Γράφει ο Σκαλιώτης

Ας το πάρουμε απ’ την αρχή. Είμαι 34 χρονών, είμαι εργασιομανής και ξεκίνησα γιόγκα πριν ακριβώς 7 μήνες. Μια Δευτέρα η ώρα 8 το βράδυ, λίγο χοντρός όπως είμαι, καθόλου ευλύγιστος και χωρίς κολάν, εμφανίστηκα στο νυχτερινό γκρουπ γιόγκα της γειτονιάς μου. Όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, πίστευα ένα σωρό στερεότυπα για τη γιόγκα. Κι όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, έπρεπε να καταρρίψω ένα σωρό «μύθους» για να ξεκινήσω γιόγκα.

«Η γιόγκα δεν είναι για άντρες», «η γιόγκα είναι λίγο γκέι», «πρέπει να ‘σαι ευλύγιστος για να κάνεις γιόγκα», κατά προτίμηση «να είσαι λεπτός και να φοράς κολάν». Τέτοιες και παρόμοιες σκέψεις με ταλαιπωρούσαν λίγο πριν αποφασίσω να ξεκινήσω γιόγκα και κατάφερα να τις καθησυχάσω μόνο μετά από δύο ολόκληρους μήνες πειθαρχημένης εξάσκησης. Με εξαίρεση φυσικά το κολάν, που επέλεξα να μην το φορέσω απ’ την πρώτη μέρα.

Καθημερινά ξυπνάω 6:00 η ώρα το πρωί και αφού σηκωθώ και ετοιμαστώ, φεύγω βιαστικά για τη δουλειά. Γι’ αυτό φροντίζω να μην ξενυχτάω τις καθημερινές για να ξυπνάω πρωί και να μπορώ να είμαι εγκαίρως στο χώρο εργασίας μου. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως, από τον καιρό που έχασα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα αυπνίας. Παρόλο που ξυπνάω πολύ πρωί και φροντίζω να μην κοιμηθώ το μεσημέρι, να μην φάω αργά το βράδυ και να πάω νωρίς για ύπνο, δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Δοκίμασα πολλά και διάφορα: γυμναστική, γάλα με μέλι, τσάι βαλεριάνα και χαμομήλι, μέχρι και ελαφρά υπνωτικά, αλλά τίποτα δεν μου έλυσε το πρόβλημα. Από τη μια η γυμναστική και όλα τα ροφήματα των φίλων «ειδικών» δεν ήταν όσο αποτελεσματικά ισχυριζόταν οι ειδήμονες που μου τα πρότειναν, από την άλλη τα υπνωτικά με έκαναν να κοιμάμαι πολύ βαθιά και να μην ακούω ούτε το ξυπνητήρι. Μέχρι που μια φίλη ψυχολόγος με ταρακούνησε λέγοντας μου ότι έχω σοβαρό πρόβλημα ανησυχίας και άγχους, που σε συνδυασμό με τον υπεραναλυτικό μου χαρακτήρα, θυμίζω σοβαρό περιστατικό της διαταραχής OCD (Obsessive Compulsive Disorder) καθώς και οξείας μορφής κατάθλιψης. Οι επιλογές που μου έδωσε ήταν ή να ξεκινήσω ζάναξ ή να δοκιμάσω κάτι εναλλακτικό όπως η γιόγκα.

έμαθα ότι έπρεπε να αποστασιοποιούμαι, να μην μένω προσκολλημένος σε ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις και προπαντός να μην σκέφτομαι υπερβολικά και να μην υπεραναλύω τα επιφανειακά

Προς μεγάλη μου έκπληξη η γιόγκα με έκανε να κλάψω περισσότερο από οτιδήποτε με πλήγωσε στη ζωή μου. Φαντάζομαι όλα αυτά που με πλήγωσαν δεν με έκαναν να κλάψω γιατί ήμουν πολύ «άντρας» για να κλάψω και ως γνωστό οι άντρες δεν κλαίνε! Μάλιστα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τον πρώτο καιρό που έκανα γιόγκα, συγκινούμουν με τις βαθιές εισπνοές και εκπνοές. Δάκρυζα και φοβόμουν μήπως ξεσπάσω σε αναφιλητά την ώρα που κάναμε διαλογισμό. Σύμφωνα με τη δασκάλα μου, είχα έντονη συναισθηματική φόρτιση και είχα πολλά που έπρεπε να «βγάλω» από μέσα μου. Αυτό και έκανα. Τους πρώτους μήνες γιόγκα, έβγαλα ότι είχα να βγάλω από μέσα μου και τα απέθεσα όσο πιο διακριτικά μπορούσα στο ματ μου. Εισέπνεα βαθιά και ενσυνείδητα και εξέπνεα μαθαίνοντας να χαλαρώνω και να ηρεμώ. Στη γιόγκα έμαθα ότι έπρεπε να αποστασιοποιούμαι, να μην μένω προσκολλημένος σε ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις, μα προπαντός να μην σκέφτομαι υπερβολικά και να μην υπεραναλύω τα επιφανειακά.

Με τις αναπνοές και τη γιόγκα ξαναβρήκα τον ύπνο μου, την καλή μου διάθεση και την αυτοπεποίθηση μου. Έγινα πιο αποτελεσματικός στη δουλειά μου, πιο δοτικός στις σχέσεις μου και πιο χαλαρός στην καθημερινότητα μου. Έμαθα στα 34 μου χρόνια πώς να αναπνέω σωστά, πώς να χρησιμοποιώ την αναπνοή μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου, ακόμα και τις σκέψεις μου. Στην εποχή της υπερανάλυσης κατάλαβα ότι αυτή η παρεξηγημένη από τους άντρες (ή καλύτερα να πω από τους ορθολογιστές) πνευματική πρακτική μπορεί να αποτελέσει τη λύση σε πολλά απ’ τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Αν κάποτε, σε μια αναγεννησιακή προσπάθεια, το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» ήταν ένα λαμπερό φως που προερχόταν από την έξοδο του τούνελ του Μεσαίωνα, στην εποχή μας πιστεύω ότι το «δεν σκέφτομαι» υπερβολικά και κατά επέκταση «δεν ανησυχώ» είναι αυτό που σε κάνει να υπάρχεις στο παρόν και να ζεις πραγματικά.