Περνάνε διάφορες εικασίες από το μυαλό μου για τα βαθύτερα κίνητρα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Δεν μιλάω για οτιδήποτε αλλότριο παρα μόνο για τις προσωπικές φιλοδοξίες που κάνουν έναν άνθρωπο να σηκώνεται κάθε πρωί απ' το κρεβάτι.

Στην αρχή-αρχή, το πρόσωπο του Γενικού Ελεγκτή προέκυψε ως η ευχάριστη έκπληξη μέσα σ’ένα σάπιο βασίλειο, ο τεχνοκράτης που ήρθε να ταράξει τα νερά, που δεν δίστασε να σπάσει μερικά αυγά, να ανοίξει μέτωπα, να αποκτήσει εχθρούς αλλά και φίλους. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης κατάφερε μεθοδικά να κερδίσει τον σεβασμό μιας απογοητευμένης και απολύτως καχύποπτης κοινής γνώμης.

Τίποτα καλό δεν διαρκεί για πάντα.

Δεν κατάλαβα πότε ακριβώς σημειώθηκε η ατυχής μετατόπιση. Πότε από αξιόλογο πρόσωπο και φωνή λογικής, ο Oδυσσέας Μιχαηλίδης μετατράπηκε σε γραφική φιγούρα και προσφάτως, μοιραίο πιόνι στον πόλεμο μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικών. Αν υπάρχει κάποιος που το έχει παρακολουθήσει πιο στενά θα ήθελα να μου το επισημάνει. Πότε ακριβώς αλλοιώθηκε το προσωπικό κίνητρο του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και πως αυτό μετουσιώθηκε σε θλιβερή ανάγκη επιβεβαίωσης ως το καλό παιδί των κυβερνώντων που θυσιάζεται στο όνομα εξιλέωσης ενός απελπιστικά ανεπαρκή υπουργού; Γιατί τέτοια απροκάλυπτα λαϊκιστική (αλλά συγκεκαλυμμένα τεχνοκρατική) προσέγγιση στο θέμα της Παιδείας και ποιόν ακριβώς σκοπό εξυπηρετεί η πολιτική γελοιοποίηση που ο ίδιος έχει επιφέρει στον εαυτό του;

Η χθεσινή ανακοίνωση «Διδακτικές περίοδοι εκπαιδευτικών, απαλλαγές από διδακτικό χρόνο και μείωση του διδακτικού χρόνου με τα χρόνια υπηρεσίας» προδίδει νευρικότητα και κακή κρίση. Διαβάζεται ως ένα κακιασμένο λογύδριο ενάντια στους ίδιους αυτούς εκπαιδευτικούς που μας διαβεβαιώνει ότι σέβεται ως άλλο ένα ‘τίμιο επάγγελμα’. Πρόκειται για μια ανακοίνωση που σφύζει από έπαρση και στερείται σοβαρότητας, ακόμα κι όταν προσπαθεί να θωρακιστεί πίσω από ποσοτικά κριτήρια, ευρωπαϊκούς δείκτες και δυσανάλογες συγκρίσεις. Το εν πολλοίς cherry picking στοιχείων και πολιτικών που εφαρμόζονται σε χώρες όπως η Γερμανία για να εξυπηρετηθεί καλύτερα το αφήγημα του εθνικού μας λογιστάκου, είναι αστείο όταν αναλογιστεί κανείς ότι η απόλυτη έλλειψη συνοχής και οράματος στην κυπριακή Παιδεία, απέχει παρασάγκας από την λογική οποιουδήποτε σοβαρού κράτους.

Γράφει η ανακοίνωση: “Είναι προφανές πως οι δήθεν προασπιστές του δημόσιου σχολείου, θέτουν ως προτεραιότητα τους τη λίγη εργασία και τα αυξημένα ωφελήματα”.

Από που ακριβώς προκύπτει το ‘είναι προφανές’ και πώς δικαιολογείται μια τέτοια επίθεση; Kαι επιτέλους, ας μας απαντήσει κάποιος στο απολύτως προφανέστερον: από πού κι ως πού και με ποια ιδιότητα εκφέρει άποψη ο Γενικός Ελεγκτής για τις πρακτικές πτυχές του περίφημου εξορθολογισμού της Παιδείας;

Μας εξηγείται ακολούθως πώς “η Ελεγκτική Υπηρεσία ουδέποτε προσέγγισε το θέμα λογιστικά, και ουδέποτε θα εισηγείτο μέτρα εξοικονόμησης που θα ήταν σε βάρος της ποιότητας της παιδείας. Κριτήριο των εισηγήσεων της Υπηρεσίας είναι, με βάση τα διεθνή πρότυπα, η επίτευξη του τρίπτυχου «Οικονομικότητα, Αποδοτικότητα, Αποτελεσματικότητα» (στα αγγλικά Economy, Efficiency, Effectiveness --- 3Es)”.

υπολογίζει την αξία της παιδείας με ανεδαφικούς δείκτες, φτηνά επιχειρήματα και την έλλειψη φαντασίας που διακρίνει κάθε τεχνοκράτη που αν μπορούσε, θα εξαφάνιζε ακόμα και την ποίηση από τη διδακτέα ύλη γιατί δεν ανήκει στα επαγγέλματα του μέλλοντος

Γνωρίζει δηλαδή η Ελεγκτική Υπηρεσία τί είναι σε βάρος της παιδείας και τί όχι; Τα περίφημα 3Εs με βάση τα διεθνή πρότυπα, άραγε γιατί δεν βρίσκουν και πιο απτές εφαρμογές στα σχολεία όπως ας αναφέρουμε ενδεικτικά, υποδομές που δεν θυμίζουν Σαράγεβο, κλιματιστικά το καλοκαίρι και θερμάνσεις το χειμώνα σε κάθε αίθουσα, ή προγράμματα συστηματικής επιμόρφωσης και ετήσιας αξιολόγησης των εκπαιδευτικών; Στον αντίποδα του Economy, Efficiency, Effectiveness, τα 3 Έψιλον της δικής μας παιδείας μας είναι τα ακόλουθα: Έλλειψη, Έλλειψη κι άλλη Έλλειψη.

Θαρρεί κανείς διαβάζοντας όλα τα επι μέρους, πως η οικονομία της χώρας βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί και είναι έτοιμη να πέσει στον γκρεμό αν δεν επιστρέψουν οι εκπαιδευτικοί στις δουλειές τους από τις 15 Αυγούστου ή αν δεν δουλέψουν περισσότερες διδακτικές περιόδους. Επιστρατεύοντας την κλισέ - αλλά πλήρως αναληθή πια - αντίληψη που θέλει τους εκπαιδευτικούς να είναι η καλοπληρωμένη και κακομαθημένη κάστα της δημόσιας υπηρεσίας που ζει ονειρικές διακοπές καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα, η κυβέρνηση στοχεύει όπως πάντα, στα χαμηλότερα ένστικτα της κοινής γνώμης, που σαν πειθήνιο πρόβατο θα ξεχάσει τα σκάνδαλα του Συνεργατισμού και θα στρέψει τα πυρά της στους ‘καλα-την-έχουν’ δασκάλους και καθηγητές.

Ας μην τους κάνουμε τη χάρη. Αξίζει καλύτερα αυτή η επαγγελματική κατηγορία που μπορεί να μην διαθέτει το καλύτερο PR αλλά μέσα στο εξαθλιωμένο παράλληλο σύμπαν που λέγεται κυπριακό δημόσιο σχολείο, κάνει στην πλειονότητα της ό,τι μπορεί και με όσα μέσα διαθέτει. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης από την άλλη, υπολογίζει την αξία της παιδείας με ανεδαφικούς δείκτες, φτηνά επιχειρήματα και την έλλειψη φαντασίας που διακρίνει κάθε τεχνοκράτη που αν μπορούσε, θα εξαφάνιζε ακόμα και την ποίηση από τη διδακτέα ύλη γιατί δεν ανήκει στα επαγγέλματα του μέλλοντος.