Με ακούει με προσοχή όση ώρα κάνω την ερώτηση μου στα αγγλικά, χωρίς να χρειαστεί μετάφραση. Στη συνέχεια ο διερμηνέας κάνει ό,τι μπορεί για να τον προλαβαίνει και να θυμάται τις απαντήσεις του. Ο Farhadi το αντιλαμβάνεται νωρίς, κι έτσι, συνεχίζει με μεγάλες παύσεις ανάμεσα στα λόγια του - τόσο μεγάλες που άθελα μου πήγα να τον διακόψω μία-δύο φορές πριν μπω στον ρυθμό του.

Είναι γενναιόδωρος με τον χρόνο του παρόλο που στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαράγεβο, εκτελεί χρέη Πρόεδρου της Κριτικής Επιτροπής κι έχει αρκετές ταινίες να δει.

Η πιο πρόσφατη του Everybody Knows με τον Javier Bardem και την Penelope Cruz, γυρίστηκε στην Ισπανία και έκανε πρεμιέρα τον περασμένο Μαϊο στις Κάννες. Στο Σαράγεβο, προβλήθηκε σ’ ένα κατάμεστο θερινό σινεμά, με 5000 θεατές στο κοινό. Αν και η ταινία δεν μ’ ενθουσίασε καθόλου, ξεκινήσαμε την κουβέντα μας για την εμπειρία των γυρισμάτων της στην Ισπανία. Εκεί έμεινε για πολλούς μήνες προσπαθώντας να αφουγκραστεί την ισπανική ιδιοσυγκρασία και τον τρόπο που λειτουργούν εκεί οι άνθρωποι και οι οικογένειες.

Για το Hollywood

«Κάθε βδομάδα, ο ατζέντης μου στέλνει ένα σενάριο για ταινία στο Hollywood. Ωστόσο, δεν επιθυμώ να γίνω άλλος ένας Αμερικανός σκηνοθέτης, προτιμώ να φτιάχνω κάτι πιο κοντά στο δικό μου σύμπαν. Μερικά από αυτά τα σενάρια, έχουν γίνει ταινίες από άλλους σκηνοθέτες που όταν τις είδα έγιναν όχι μόνο πολύ καλύτερες απ’όσο θα μπορούσα να τις προσεγγίσω εγώ αλλά επιβεβαίωσαν και την απροθυμία μου να εμπλακώ σε αυτές».

Κάθε βδομάδα, ο ατζέντης μου στέλνει ένα σενάριο για ταινία στο Hollywood. Ωστόσο, δεν επιθυμώ να γίνω άλλος ένας Αμερικανός σκηνοθέτης, προτιμώ να φτιάχνω κάτι πιο κοντά στο δικό μου σύμπαν

Για το “A Separation” (η ταινία που το 2011, έγινε η πρώτη Ιρανική ταινία που βραβεύτηκε με Όσκαρ)

«Όταν έγραψα το σενάριο για το A Separation, όλοι οι γυρω μου με παρότρυναν να μην κάνω την ταινία γιατί δεν θα έβρισκε καμία απήχηση εκτός Ιράν. Ένας από τους programmers της Berlinale ήταν στο Ιράν και μου ζήτησε να του δείξω κι εγώ φυσικά, του είπα πώς αποκλείεται να τον ενδιαφέρει. Δεν είχαμε φτιάξει καν υποτίτλους. Είδε την ταινία με ζωντανή μετάφραση και του άρεσε τόσο πολύ που την ήθελε αμέσως για το Φεστιβάλ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία».

Δουλεύοντας με ηθοποιούς

«Προτιμώ να μην ξέρουν και πολλά οι ηθοποιοί μου για το τί συμβαίνει στην πλοκή της ιστορίας έτσι συνηθίζω να δίνω σκηνές, παρα ολόκληρο το σενάριο. Αυτό έχει βέβαια να κάνει και με τον ηθοποιό που έχεις απέναντι σου και τη σημασία του να μπορείς να χειρίζεσαι διαφορετικά ένα ευφυή από έναν λιγότερο ευφυή ηθοποιό».

«Όταν κάνω πρόβα στο σετ με τους ηθοποιούς μου, ζητάω από όλο το crew να μας αφήσει για λίγο μόνους. Αυτό έχει σημασία γιατί μόνο τότε παίζουν για σένα οι ηθοποιοί. Αλλιώς, μπαίνουν στη διαδικασία να παίξουν και για τον κάμεραμαν που παρακολουθεί από τη γωνία, κι έτσι κάτι χάνεται».

«Μου φαίνεται λίγο περίεργη η τέχνη της υποκριτικής στις μέρες μας. Από τη μια, έχεις τον παλιό κινηματογράφο όπου οι ηθοποιοί διακρίνονταν από μια τεράστια υπερβολή στο παίξιμο τους, και τώρα έχουμε περάσει στο εντελώς άλλο άκρο. Επιζητώντας την απόλυτη φυσικότητα στις ερμηνείες με κάθε μέσο, πάλι κάτι χάνεις. Είναι σαν να θυσιάζεις την μαγεία του σινεμά εξομοιώνοντας την με την ανιαρότητα της καθημερινής ζωής».