άλλαξε ρούχα και πέρασε να τον πάρει ένας φίλος για να πιουν ένα ποτό.

«Άφησα τη γυναίκα μου στο σπίτι να βλέπει τηλεόραση,» θυμάται.

«Όσο ήμουν στο σπίτι του φίλου μου, μου είπαν ότι τέσσερις άνθρωποι είχαν πάει στο σπίτι μου για να μου επιτεθούν. Ευτυχώς δεν με συνάντησαν εκεί. Βρήκαν όμως τη σύζυγό μου και τη ρώτησαν που ήμουν,» κάνει μια παύση.

«Άρχισαν να χρησιμοποιούν υβριστική γλώσσα, εκείνη φοβήθηκε, και άρχισαν να προσβάλλουν τους γονείς μου και τους γονείς της, και όταν τους αντιμίλησε, της επιτέθηκαν. Άρχισαν να την χτυπούν με βία. Έπεσε κάτω. Φώναζε.»

«Δε με βρήκαν, έτσι επιτέθηκαν στη γυναίκα μου. Την πήραμε στο νοσοκομείο, αλλά ήταν ήδη νεκρή.»

Μη ξέροντας τι έχει συμβεί, ορισμένοι από τους συμπαίκτες του Boneh αποφάσισαν να βάλουν φωτιά σε ένα από τα σπίτια των αντιπάλων του, για το οποίο συνελήφθη ο Boneh.

«Εξηγήσαμε τα πάντα στην αστυνομία αλλά εγώ και ο φίλος μου οδηγηθήκαμε στο κοινοτικό αστυνομικό τμήμα όπου και παραμείναμε για μια εβδομάδα. Μας ξυλοκόπησαν. Μας βασάνισαν. Τους είπαμε ποιος χτύπησε τη σύζυγό μου αλλά επειδή ήταν άνθρωποι από την προηγούμενη κυβέρνηση, δεν υπήρχε δικαιοσύνη, τίποτα δεν βγήκε από αυτό».

Μια εβδομάδα αργότερα ο Boneh βγήκε από τη φυλακή. Κατά σύμπτωση, ήταν κατά τη διάρκεια της ποινής φυλάκισης του που ο Boneh έλαβε επιστολή ότι τον δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο στα βόρεια της Κύπρου.

«Ο μπαμπάς μου μου είπε ότι δεν είχαν τα χρήματα για το αεροπορικό εισιτήριο για την Κύπρο, αλλά ότι δεν ήταν ασφαλές για μένα να μείνω στη Γκάμπια. Είχαν σκοτώσει τη γυναίκα μου, αλλά ο στόχος ήμουν εγώ.»

Ακολουθώντας τις συμβουλές του πατέρα του, ο Boneh πήγε στην γειτονική Σενεγάλη όπου παρέμεινε για πέντε μήνες περιμένοντας τον πατέρα του να βγάλει αρκετά χρήματα για να τον βάλει σε μια πτήση με προορισμό την ασφάλεια.

«Τον Φεβρουάριο αγόρασα ένα εισιτήριο από τις Turkish Airlines, με διέλευση στην Κωνσταντινούπολη, προς στην Κύπρο.»

«Εκεί έκανα ένα εξάμηνο και μου τελείωσαν τα χρήματα. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στη πατρίδα μου και δεν μπορούσα να μείνω παράνομα στο Βορρά, έτσι πήρα το διαβατήριό μου, πήγα στην αστυνομία και εξήγησα τι συνέβη.»

Ως αιτητής ασύλου, και ενώ ο Boneh περίμενε τη συνέντευξή του με το τμήμα μετανάστευσης, η μητέρα του τον ενημέρωσε, ότι δυστυχώς η κόρη του πέθανε υπό τη φροντίδα της.

«Την 1η του Αυγούστου, σύμφωνα με τη μαμά μου, η κόρη μου πήγε στο νοσοκομείο επειδή ήταν άρρωστη. Όταν η μαμά μου ξύπνησε για να την δει στη μέση της νύχτας ήταν ήδη νεκρή. Πέθανε από την ελονοσία, ήταν τριών ετών», επαναλαμβάνει ο Boneh για άλλη μια φορά κοιτάζοντας προς τα κάτω τη φωτογραφία της στο κινητό του τηλέφωνο.

«Σκέφτομαι τη ζωή μου πριν, όταν βρισκόμουν στη Γκάμπια. Δούλευα, έπαιζα ποδόσφαιρο, ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή. Ήμουν με τη γυναίκα μου, μαγειρεύαμε μαζί, κάναμε πράγματα μαζί, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο, είχαμε ένα παιδί. Υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον», συλλογίζεται.

Φαίνεται κάπως σουρεαλιστικό ότι στην Γκάμπια, ο Boneh εργάστηκε ως εθελοντής σε οργανισμό υγείας, προώθησης και ανάπτυξης όπου επισκεπτόταν διάφορες κοινότητες με σκοπό να εντοπίσει τους ανθρώπους που πάσχουν από φυματίωση, ελονοσία και άλλες ασθένειες για να τους μεταφέρει στα νοσοκομεία για να κάνουν περαιτέρω εξετάσεις.

Προσπαθώ απαλά να αλλάξω τον τόνο της συνομιλίας μας και τελικά τον ρωτάω για τα ακουστικά του.

"Τρέχω», μου λέει καθώς παίρνει τα ακουστικά από τους ώμους του.

"Το τρέξιμο με βοηθά να απελευθερώσω το μυαλό μου», προσθέτει καθώς περιγράφει την ανακάλυψη του πεζοδρομίου Πεδιαίου που χρησιμοποιεί για να κάνει το τρέξιμό του, ένα μέρος όπου πολλοί από εμάς, οι Λευκωσιάτες, πάμε για να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τα καθημερινά μας προβλήματα, ο καθένας για δικούς του, συγκεκριμένους λόγους.

Eυχαριστούμε θερμά τη Caritas για τη συνεργασία με την AVANT GARDE και τη δημοσίευση των συνεντεύξεων.